Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι κατὰ κάποιον τρόπο ἡ βιογραφία τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο αὐτό. Καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ ἡ Καινὴ Διαθήκη εἶναι ἡ βιογραφία τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο.
Μέσα σ’ αὐτὴν περιγράφεται πῶς ὁ Θεός, γιὰ νὰ δείξει τὸν Ἑαυτό Του στοὺς ἀνθρώπους, ἔστειλε τὸν Θεὸ Λόγο, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, καὶ σὰν ἄνθρωπος εἶπε στοὺς ἀνθρώπους ὅλα ὅσα ὁ Θεὸς ἔχει, ὅλα ὅσα ὁ Θεὸς ἐπιθυμεῖ γιὰ τὸν κόσμο αὐτὸν καὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν σ’ αὐτόν. Ἀποκάλυψε ὁ Θεὸς Λόγος τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν κόσμο. Ὁ Θεὸς Λόγος μὲ τὴ βοήθεια τοῦ λόγου, ἔδειξε τὸν Θεὸ στοὺς ἀνθρώπους, ὅσο εἶναι δυνατὸ ὁ ἀνθρώπινος λόγος νὰ περιλάβει τὸν Ἀπερίληπτο Θεό. Ὅ,τι εἶναι ἀπαραίτητο στὸν κόσμο αὐτὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν σ’ αὐτόν, ὁ Κύριος τὸ ἔδωσε μέσα στὴν Ἁγία Γραφή. Μέσα σ’ Αὐτὴν ἔδωσε τὶς ἀπαντήσεις γιὰ ὅλα τὰ ἐρωτήματα. Δὲν ὑπάρχουν ἐρωτήματα ποὺ νὰ βασανίζουν τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ καὶ γιὰ τὰ ὁποῖα νὰ μὴν ἔχει δοθεῖ μέσα στὴν Ἁγία Γραφὴ εἴτε ἄμεση εἴτε ἔμμεση ἀπάντηση. Οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ ἐπινοήσουν περισσότερα ἐρωτήματα ἀπ’ ὅσες ἀπαντήσεις ὑπάρχουν μέσα στὴν Ἁγία Γραφή. Τὸ ὅτι δὲν βρίσκεις στὴν Ἁγία Γραφὴ ἀπάντηση σὲ κάποιο σοῦ ἐρώτημα, σημαίνει ἢ ὅτι ἔθεσες ἀσήμαντο ἐρώτημα ἢ ὅτι δὲν μπόρεσες νὰ διαβάσεις τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ νὰ πάρεις τὴν τελικὴ ἀπάντηση.
Στὴν Ἁγία Γραφὴ ὁ Θεὸς ἔδειξε:
Τί εἶναι ὁ κόσμος, ἀπὸ ποῦ προέρχεται, γιὰ ποιό λόγο ὑπάρχει, πρὸς τὰ ποῦ πορεύεται, ποῦ θὰ καταλήξει.
Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ ποῦ ἔρχεται, ποῦ πηγαίνει, ποιά εἶναι ἡ οὐσία του, γιὰ ποιό λόγο ὑπάρχει, πῶς θὰ τελειωθεῖ.
Τί εἶναι τὰ ζῶα, τί εἶναι τὰ φυτά, γιὰ ποιό λόγο ὑπάρχουν, τί ἐξυπηρετεῖ ἡ ὕπαρξή τους, τί προσφέρουν.
Τί εἶναι τὸ καλό, ἀπὸ ποῦ προέρχεται, ποῦ ὁδηγεῖ, γιὰ ποιό λόγο ὑπάρχει, πῶς ἀποκτᾶται.
Τί εἶναι τὸ κακό, ἀπὸ ποῦ προέρχεται, πῶς ὑπάρχει, γιὰ ποιό λόγο ὑπάρχει, πῶς θὰ τελειώσει.
Τί εἶναι δίκαιοι καὶ τί ἁμαρτωλοί, πῶς ἀπὸ ἕναν ἁμαρτωλὸ βγαίνει δίκαιος καὶ πῶς ἕνας ἐπηρμένος δίκαιος μπορεῖ νὰ καταντήσει ἁμαρτωλός. Πῶς ὁ ἄνθρωπος ὑπηρετεῖ τὸν Θεὸ καὶ πῶς τὸν διάβολο. Ὁλόκληρος ὁ δρόμος ἀπὸ τὸ ἀγαθὸ ὡς τὸ κακό, ἀπὸ τὸν Θεὸ ὡς τὸν διάβολο.
