“Τέκνον μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητόν…
Χαῖρε ἐν Κυρίῳ πάντοτε.
Γνωρίζω διά τῆς παρούσης μου ὅτι ἔλαβον τὴν ἐπιστολήν σου και εἶδον τὰ ἐν αὐτῇ. Σχετικῶς μὲ τὴν ὑγείαν σου που μου γράφεις, ὅτι δὲν βελτιούται, δόξαζε τον Κύριον ταχτικά, ἐφ’ ὅσον ἐκεῖνος ἐπιτρέπει τα πάντα προς το συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Θέλει νὰ μᾶς καθαρίση και να μᾶς ἑτοιμάσῃ διὰ τὴν αἰώνιον ζωήν. Γένοιτο. ᾿Αμήν.
Σας γνωρίζω καὶ διὰ τὴν ἰδικήν μου ὑγείαν, ὅτι ἔχει διαφόρους διακυμάνσεις, πότε καλύτερα καὶ πότε ή ιδία κατάστασις. Εὐχαριστῶ κι ἐγώ τὸν Κύριόν μας, όπου μὲ ἀξιώνει να στέκω στα πόδια μου καὶ νὰ εἶμαι εἰς θέσιν να λειτουργώ. Δοξασμένον νά εἶναι τὸ πανάγιον Αὐτοῦ ὄνομα, ὅπου μέ τήν κατάστασίν μας αὐτὴν μᾶς ξυπνᾶ καὶ μᾶς φωνάζει. Γίνεσθε ἕτοιμοι διότι δέν γνωρίζετε τὴν ἡμέραν καί τήν ὥραν κατά τήν ὁποίαν θὰ σᾶς καλέσω”…”.
“…Ἐπειδή δέν γνωρίζομεν οὔτε τήν ὥραν οὔτε την στιγμήν κατά τήν ὁποίαν θά μᾶς καλέσῃ ὁ Κύριος, πρέπει ἡ ζωή μας νὰ εἶναι ὅσον το δυνατόν εἰρηνική, ἐπειδή θά μᾶς κρίνῃ ὁ Κύριος ὅπως μᾶς εὕρη την τελευταίαν στιγμὴν τοῦ βίου μας, ‘ὅπως σε εὕρω, οὕτω καὶ κρινῶ σε΄.
Ο Κύριος ἀναπαύεται εἰς τοὺς ταπεινούς, τοὺς πράους καὶ εἰρηνικούς. Το πάθημά σου, εἴθε νὰ σοῦ γίνῃ μάθημα καὶ να δεικνύῃς ὑπομονήν εἰς ὅλα, ἔχων ἐμπρός σου πάντοτε τὴν ὥραν τοῦ θανάτου σου και να προσεύχεσαι ἀδιαλείπτως λέγων καὶ τὴν προσευχὴν τὴν ὁποίαν σοῦ ἔχω γράψει ἐπανειλημμένως: ‘Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν… Διαρκῶς νὰ τὴν ἔχης στο στόμα σου καὶ στὴν καρδιά σου. Εἶναι ἡ ἀνωτέρα προσευχή ἀπό ὅλας ὅσας ὑπάρχουν…
… Ως διά τάς Ἱεράς ᾿Ακολουθίας ποὺ μοῦ γράφεις, ἂν εἶναι ἀρκεταί αὐταί πού κάμνεις, σοῦ ἀπαντῶ ὅτι ἀρκεταί εἶναι, μόνον να τις κάμνης χωρίς βιασύνην, διά να ὠφελῆσαι…”.
“…Μοῦ γράφετε ὅτι ἡ ὑγεία σας χειροτερεύει, προϊόντος τοῦ καιρού. ᾿Αλλά καί αὐτό εἶναι ζήτημα τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος πάντα πρὸς τὸ τοῦ πλάσματος συμφέρον οἰκονομεῖ. Μὴν ἀπογοητεύεσθε διά το τοιοῦτον, διότι ὁ Κύριός μας δὲν θὰ μᾶς ἀφήσῃ να δοκιμασθῶμεν ὑπέρ την δύναμίν μας, ἀλλὰ θὰ μᾶς δώσῃ τὴν δύναμιν νὰ ἀντεπεξέλθωμεν καί κατά τήν δοκιμασίαν αὐτήν. “Όσον μεγαλυτέρα εἶναι ἡ δοκιμασία μας τόσον καί τά βραβεία θά εἶναι μεγαλύτερα τὰ ὁποῖα ἑτοιμάζει ὁ Κύριος διά τούς ἀγωνιζομένους…”.
“…Ἡ δόξα ἡ ὁποία ἀναμένει τούς ἀγωνιζομένους ἐνταῦθα, ἡ δόξα εἰς τοὺς οὐρανούς, θά εἶναι μεγάλη καὶ ἀσύγκριτος, ὡς πρός τα παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ.
Οὐκ ἄξια τα παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν ἀποκαλυφθῆναι δόξαν… Το γάρ παραυτίκα ἐλαφρόν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ’ ὑπερβολήν εἰς ὑπερβολήν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν’, λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος, το σκεῦος τῆς ἐκλογῆς τοῦ Θεοῦ…”.
“…Ως διά τάς δοκιμασίας σας εἰς τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας, ὁ Κύριός μας θέλει νὰ σᾶς καθαρίσῃ καί ἐξαγνίσῃ τελείως καί δι’ αὐτό ἐπιτρέπει τούς πειρασμούς ὡς στάδιον τῶν ἀγώνων μας. Καί μακάριοι ἐκεῖνοι ποὺ ὑπομένουν ἕως τέλος… Διά τῆς ὑπομονῆς θά κερδίσωμεν τὴν ψυχήν μας. Ο πολέμιος ἐχθρὸς τῶν ψυχῶν μας μεταχειρίζεται ὅλα τὰ μέσα διά νά μᾶς μολύνῃ… Προσοχή τά τελευταῖα αὐτά χρόνια τῆς ζωῆς μας νὰ μή χάσωμεν τον παράδεισον…”.
