Τὸ ἱερὸ Ψαλτήρι νὰ μὴν τὸ ἀφήνετε, παιδιά. Αὐτὴ τὴν περίοδο (8 Μαρτίου 2017 ἔγινε ἡ ὁμιλία) διαβάζεται πόσες φορὲς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μέχρι νὰ περάσει ἡ Σαρακοστὴ καὶ νὰ διαβεῖ. Τὸ Ψαλτήριο! Ποῦ ‘ναι Ἐκκλησίας φωνή. «Ψαλμὸς γαλήνη ψυχῆς», λέει ὁ Μέγας Βασίλειος. Καὶ τί εἶναι αὐτό; Μιλάει ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο καὶ ὁ ἄνθρωπος στὸν Θεό. Κι ὅπως ἔλεγε ἕνας Γέροντας Ἁγιορείτης πρὸ ἐτῶν, ὁ Θεὸς ἐφώτισε τὸν Δαυὶδ καὶ τοὺς λοιποὺς συντάκτας τοῦ Ψαλτηρίου, οἱ περισσότεροι ψαλμοὶ εἶναι τοῦ Δαυίδ, γι᾿ αὐτὸ λέγεται Ψαλτήριο τοῦ Δαυίδ – νὰ γράψουν στοὺς ψαλμοὺς ποὺ ἐνεπνεύσθησαν ἀπὸ ἐκεῖνον καὶ ἔγραψαν, τί; Ὅ,τι θέλει ν’ ἀκούει ἀπὸ μᾶς ὁ Θεός! Πιάστε τὸ λίγο αὐτό. Ὅ,τι θέλει ν’ ἀκούει ἀπὸ μᾶς ὁ Θεός, τὸ ἔγραψαν! Ξέρετε τί εἶν᾿ αὐτό; Συγκινητικό, σπουδαῖο καὶ μεγάλο.
Αὐτὰ ποὺ θέλει ν’ ἀκούει ἀπὸ μᾶς! Γιατί; Ὄχι ὅτι τὰ χρειάζεται. «Τῶν ἀγαθῶν μοῦ οὐ χρείαν ἔχεις», λέει στὸ Ψαλτήρι, πάλι. Ἀλλὰ τὰ χρειαζόμαστε ἐμεῖς καὶ κάνουν καλὸ σὲ μᾶς.
Ἀνοίγουν «τὶς πὴγὲς τῆς παντοδυναμίας», ποὺ θά ‘λεγε ὁ ἐθνικός μας ποιητής. Ἀνοίγουν τὶς χίλιες βρῦσες τῆς θείας καλοσύνης καὶ ἐσπλαχνίας. Ὅταν ἀκούει ψαλμοὺς ὁ Θεός, παραδίνεται. Ὅπως παραδόθηκε στὸν Ἰακώβ, ποὺ παλέψανε μὲ τὴν Κλίμακα ποὺ ξέρομε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Καὶ τοῦ Θεοῦ Τοῦ ἀρέσει τί; Νὰ ἡττᾶται. Νὰ εἶναι ὁ ἡττημένος τῆς ὑποθέσεως. Νὰ ἡττᾶται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο γιὰ τὸ καλὸ τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ εἶναι ἀγάπη! Αὐτὸ εἶναι ἀγάπη! Γιατὶ ἡ ἀγάπη «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς.» «Οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς!».
Ἔτσι, λοιπόν. Ἔβαλε νὰ γράψουν οἱ συντάκτες τῶν ψαλμῶν αὐτὰ ποὺ θέλει νὰ ἀκούει ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Γι’ αὐτὸ ξέρετε τί κὰλὸ κάνει; Γι’ αὐτὸ οἱ ἀσκηταὶ καὶ οἱ ἅγιοι καὶ ἡ Ἐκκλησία τὸ διαβάζουν, συχνά, πυκνά, τὸ Ψαλτήρι. Τὰ λέει ὅλα μέσα. Καὶ ξέρετε ποιός συντρίβεται μ’ αὐτό; Ὁ ἀρχέκακος ὄφις. Ὁ ἁμαρτωλός! Λὲν οἱ Πατέρες, ὅταν διαβάζουν στὸ Ψαλτήρι τὸ ἁμαρτωλός, μὲ τὸ ἄρθρο Ὁ ἁμαρτωλός, αὐτὸς εἶναι ὁ Ἑωσφόρος. Ὁ πεσὼν Ἑωσφόρος, βέβαια. Αὐτὸς εἶναι ὁ πεσὼν Ἑωσφόρος. Καὶ τί κάνει; Τρέχει νὰ κρυφτεῖ. «Ἀναστήτω ὁ Θεός», λέει στὸν 67ο Ψαλμό, «καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ Αὐτοῦ. Καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου Αὐτοῦ οἱ μισοῦντες Αὐτόν.» Τὸ λέμε καὶ στὸ Πάσχα αὐτό. Εἶναι στίχος καὶ μετὰ ψάλλομε τὸν νικητήριο παιᾶνα τῆς Ἀναστάσεως, τὸ «Χριστός Ἀνέστη».