Ὅλα, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὡς τὸ τέλος, ὁλόκληρος ὁ δρόμος τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν σάρκα ὡς τὸ Θεό, ἀπὸ τὴ σύλληψή του μέχρι τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασή του.
Τί εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου, ἡ ἱστορία τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τί εἶναι ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ποιός ὁ δρόμος τους, ὁ σκοπὸς καὶ ἡ τελείωσή τους.
Γενικά, ὁ Θεὸς στὴν Ἁγία Γραφὴ εἶπε ὅσα χρειάζονταν νὰ πεῖ στοὺς ἀνθρώπους. Στὴν Ἁγία Γραφὴ βρίσκεται ἡ βιογραφία τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τοῦ καθενός μας ἀνεξαιρέτως.
Σ’ αὐτὴν ὁ καθένας μας μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό του νὰ παρουσιάζεται καὶ νὰ περιγράφεται λεπτομερῶς: ὅλες οἱ ἀρετές σου καὶ τὰ ἐλαττώματα ποὺ ἔχεις καὶ δὲν ἔχεις. Θὰ βρεῖς τοὺς δρόμους μέσῳ τῶν ὁποίων ἡ ψυχή σου καὶ ἡ ψυχὴ κάθε ἀνθρώπου, βαδίζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία στὴν τελειότητα καὶ ὁλόκληρο τὸ δρόμο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ὡς τὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ὡς τὸ διάβολο. Στὴν Ἁγία Γραφὴ θὰ βρεῖς τρόπους πῶς ν’ ἀπελευθερωθεῖς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, θὰ βρεῖς μὲ μιὰ λέξη, ὅλη τὴν ἱστορία τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀμαρτωλότητος, καὶ ὅλη τὴν ἱστορία τῆς ἀρετῆς καὶ τῶν δικαίων.
Εἶσαι θλιμμένος; στὴν Ἁγία Γραφὴ θὰ βρεῖς παρηγοριά. Εἶσαι λυπημένος; τὴν χαρά. Εἶσαι θυμώδης; τὴν γαλήνη. Εἶσαι ἐμπαθής; τὴν σωφροσύνη. Εἶσαι ἄφρων; τὴν σοφία. Εἶσαι κακός; τὴν καλοσύνη. Εἶσαι ἐγκληματίας; τὸ ἔλεος καὶ τὴν δικαιοσύνη. Εἶσαι μισάνθρωπος; τὴν ἀγάπη. Σ’ αὐτὴν θὰ βρεῖς φάρμακο γιὰ ὅλες σου τὶς ἀτέλειες καὶ τὰ ἐλαττώματα, καὶ τροφὴ γιὰ ὅλες σου τὶς ἀρετὲς καὶ τὶς ἀσκήσεις. Εἶσαι ἀγαθός; Ἡ Ἁγία Γραφὴ θὰ σὲ μάθει νὰ γίνεις ἀγαθώτερος καὶ ἀγαθώτατος. Εἶσαι εὐαίσθητος; αὐτὴ θὰ σὲ μάθει τὴν ἀγγελικὴ τρυφερότητα. Εἶσαι ἔξυπνος; αὐτὴ θὰ σὲ μάθει τὴν σοφία. Ἀγαπᾶς τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ὡραιότητα τοῦ τρόπου καὶ τοῦ λόγου; Δὲν ὑπάρχει ὡραιότερος καὶ συγκινητικώτερος ἀπὸ τὸν λόγο ποὺ ὑπάρχει στὸ βιβλίο τοῦ Ἰώβ, καὶ τοῦ Σολομῶντος, καὶ τοῦ Δαβίδ, καὶ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, καὶ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου… Ἐδῶ ἡ μουσική, ἡ ἀγγελικὴ μουσικὴ τῆς αἰώνιας ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ, ντύθηκε μὲ ἀνθρώπινες λέξεις.
