Ζῶντας ἕνα προσωπικὸ δρᾶμα μοναξιᾶς καὶ ψυχικῆς αἰχμαλωσίας μαθαίνοντας τὸ μαρτύριο τοῦ Εὐγένιου Ροντιόνωφ ἄρχισα νὰ τὸν ἐπικαλοῦμαι συνεχῶς πρωὶ βράδυ νὰ μὲ βοηθήσει νὰ σηκώσω τὸν σταυρό μου.
Ἤμουν στὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας Δαμάστας ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Λαμίας καὶ ἔκλαιγα μὲ πόνο στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Φεύγοντας παρατήρησα κάποιο νέο παιδὶ νὰ κάθεται στὴν καρέκλα καὶ νὰ μὲ κοιτάει.
Σκέφτηκα δὲν μὲ ἀφήνει ἥσυχη στὸν πόνο μου κι αὐτός. Πῆγα καὶ κάθισα στὸ πεζούλι στὴν εἴσοδο τῆς μονῆς. Βλέπω τὸ νέο νὰ μὲ προσπερνᾶ καὶ ἔνιωσα ἀγαλλίαση, ἠρεμία, προστασία, σιγουριά.
Φοροῦσε ἕνα ριγὲ μπλουζάκι κοντομάνικο, ἦταν σοβαρός.
(ἐπισήμανση: Πρόσεξε τὸ ριγὲ μπλουζάκι στὶς εἰκόνες τοῦ Ἁγίου…)
Προσπαθοῦσα νὰ θυμηθῶ ποὺ τὸν ἔχω ξαναδεῖ. Μοῦ ἦταν τόσο οἰκεῖο τὸ πρόσωπό του.
Τότε θυμήθηκα τὴν εἰκόνα τοῦ Εὐγένιου Ροντιόνωφ ποὺ εἶχα ἀγοράσει πρὶν μέρες.
Ἦταν αὐτός…
Φεύγοντας ἀπὸ τὴν μονή μας ἀκολούθησε ἕνα κόκκινο ἁμάξι, μᾶς προσπέρασε καὶ κοντοστάθηκε στὴν στροφὴ περιμένοντας νὰ φύγουμε.
Σὲ ὅλη τὴν διαδρομὴ αἰσθάνθηκα σὰν νὰ ἔχω φύλακα ἄγγελο.
Ρώτησα τὸν πνευματικό μου καὶ ἄλλους δυὸ ἱερεῖς καὶ μοῦ εἶπαν ὅτι ὄντως ἦταν ὁ Ἅγιος Εὐγένιος Ροντιόνωφ.
Δόξα τῷ Θεῷ!»
Ὁ ἕνας ἱερέας ἦταν ὁ π. Παναγιώτης Τσιώλης στὰ Ἄγραφα.
Ε.Α. (Λαμία)
Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
(Ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Εὐγενίου Ροντιόνωφ τιμᾶται στὶς 23 Μαΐου κάθε χρόνο)