Καὶ μιὰ φορά, σὲ μιὰ ἐκκλησιά, ἕνας παπᾶς εἶχε ὡραῖο χιοῦμορ, εἶπε «Ἀναστήτω ὁ Θεός», κι ἔτρεξαν νὰ φύγουν. Ἀφοῦ ἄκουσαν, τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», ὅπως γίνεται κι ἀκόμη, πολλὲς φορές, πᾶνε οἱ ἄνθρωποι, πᾶνε στὸ σπίτι, νὰ φᾶνε κάτι, λὲς καὶ τρῶνε τὰ μεσάνυχτα. Δὲν τρώει κανεὶς τὰ μεσάνυχτα. Λίγοι τρῶν τὰ μεσάνυχτα. Ἔ, δὲν εἶναι. Δὲν ἐξηγεῖται αὐτό.
Καὶ σταματάει καὶ λέει, «Ρὲ παιδιά, δὲν τὸ λέει ὁ Ψαλμωδὸς γιὰ σᾶς, νὰ διασκορπισθεῖτε. Γιὰ τὸν διάβολο τὸ λέει. Ποῦ πᾶτε; Ποῦ πᾶτε;» λέει. «Ποῦ πᾶτε;» Κι ἤτανε πολὺ ὡραῖος ὁ παππούλης. «Ποῦ πᾶτε; Γιὰ τὸν διάβολο τὸ λέει.» Ἔτσι.
Πολλοὶ ἀσκηταί, Ἁγιορεῖται καὶ ἀλλοῦ, ὅταν διαβάζουν Ψαλμούς, καὶ μάλιστα ἅμα εἶναι νύκτα καὶ εἶναι μόνοι τους ὅπως ὁ ἅγιος Νικόδημος στοὺς Σκουρταίους, στὸν Ἅγιο Γεώργιο, στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἦταν μόνος του, ἄκουγε ἐπάνω ἀπὸ τὴ σκεπὴ νὰ πέφτουν πέτρες, νὰ κτυπᾶνε ξύλα, νὰ γίνονται θόρυβοι, κυρίως ὅταν ἔλεγε τὸν 67ο, διαβάστε καὶ θὰ δεῖτε… Ἔχουμε ὅπλο, λοιπόν, τὸ Ψαλτήριον. Ἔχουμε ὅπλο! Καὶ μᾶς εἶπε ὁ Θεούλης τί θέλει ν’ ἀκούει ἀπὸ μᾶς. Μᾶς τὰ δίνει ἕτοιμα! Στὸ στόμα τὴν μπουκιά! Καταλάβατε; Στὸ στόμα! Ἐμεῖς δὲν διαβάζομε τὸ Ψαλτήρι. Ἐσεῖς ποὺ τὸ διαβάζετε, γιατρέ, δὲν συμφωνεῖτε; Αὐτὸ εἶναι! Αὐτὸ εἶναι!
Ὁ ἅγιος Ἀρσένιος ἔχει γράψει ἕνα προσευχητάριο μὲ βάση τὸ Ψαλτήρι. Ποιόν Ψαλμὸ λέμε στὴν τάδε περίπτωση, ποιόν Ψαλμὸ στὴν ἄλλη, ποιό αἴτημα ἔχομε δύσκολο, ποιό κλπ. Αὐτὸς ὁ ψαλμός! Τί ὡραῖα! Τί εἶν’ αὐτό!
Γι’ αὐτὸ ὁ Λαμαρτῖνος, ὁ Γάλλος ποιητής, τῆς Λίμνης καὶ τῶν Κύκνων, τί λέει; «Ὁ Θεῖος ὁὗτος ψάλτης», γιὰ τὸν Δαυίδ, «μιλάει στὰ κατάβαθα τῆς ὑπάρξεώς μας. Διαβάστε», λέει, «τὸν Ὅμηρο, διαβάστε τὸν Βιργίλιο», πάλι ὁ ἴδιος ποιητής, «καὶ μετὰ διαβὰστε τὸν Δαυίδ. Ἡ διαφορὰ εἶναι ὅση εἶναι μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς.» «Μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς!» Τὸ Ψαλτήριο, λοιπόν. Κι ὅπως βλέπετε, ὁ Χριστός μας ἀνέφερε πολλὲς φορὲς τὸν Δαυὶδ στὶς Ὁμιλίες Του. Καὶ Τὸν φώναζαν οἱ ἄρρωστοι πῶς; «Υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με». «Γιὲ Δαυίδ!». Ἔτσι.
Πηγή: “Λόγοι γιὰ τοὺς Προφῆτες”, Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης, ἐκδ. Ἀκτή, Λευκωσία 2017, σελ. 140-142