Ὅσο περισσότερο ὁ ἄνθρωπος διαβάζει καὶ μελετᾶ τὴν Ἁγία Γραφή, τόσο περισσότερο βρίσκει αἰτίες ὅλο καὶ πιὸ πολὺ νὰ τὴν μελετᾶ ἀσταμάτητα. Αὐτὴ εἶναι, κατὰ τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου, σὰν τὴν εὔοσμο ρίζα, ποὺ ὅσο περισσότερο τρίβεται, τόσο περισσότερο εὐωδιάζει.
Ὅσο βασικὸ εἶναι τὸ γιατί πρέπει νὰ διαβάζει κανεὶς τὴν Ἁγία Γραφή, τὸ ἴδιο ἐπίσης βασικὸ εἶναι το: Πῶς πρέπει νὰ διαβάζει κανεὶς τὴν Ἁγ. Γραφή.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες, μὲ ἐπί κεφαλῆς τὸν Ἅγιο Χρυσόστομο, εἶναι οἱ καλύτεροι καθηγητὲς σ’ αὐτό. Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος, μποροῦμε νὰ ποῦμε, ἔγραψε τὸ Πέμπτο Εὐαγγέλιο. Οἱ ἅγιοι Πατέρες συνιστοῦν σοβαρὴ προετοιμασία γιὰ τὴν ἀνάγνωση καὶ τὴν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Καὶ ἡ προετοιμασία ἔγκειται σὲ τί; Κατ’ ἀρχὴν στὴν προσευχή. Προσευχήσου στὸν Κύριο νὰ φωτίσει τὸν νοῦ σου, ὥστε νὰ κατανοήσεις τοὺς λόγους τῆς Ἁγίας Γραφῆς, καὶ νὰ χαριτώσει τὴν καρδιά σου νὰ αἰσθανθεῖς τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων αὐτῶν καὶ τὴν ζωή. Συνειδητοποίησε ὅτι αὐτὰ εἶναι τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, ποὺ Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ἀπευθύνει σὲ σένα. Ἡ προσευχή, σὲ σχέση μὲ τὶς ἄλλες εὐαγγελικὲς ἀρετές, εἶναι ἡ καταλληλότερη γιὰ νὰ καταστήσει ἱκανὸ τὸν ἄνθρωπο νὰ κατανοήσει τὴν Ἁγία Γραφή.
Καὶ πῶς πρέπει νὰ διαβάζεται ἡ Ἁγ. Γραφή;
Μὲ προσευχή, φόβο καὶ σεβασμό, γιατί σὲ κάθε λέξη ὑπάρχει καὶ ἀπὸ μιὰ σταγόνα αἰώνιας ἀλήθειας, καὶ ὅλες οἱ λέξεις ἀποτελοῦν ἀπέραντο ὠκεανὸ τῆς Αἰώνιας Ἀλήθειας. Ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν εἶναι βιβλίο, ἀλλὰ ζωή. Γιατί οἱ λέξεις της «πνεῦμα καὶ ζωὴ ἐστιν» (Ἰωάν. 6, 63), γι’ αὐτὸ μποροῦν νὰ γίνουν καταληπτὲς ἐὰν τὶς κάνουμε ψυχὴ τῆς ψυχῆς μας καὶ ζωὴ τῆς ζωῆς μας. Αὐτὸ εἶναι βιβλίο ποὺ διαβάζεται μὲ ζωή, μὲ ἔργο. Πρῶτα ἀξίζει νὰ ζήσει κανεὶς καὶ μετὰ νὰ καταλάβει… Δούλεψε γιὰ νὰ καταλάβεις. Αὐτὸ εἶναι βασικὸς κανόνας τῆς ὀρθοδόξου ἑρμηνευτικῆς…
Ξέρετε πότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι σοφὸς μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ὅταν ἀκούει τοὺς λόγους καὶ τοὺς ἐκτελεῖ. Ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας εἶναι ἡ ὑπακοὴ στὸν λόγον τοῦ Θεοῦ (Μάτθ. 7, 24).
