Ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις του στὴ Μονὴ Ὁσίου Δαυίδ, ὤς ἀρχιμανδρίτης τότε, ἀνέφερε μεταξὺ ἄλλων θαυμάτων ποῦ ἐπιτελεῖ ὁ Ἅγιος Γέροντας Ἰάκωβος σὲ Κυπρίους ἀδελφούς μας, τοὺς ὁποίους ἀγαποῦσε πολύ, καὶ τὸ ἑξῆς θαυμαστό:
«Εἶχα φέρει στὴν Κύπρο λάδι ἀπὸ τὸ καντήλι τοῦ τάφου τοῦ Γέροντα. Τὸ 1993 μὲ πῆρε στὸ τηλέφωνο ὁ ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Λάρνακος, ὁ π. Παναγιώτης Ζάρος, καὶ μοῦ εἶπε:
«Πάτερ Νεόφυτε, δὲν εἶμαι καλά. Ἔχω ἕνα χρόνιο πρόβλημα ὑγείας, ἀλλὰ δὲν τὸ λέω. Ἔχω ραγάδες στὸ ἔντερο καὶ ἔχω μεγάλη αἱμορραγία. Καὶ αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἔχω ἔντονους πόνους καὶ μεγάλη ροὴ αἵματος, καὶ σὲ παρακαλῶ κάνε μιὰ παράκληση στὸν Ἅγιο Γεώργιο, ποῦ ζεὶς στὸ Μοναστήρι του, καὶ στὸν πατέρα Ἰάκωβο νὰ μοῦ δίνουν ὑπομονή, γιατί πονῶ, ὑποφέρω πολὺ καὶ φωνάζω καὶ στεναχωριοῦνται καὶ ἡ παπαδιὰ καὶ τὰ παιδιά μου».
Λυπήθηκα πολὺ καὶ τοῦ εἶπα ὅτι θὰ κάνω παράκληση καὶ θὰ τοῦ πήγαινα λαδάκι ἀπὸ τὸ καντήλι τοῦ πατρὸς Ἰακώβου, γιὰ νὰ σταυρωθεῖ. Αὐτὰ εἶπα καὶ ἔκλεισα τὸ τηλέφωνο.
Μετὰ ἀπὸ δέκα πέντε λεπτὰ ὁ π. Παναγιώτης ἦρθε στὸ Μοναστήρι καὶ μοῦ εἶπε:
«Ἦρθα νὰ πάρω τὸ λαδάκι τοῦ Γέροντα μόνος μου, γιατί πιστεύω πολὺ σὲ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, ὅτι ὁ Θεὸς τὸν χαρίτωσε καὶ θὰ μὲ βοηθήσει». Τοῦ ἔδωσα λάδι καὶ σταυρώθηκε στὸ μέτωπο καὶ ἔφυγε. Τὸ βράδυ μὲ πῆρε στὸ τηλέφωνο καὶ μοῦ εἶπε χαίροντας καὶ κλαίοντας ὅτι ἡ ροὴ τοῦ αἵματος σταμάτησε. Ἀπὸ τότε ἔγινε τελείως καλά.
Ὅ π. Παναγιώτης ὑπέφερε ἀπὸ αὐτὸ ἀπὸ τὰ ἐφηβικά του χρόνια καὶ τώρα ἦταν περίπου 40 ἐτῶν. Ὅταν ἔγινε καλὰ ὑποσχέθηκε νὰ τελεῖ θεία Λειτουργία καὶ μνημόσυνο στὸ Γέροντα Ἰάκωβο κάθε χρόνο σὰν αὐτὴ τὴν ἡμέρα τῆς θεραπείας του.
Ὅταν ὅμως πέρασε ἕνας χρόνος ἀπὸ τὸ θαῦμα αὐτὸ ὁ π. Παναγιώτης ξέχασε τὴν ὑπόσχεση του. Τὴ θυμήθηκε ὅταν ἐκείνη τὴν ἡμέρα (στὸ χρόνο ἐπάνω) τοῦ παρουσιάσθηκε ἐλάχιστο αἷμα. Ἐκπλήρωσε τὴν ὑπόσχεση τοῦ καὶ ἡ ροὴ τοῦ αἵματος σταμάτησε.
Ἀπὸ τότε τὸ θυμᾶται κάθε χρόνο καὶ ἐπιτελεῖ θεία Λειτουργία καὶ μνημονεύει τὸ Γέροντα ἀνάμεσα στοὺς Ἁγίους».