Ὑπάρχει ἕνα θαυμάσιο γεγονὸς ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου, τὸν ὁποῖο ἑορτάζει ἡ ἐκκλησία μας στὶς 12 Ἰουνίου: Ὅταν ἦταν πολὺ μικρός, μπῆκε σ’ ἕνα κοινόβιο, ἄγνωστο πῶς. Μεγάλος ἀνεχώρησε γιὰ τὴν ἔρημο, ὅπου ἔζησε 60 χρόνια χωρὶς νὰ δὴ ποτὲ ἄνθρωπο. Ἦταν γυμνός, ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸ σῶμα του ἐκαλύπτετο ἀπὸ τὴ μακρυὰ γενειάδα του, ποὺ ἔφτανε μέχρι τὸ ἔδαφος, καθὼς καὶ ἀπὸ τὰ μαλλιά του καὶ τὶς μεγάλες τρίχες τοῦ ὅλου σώματος.
Τὸ μεγάλο αὐτὸ Ἅγιο τὸν ἀνεκάλυψε ὁ Ὅσιος Παφνούτιος, στὸν ὁποῖο διηγήθη τὰ τῆς ὀσιάκης καὶ ἐρημικῆς ζωῆς του.
Ὅταν λοιπὸν ἦταν πολὺ μικρός, 5-6 ἐτῶν, καὶ ζοῦσε στὸ Κοινόβιο, συνέβη τὸ ἑξῆς: Ὡς μικρὸς ποὺ ἦταν, ἔτρωγε συχνότερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους πατέρες. Ὅταν πεινοῦσε, ἔτρεχε στὸν τραπεζάρη καὶ τοῦ ζητοῦσε ψωμί, ἐλιές, φροῦτα…
Κάποτε ὅμως ὁ τραπεζάρης πρόσεξε ὅτι ἔπαιρνε συχνότερα ψωμὶ καὶ ἐξαφανιζόταν.
-Κάποιο ζωάκι μᾶλλον θὰ ταΐζει σκέφτηκε.
Αὐτὸ συνεχίστηκε γιὰ καμιὰ ἑβδομάδα.
-Ἂς πάω νὰ δῶ, εἶπε μέσα του ὁ τραπεζάρης, ποὺ τὰ πηγαίνει αὐτὰ ποὺ τοῦ δίνω. Πράγματι, τὸν παρακολούθησε καὶ τὸν εἶδε νὰ μπαίνει στὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς καὶ νὰ κλείνει πίσω του τὴν πόρτα.
Ἔτρεξε γρήγορα στὸ παράθυρο καὶ μ’ αὐτὰ ποὺ εἶδε, γούρλωσαν τὰ μάτια του…
Ὁ μικρὸς κουβέντιαζε μὲ τὸ βρέφος Ἰησοῦ, ποὺ εὑρίσκετο στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Θεοτόκου, στὴν εἰκόνα τοῦ Τέμπλου!
-Σοῦ ἔφερα καὶ σήμερα ψωμάκι, ἔλεγε στὸν Χριστούλη, μιὰ καὶ δὲ Σὲ ταΐζει κανείς…ούτε καὶ ἡ μαμά Σου…
Καὶ ἅπλωσε τὸ χέρι καὶ Τοῦ ἔδωσε μιὰ φέτα ψωμί… Καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ ἦταν μικρὸ παιδάκι στὴν ἱερὴ εἰκόνα, ἅπλωσε τὸ χεράκι, πῆρε τὸ ψωμί… καὶ ὅπως μάζεψε τὸ χεράκι Του μαζὶ μὲ τὸ ψωμάκι, ἐξαφανίστηκε τὸ ψωμὶ μέσα στὴν εἰκόνα!…
Εὐθὺς ἀμέσως ὁ τραπεζάρης, μὲ τὴν ψυχὴ γεμάτη ἔκπληξη καὶ δέος, ἔτρεξε στὸν Ἡγούμενο καὶ τοῦ διηγήθηκε τί συνέβη.