“…Ὁ καιρός τῆς ζωῆς μας ὀλίγος, ἐλάχιστος εἶναι. Εὑρισκόμεθα πλησίον τοῦ λιμένος καί ἄν ὑπομένωμεν θα εὔρωμεν χάριν καί ἔλεος καί τήν ἀνταπόδοσιν τῶν ἄγωνισαμένων μαρτύρων. Μόνον προσεύχου να μή ὀλιγοστεύση ή πίστις μας μέχρι τέλους και να μή πάθωμεν ναυάγιον ἐγγύς εύρισκόμενοι τοῦ λιμένος, ἀλλά τουναντίον με την πίστιν, ύπομονήν καί ταπείνωσιν να εύρωμεν άνοικτήν την θύραν τῆς εἰσόδου μας εἰς τὴν αἰώνιον ζωήν. ᾿Αμήν… Προσοχή λοιπόν καί πάλιν προσοχή μή χάσωμεν τὴν αἰωνιότητα…”.
“Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον θέλει ὁ Κύριος καί εὐαρεστεῖται εἶναι τὸ νὰ εἴμεθα ἔτοιμοι διά τῆς ἐξομολογήσεως καὶ συχνῆς Θείας Κοινωνίας, τό ὁποῖον κατορθώνει ἡ εὐλάβειά σου καί ἔχεις πάντοτε τὸ εἰσιτήριον στα χέρια σου, διά το μεγάλον ταξείδι εἰς τοὺς οὐρανούς…”.
“…Εὔχομαι πάντοτε εἰς τὸν Κύριόν μας νὰ ζῆς τήν ἐν Κυρίῳ ζωήν καί νά εὑρεθῇς πανέτοιμος εἰς τήν ὥραν πού θα σε καλέσῃ ὁ Κύριος. Ιδίως νά κοινωνῆς τακτικά καί νὰ ἐξομολογῆσαι ὅταν αἰσθάνεσαι κάποιο βάρος εἴτε μικρό εἴτε μεγάλο καί πρό παντός νὰ αἰσθάνεσαι ἀγάπην με ὅσους συναναστρέφεσαι καί ζεῖς και να συγχωρῆς κάθε ἕναν ὁ ὁποῖος θά σε πικράνῃ καί νὰ αἰσθάνεσαι τὸν ἑαυτὸν σου ὡς τὸν πλέον ἁμαρτωλότερον τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ ἀγωνίζεσαι διά νά βελτιώνῃς τήν ψυχικήν σου κατάστασιν, ὑπομένων τούς πόνους καί εὐχαριστῶν τὸν Κύριών μας δι’ όλα, εἴτε λυπηρά, εἴτε εὐχάριστα…”.
“…Να κοινωνῆς συχνά. Ἡ Θεία Κοινωνία καί ὅλαι αἱ εὐαγγελικαί ἀρεταί, ἄν τὰς ἐκτελοῦμεν εἶναι τὸ εἰσιτήριόν μας, τό ὁποῖον θά ἔχωμεν εἰς πᾶσαν στιγμήν μαζί μας διά νά εἴμεθα δεκτοί κατά τήν ὥραν τῆς ἀναχωρήσεώς μας διά το μεγάλον ταξείδιόν μας εἰς τούς οὐρανούς…”.
“…Η Θεία Κοινωνία μᾶς ἑνώνει μέ τόν Κύριόν μας, καίει τά ἀγκάθια τῆς ψυχῆς μας, δίδει ὑπομονήν καί μᾶς προετοιμάζει διά τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Τώρα πού ἐξομολογήθης καί τά ὅσα εἶχες ξεχάσει παλαιά ἁμαρτήματα, δέν εἶναι ἀνάγκη, ἐάν κοινωνῆς συχνά, να παίρνης τὴν εὐχήν τοῦ ἱερέως εἰς κάθε σου κοινωνίαν, ἐκτός ἐάν ἐν τῷ μεταξύ προκύπτῃ κάτι, εἴτε θυμός, εἴτε κατάκρισις, ἤ ἄλλη τις ἀπροσεξία σου, τότε ἀνυπερθέτως νά τό ἐξομολογῆσαι καί νά παίρνῃς καί τήν εὐχήν τοῦ ἱερέως.
Ὅσον προχωροῦμεν πρός τήν αἰωνιότητα τόσον καί να δυναμώνῃ ἡ πίστις καί ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Κύριον καί ἡ ὑπομονή μας καί προπαντός ή συναίσθησις τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί νά ζητοῦμεν ἡμέραν καί νύκτα την συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ὁ εὔσπλαγχνος Κύριος θά μᾶς συγχωρήσῃ καί θά μᾶς κάμῃ ἀξίους διά τό πολύ ἔλεός Του τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. ᾿Αμήν. Γένοιτο…
…Ἐπί τούτοις εὐχόμενος καί πάλιν ὑγείαν σωματικήν καί ψυχικήν διατελῶ μετά πολλῆς τῆς πατρικῆς ἀγάπης καί διαπύρων εὐχῶν.
Ὁ πνευματικός πατήρ
Ἱερομόναχος ᾿Αθανάσιος
Πηγή: “Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος Χαμακιώτης”, Ἄρχιμ. Νεκταρίου Ἀντωνοπούλου, ἐκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, σέλ.80-83