Πρόσεχε νὰ μὴν κατακρίνεις. Διότι ἀπὸ αὐτὸ παραχωρεῖ ὁ Θεὸς καὶ φεύγει ἡ Χάρη καὶ σὲ ἀφήνει ὁ Κύριος νὰ πέφτεις, νὰ ταπεινώνεσαι, νὰ βλέπεις τὰ δικά σου σφάλματα. Ἂλλ’ ὅταν ὑποχωρεῖ ἡ Χάρη γιὰ νὰ δοκιμαστεῖ ὁ ἄνθρωπος, τότε γίνονται ὅλα σαρκικὰ καὶ πέφτει ἡ ψυχή. Σὺ ὅμως, τότε μὴ χάνεις τὴν προθυμία σου, ἄλλα φώναζε διαρκῶς τὴν εὐχὴ μὲ βία, μὲ τὸ ζόρι, μὲ πόνο πολύ. «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Καὶ πάλι καὶ πολλὲς φορές, τὸ ἴδιο συνεχῶς. Καὶ σὰν νὰ ἀτενίζεις νοερὰ τὸν Χριστὸ νὰ τοῦ λέγεις: «…Δόξα σοι, δόξα σοι, ὁ Θεός μου». Καὶ ὑπομένοντας, πάλι θὰ ἔλθει ἡ Χάρη, πάλι ἡ χαρά. Ὅμως καὶ πάλι ὁ πειρασμὸς καὶ ἡ λύπη, ἡ ταραχὴ καὶ τὰ νεῦρα. Ἀλλὰ καὶ πάλιν ἀγῶνας, νίκη, εὐχαριστία. Καὶ αὐτὸ γίνεται μέχρις ὅτου σιγά-σιγά καθαρίζεσαι ἀπὸ τὰ πάθη καὶ γίνεσαι πνευματικός.
Φάρμακα εἷναι οἱ πειρασμοὶ καὶ βότανα ἰατρικά, ὅπου θεραπεύουν τὰ φανερὰ πάθη καὶ τὲς ἀόρατες πληγές μας. Ἔχε λοιπὸν ὑπομονὴν διὰ νὰ κερδὶζῃς καθ’ ἑκάστην καὶ νὰ ταμιεὺῃς μισθὸν καὶ ἀνάπαυσιν καὶ χαρὰν εἰς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν.
Διότι ἔρχεται νύξ, ἡ τοῦ θανάτου, καὶ οὐδεὶς πλέον δύναται ἐργάζεσθαι. Διὰ τοῦτο σπεῦσον. Ὀλίγος ὁ καιρός.
Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, παιδί μου, εἶναι θλίψη, διότι εἶναι στὴν ἐξορία. Μὴ ζητεῖς τελεία ἀνάπαυση. Ὁ Χριστὸς μᾶς σήκωσε τὸ Σταυρό, καὶ μεὶς θὰ σηκώσουμε. Ὅλες τὶς θλίψεις, ἐὰν τὶς ἀπομένουμε, βρίσκομε Χάρη παρὰ Κυρίου. Γι’ αὐτό μας ἀφήνει ὁ Κύριος νὰ πειραζόμαστε, γιὰ νὰ δοκιμάζει τὸ ζῆλο καὶ τὴν ἀγάπη, ποὺ ἔχουμε πρὸς αὐτόν. Γι’ αὐτὸ χρειάζεται ὑπομονή. Χωρὶς ὑπομονὴ δὲν γίνεται ὁ ἄνθρωπος πρακτικός, δὲν μαθαίνει τὰ πνευματικά, δὲν φθάνει σὲ μέτρα Ἀρετῆς καὶ τελειώσεως.
Ταπείνωσις εἷναι νὰ σφὰλλῃ ὁ ἄλλος καί, πρὶν προλὰβῃ αὐτὸς νὰ ζητὴσῃ συγχώρησιν, νὰ τοῦ βάνωμεν ἡμεῖς μετάνοιαν, λέγοντες:
Συγχώρησον, ἀδελφέ, εὐλόγησον! Μὴ σοῦ φαίνεται πολὺ καὶ δύσκολον αὐτό. Εἷναι ἕνα οὐδὲν ἐμπρὸς εἰς ἐκεῖνο ὅπου ἔκαμε πρὸς ἡμᾶς ὁ Δεσπότης Χριστός. Ἐνώπιον τῶν Ἀπέλων ἔσκυψε καὶ ἔβαλε μετάνοιαν ἀπὸ τοῦ ουρανοῦ εἰς τὴν γῆν· Θεὸς πρὸς ἀνθρώπους! Καὶ σὺ κάμεις τὸν κόσμον ἄνω κάτω διὰ νὰ μὴν εἰπῆς ἕνα «εὐλόγησον»! Ποῦ λοιπὸν ἡ ταπείνωσις;
Παραιτήσου ἀπὸ τὸ δικό σου θέλημα, γιὰ νὰ βρεῖς εἰρήνη ψυχῆς. Γιατί τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου, ἔχει γίνει χάλκινο τεῖχος καὶ ἐμποδίζει τὸ φωτισμὸ καὶ τὴν εἰρήνη.