Τότε ὁ Ἡγούμενος τοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ μὴν δώσουν τοῦ παιδιοῦ καθόλου ψωμί, ἀλλὰ ὅταν παρακλητικὰ θὰ ζητοῦσε, νὰ τοῦ λέγουν:
-Νὰ πᾶς νὰ ζητήσεις καὶ νὰ σοῦ δώσει ψωμὶ Ἐκεῖνος, τὸν Ὁποῖον μέχρι χθὲς ἐσὺ τάϊζες.
Τὴν ἑπομένη ἡμέρα, βλέποντας ὁ μικρὸς Ὀνούφριος ὅτι δὲν τοῦ δίδουν ψωμὶ καὶ τὸν στέλνουν νὰ ζητήσει ἀπὸ Ἐκεῖνον, ποὺ μέχρι τότε ἔτρεφε, ἔτρεξε ἀμέσως στὴν Ἐκκλησία καὶ πηγαίνοντας μπροστὰ στὴν εἰκόνα εἶπε στὸν Χριστούλη:
-Χριστούλη μου, δὲν μοῦ δίνουν ψωμάκι καὶ μοῦ εἶπαν νὰ Σοῦ πῶ νὰ μοῦ δώσεις ἀπὸ τὸ δικό Σου. Τώρα, ποὺ θὰ τὸ βρεῖς Ἐσύ, δὲν ξέρω!
Καί -ὦ τοῦ θαύματος!- ἅπλωσε τὸ μικρὸ Τοῦ χεράκι τὸ βρέφος Ἰησοῦς ἀπὸ τὴν ἀγκάλη τῆς Παναγίας Μητρός Του, καὶ τοῦ ἔδωσε ἕνα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ σηκώσει!
Μοσχομύριζε δὲ τόσο πολύ, ποὺ τὸ οὐράνιο αὐτὸ ἄρωμα ἁπλώθηκε ὄχι μόνο μέσα στὸν Ναό, ἀλλὰ καὶ σ’ ὅλο τὸ μοναστήρι καὶ στὸν γύρω τόπο.
Ἔκπληκτοι καὶ ἔκθαμβοι οἱ μοναχοὶ ἀπὸ τὰ γενόμενα, εἶδαν τὸν πενταετῆ Ὀνούφριο νὰ βγάζη τὸν τεράστιο αὐτὸ ἄρτο ἔξω, μετὰ πολλοῦ-πολλοῦ κόπου.
Ἔτρεξαν δύο μοναχοὶ νὰ βοηθήσουν, ἀλλὰ ἦταν πολὺ βαρύς! Γιὰ πολλὲς ἡμέρες ἔτρωγαν, ἔτρωγαν, χόρταιναν, ἀλλὰ ὁ οὐράνιος ἄρτος ἦταν καὶ παρέμενε ἀδαπάνητος. Εἶναι αὐτό, ποὺ ἔχει βεβαιωτικὰ ἡ Ἐκκλησία μας στὴ Θεία Λατρεία: » Ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος».
Ἀπὸ τότε εὐλαβούντο πολύ τὸν μικρὸ Ὀνούφριο, διότι ἐγνώριζαν πλέον ὅτι μὲ τὴν αὔξηση τῆς ἡλικίας του θὰ αὐξάνετο καὶ ἡ ἁγιότης του. Θὰ ἐγίνετο ἕνας μεγάλος Ἅγιος ὅπως καὶ ἔγινε. Ἀπὸ τέτοιον ὅμοιο οὐράνιο ἄρτο ἐτρέφετο ὁ Ἅγιος Ὀνούφριος, ὅταν γιὰ ἑξῆντα ὁλόκληρα χρόνια ζοῦσε στὴν ἔρημο.
Πηγή: «Ἐμπειρίες κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία», πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἄναγνωστοπουλου, Πειραιᾶς 2021, σελ. 239-240