Κάθε λόγος τοῦ Σωτῆρος ἔχει τὴν ἰσχὺ καὶ τὴν δύναμη νὰ θεραπεύσει καὶ τὶς φυσικὲς καὶ τὶς ψυχικὲς ἀσθένειες. «Εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Μάτθ. 8). Ὁ Σωτὴρ «εἶπε λόγῳ» καὶ θεραπεύθηκε ὁ δοῦλος τοῦ ἑκατοντάρχου. Ὅπως τότε, ἔτσι καὶ τώρα, ὁ Κύριος ἀδιάκοπα ἐπαναλαμβάνει τοὺς λόγους Του καὶ σὲ σένα καὶ σὲ μένα καὶ σ’ ὅλους μας. Μόνο πρέπει νὰ σταθοῦμε, νὰ ἐμβαθύνουμε σ’ αὐτοὺς καὶ νὰ τοὺς δεχθοῦμε μὲ τὴν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου. Καὶ τὸ θαῦμα θὰ γίνει καὶ σὲ μᾶς. Καὶ θὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχή μας ὅπως ἀκριβῶς θεραπεύθηκε ὁ δοῦλος του ἑκατοντάρ¬χου. Γιατί στὸ Εὐαγγέλιο εἶναι γραμμένο καὶ τὸ ἀκόλουθο: «προσήνεγκαν αὐτῷ δαιμονιζομένους πολλοὺς καὶ ἐξέβαλε τὰ πνεύματα λόγῳ, καὶ πάντας τους κα¬κώς ἔχοντας ἐθεράπευσεν» (Μάτθ. 8, 16). Αὐτὸ κάνει καὶ σήμερα, γιατί ὁ Κύριος «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ Αὐτός, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἔβρ. 13).
Στὴν μέλλουσα Κρίση θὰ κριθοῦν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ὑπάκουσαν στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Καὶ θὰ εἶναι ἀνεκτότερη ἡ γῆ των Σοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας ἀπ’ ὅ,τι ἡ ἡμέρα τῆς κρίσεως γι’ αὐτοὺς (Μάτθ. 10, 14-15). Πρόσεξε! Στὴν τελικὴ κρίση θὰ σοῦ ζητηθεῖ λόγος, γιὰ τὸ τί ἔκανες μὲ τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὸ ἂν τοὺς ὑπάκουσες καὶ υἱοθέτησες, ἂν χαιρόσουν ἢ ντρεπόσουν γι’ αὐτούς. Ἂν ντρεπόσουν γι’ αὐτούς, καὶ ὁ Θεὸς θὰ ντραπεῖ γιὰ σένα «ὅταν ἔλθη ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς Αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων» (Μάρκ. 8, 38). Λίγες εἶναι οἱ λέξεις τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν εἶναι ἔρημες καὶ κενές, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι λίγες ἐκεῖνες γιὰ τὶς ὁποῖες δὲν θὰ κριθοῦμε (Μάτθ. 12, 36). Γιὰ ν’ ἀποφύγει αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ μελετήσει καὶ νὰ μάθει τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, νὰ τὰ οἰκειοποιηθεῖ. Γιατί γι’ αὐτὸν τὸ λόγο ὁ Θεὸς τὰ ἀνακοίνωσε στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ τὰ κάνουν κτῆμα τους καὶ μέσῳ αὐτῶν νὰ κάνουν δική τους καὶ τὴν ἴδια τήν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.
Σὲ κάθε λόγο τοῦ Σωτῆρος ὑπάρχει περισσότερη αἰωνιότητα καὶ ἀφθαρσία, ἀπ’ ὅ,τι σ’ ὁλόκληρο τὸν οὐρανὸ καὶ σ’ ὁλόκληρη τὴν γῆ μὲ ὁλόκληρη τὴν ἱστορία τους. Γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος εἶπε: «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσιν» (Μάτθ. 24, 35). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι στοὺς λόγους τοῦ Σωτῆρος ὑπάρχει ὁ Θεὸς καὶ κάθε τι θεϊκό, γι’ αὐτὸ δὲν θὰ παρέλθουν. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ τοὺς οἰκειοποιεῖται γίνεται πιὸ ἄφθαρτος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ, γιατί μέσα σ’ αὐτοὺς ὑπάρχει μία δύναμη ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἀθάνατο καὶ αἰώνιο….
Στοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει κάποιος χυμὸς ἀθανασίας, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν λόγων Του πέφτει σταγόνα – σταγόνα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ζωογονεῖ ἀπὸ τὸ θάνατο καὶ τὴ φθορά.