Τίποτε ἄλλο δὲ μισεῖ τόσο ὁ Θεός, ὅσο τὴν παράνομη ἡδονικὴ ἀκαθαρσία τοῦ σώματος.
Ἐσὺ νομίζεις ὅτι δὲν ἔφθασεν ἡ φωνὴ σοῦ εἰς τοὺς Ἁγίους, εἰς τὴν Παναγίαν μας, εἰς τὸν Χριστόν. Μά, προτοῦ ἐσὺ φωνάξης, οἱ Ἅγιοὶ ἔσπευσαν εἰς βοήθειαν σοῦ γνωρίζοντες ὅτι θὰ τοὺς ἐπικαλεσθῇς καὶ θὰ ζητὴσῇς τὴν ἐκ Θεοῦ προστασίαν τους. Ὅμὼς ἐσὺ μὴ βλέπων πέραν αὑτῶν ὅπου φαίνονται καὶ μὴ γνωρίζων τὸ πῶς ὁ Θεὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμον θέλεις εὐθὺς ὡς ἀστραπὴ νὰ γίνεται τὸ αἴτημά σου. Ὅμὼς δὲν εἷναι ἔτσι.
Ὁ Κύριος ζητεῖ τὴν ὑπομονήν. Θέλει νὰ δείξεις τὴν πίστην σου. Δὲν ἔἷναι μόνη ἡ προσευχὴ ὅπου νὰ λέγη κανεὶς ὡσὰν παπαγάλος…
Δὲν ὑπάρχει ἄλλη θυσία τόσο εὐώδης πρὸς τὸ Θεό, ὅσο ἡ ἁγνότητα τοῦ σώματος.
Ὁ ζητῶν Χάριν παρὰ Θεοῦ, ὀφείλει νὰ ὑπομένη τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὲς θλίψεις ἐξ οἱουδήποτε τρόπου μας ἔλθουν.
Δὲν ὑπομένεις τοὺς πειρασμούς;
Μηδὲ Χάριν νὰ ζητῇς. Δὲν θὰ σοὶ δοθῇ ποτέ. Ἡ Χάρις δίδεται πάντοτε, κατ’ ἀναλογίαν τῶν πειρασμῶν.
Ὑπόμεινον, διὰ νὰ λάβης…
Πρὸς τὸ παρὸν μένω σὲ μία σπηλιά. Ἔχω θαυμάσια ἡσυχία. Εἶμαι ὁ εὐτυχέστερος τῶν ἀνθρώπων, διότι ζῶ ἀμέριμνος καὶ ἀπολαμβάνω τὸ μέλι τῆς ἡσυχίας χωρὶς καμιὰ διακοπή. Καὶ μόλις γιὰ λίγο ἀναχωρήσει ἡ Χάρη, ἔρχεται ὡς ἄλλη Χάρη ἡ ἡσυχία καὶ μὲ ὑποθάλπει στοὺς κόλπους της. Ἔτσι φαίνονται μικρότερες οἱ ὀδύνες καὶ οἱ λῦπες τῆς πονηρῆς καὶ μοχθηρῆς βιοτῆς. Πάντα ἀνακατεμένα ἔρχονται οἱ λῦπες καὶ οἱ χαρὲς στὴν παροῦσα ζωὴ μέχρι τελευταίας πνοῆς.
Πρέπει νὰ γὶνῃς γενναιότερος. Νὰ παραταχθῇς στῆθος πρὸς στῆθος πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἀσάρκους. Μὴν τοὺς φοβῆσαι. Ἐσὺ δὲν βλέπεις μὲ κάθε ευχήν, ὅπου λέγεις, πόσοι πίπτουν, πόσοι στρέφουν τὰ νῶτα. Σὺ μόνον βλέπεις ποσὸν ἐσὺ πληγώνεσαι.
Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ δέρνονται. Καὶ αὐτοὶ φεύγουν. Εἰς κάθε ὑπομονήν, ὅπου κάμνομεν, φεύγουν ἁλματωδῶς, καὶ εἷς κάθε εὐχὴν πληγώνονται σοβαρῶς.
Λοιπὸν μὴ θὲλῃς ἐν καὶρῷ πολέμου νὰ ρὶπτῃς ἐσὺ σφαῖρες καὶ βόλια καὶ αὔτοί νὰ σοῦ ρίχνουν λουκούμια καὶ σοκολάτες.