Αὐτὸ ἀποκαλύπτει ὁ Σωτὴρ ὅταν λέει: «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον… καὶ μεταβέβηκε ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν» (Ἰωάν. 5, 24). Τοῦτο σημαίνει ὅτι μὲ τὴν ἀνάγνωση, καὶ τὴν ἐκμάθηση τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ διδάσκεσαι τὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰωνιότητα, διδάσκεσαι τὴν ἀθάνατη καὶ αἰώνια ζωή. Ἂν πιστεύεις σ’ αὐτοὺς τοὺς λόγους μ’ ὅλη σου τὴν πίστη, ἔμαθες ἤδη τί εἶναι αἰώνια ζωὴ καὶ πέρασες ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή. Γι’ αὐτὸ ὁ Σωτὴρ ἐπιμένει ἀποφασιστικά: «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν τὶς τὸν ἐμὸν λόγον τηρήση, θάνατον οὐ μὴ θεωρήση εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 8, 51).
Κάθε λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεμᾶτος Θεό, γι’ αὐτὸ ὅταν εἰσέρχεται στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, τὴν καθαρίζει ἀπὸ κάθε ρύπο. Ἀπὸ κάθε του λόγο βγαίνει δύναμη, ἡ ὁποία καθαρίζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία….
Κάθε λόγος τοῦ Σωτῆρος εἶναι γεμᾶτος Ἀλήθεια καὶ ὅταν εἰσέλθει στὴν ψυχὴ τὴν ἁγιάζει σ’ ὅλη τὴν αἰωνιότητα….
Σὲ κάθε λόγο τοῦ Σωτῆρος ὑπάρχουν πολλὲς ὑπερφυσικὲς ἀλήθειες καὶ εὐλογίες. Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ χαριτώνει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ τὴν ἐπισκεφτεῖ… Σὰν ζῶσα χαροποιὸς δύναμη, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ θαυματουργικὰ καὶ ζωοδοτικά, ὅταν ὁ ἄνθρωπος τὸν ἀκούει καὶ τὸν δέχεται μὲ πίστη (Α’ Θέσ. 2, 13). Ὅλα ἔχουν σπιλωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ καὶ ὅλα καθαρίζονται μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προσευχή, τὰ πάντα, κάθε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ὡς τὸ σκουλήκι (Α’ Τίμ. 4, 6). Μὲ τὴν Ἀλήθεια ποὺ φέρει μέσα του, μὲ τὴν Δύναμη ποὺ ἔχει μέσα του, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι «τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διικνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν, καὶ κριτικὸς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας» (Ἔβρ. 4, 12).
Ὅλοι οἱ λόγοι, ποὺ εἶπε ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους, προέρχονται ἀπὸ τὸν Αἰώνιο Λόγο, ποὺ εἶναι Λόγος ζωῆς καὶ παρέχει Αἰώνια ζωή. Ζῶντας μὲ τὸν Λόγο αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται ἀπὸ τὸ θάνατο στὴ ζωή. Γεμίζοντας τὸν ἑαυτό του μὲ τὴν αἰώνια ζωή, ὁ ἄνθρωπος γίνεται νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ κοινωνὸς θείας φύσεως (Β’ Πέτρ. 1, 4) καὶ ἡ μακαριότητά του δὲν θὰ ἔχει τέλος.
Σ’ ὅλα αὐτὰ τὸ βασικό, τὸ βασικότερο, εἶναι ἡ πίστη καὶ τὸ αἴσθημα ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Γιατί μὲ τὴν θαλπωρὴ αὐτοῦ τοῦ αἰσθήματος ἀνοίγεται τὸ μυστήριο κάθε λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως μὲ τὴν θαλπωρὴ τῶν ἀκτίνων τοῦ ἥλιου ἀνοίγει ὁ κάλυκας τοῦ εὔοσμου λουλουδιοῦ. Ἀμήν.
22 Δεκεμβρίου 1929, πατὴρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς
Πηγή: “Γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὴν ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ τὸ θεόσδοτο βιβλίο τῆς σωτηρίας μᾶς” ἐκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»