Στοὺς ἱερεῖς ποὺ τὸν ἐπισκέπτονταν ο γέροντας μὲ διάκριση τοὺς μετέφερε τὴν τελετουργική παράδοση ποὺ κληρονόμησε ὁ ἴδιος ἀπὸ τοὺς προκατόχους του.
Μάλιστα ή παράδοση που άφορᾶ τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ούσιαστικά θὰ ὑποστηρίζαμε πώς διαλευκάνει τὴ σύγχυση ἀκόμη καὶ σὲ ἐπίπεδο Ἀρχιερέων, ποὺ ὑφίσταται γιὰ τὸ ἂν θὰ πρέπει νὰ βαπτίζονται ἢ ὄχι τὰ υἱοθετημένα παιδιά τῶν ἀνωμάλων. Μόνο καὶ μόνο ή Όμολογία τῆς Πίστεως (τό Πιστεύω) τὴν ὁποία ὀφείλουν νὰ τὴν ἀπαγγείλουν τὴν πρώτη φορὰ ὁ ἀνάδοχος, τὴ δεύτερη οἱ γονεῖς καὶ τὴν τρίτη οἱ παρευρίσκοντες στὸ μυστήριο τῆς Βάπτισης πιστοί, ἀποκλείει τὸν νηπιοβαπτισμὸ τῶν υἱοθετημένων παιδιῶν ἀπὸ τοὺς ἀνωμάλους. Κι αὐτὸ γιατί οἱ κατὰ συνείδηση ἀνώμαλοι οὐσιαστικά άπορρίπτουν τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας! Καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐκ τῶν πραγμάτων θέτουν ἑαυτὸν ἐκτὸς Ἐκκλησίας ἀφοῦ ἀπορρίπτουν συνειδητά τὸ εὐαγγέλιο καὶ καθιστοῦν τὴν ἁμαρτία νόμιμη…
Ὁ π. Πολύκαρπος, ὁ ὁποῖος ἀρκετὰ συχνὰ ἐπισκεπτόταν καὶ συλλειτουργοῦσε μὲ τὸν γέροντα ἀνταποκρίθηκε στὴν παράκλησή μου καὶ μπῆκε στὸν κόπο καὶ μᾶς ἔγραψε τὸ κάτωθι κείμενο.
«Ὁ μακαριστός πατήρ Παναγιώτης Τσιώλης, κάθε φορὰ ποὺ θὰ εἴχαμε τὴν εὐλογία νὰ τὸν ἐπισκεφθοῦμε στὰ εὐλογημένα βουνὰ τῶν Ἀγράφων, εὕρισκε τὴν εὐκαιρία νὰ μᾶς μεταδώσει τὴν πείρα καὶ τὴν προσωπική του εμπειρία ὅσον ἀφορᾶ τὴ λειτουργικὴ πράξη καὶ τάξη τῶν παλαιῶν ἱερέων στὶς διάφορες ἀκολουθίες.
Υπακούοντας στην προτροπὴ τοῦ ἀγαπητοῦ φίλου Διονυσίου Μακρῆ, νὰ καταγράψουμε ὅσα ἀκούσαμε ἀπὸ τὸν ἁγιασμένο παππούλη τῶν Ἀγράφων σχετικὰ μὲ τὴν «τεχνική» τῶν ἱερῶν μυστηρίων προβαίνουμε στην «ἀποκάλυψη», κατὰ κάποιον τρόπο, αὐτῆς τῆς Παραδόσεως ποὺ κουβαλοῦσε ἀπὸ τὴν συναναστροφή του μὲ παλαιοτέρους ἀπὸ ἐκεῖνον ἱερεῖς ὁ μακαριστός Γέροντας.
Μᾶς ἔλεγε χαρακτηριστικὰ καὶ πάντοτε ὑπὸ τύπον έρωταποκρίσεων:
α) Ὡς πρὸς τὸ Βάπτισμα.
– Ξέρεις, πάτερ μου, γιατί λέμε τρεῖς φορὲς τὸ Πιστεύω στην Κατήχηση;
– Γιατί γέροντα;
– Γιατί ὅλοι ἔχουμε εύθύνη γι’ αὐτὸ τὸ παιδάκι. Καὶ ὁ νουνὸς ποὺ λέει τὴν πρώτη φορὰ τὸ Πιστεύω, καὶ οἱ γονεῖς ποὺ λένε τὴ δεύτερη φορὰ τὸ Πιστεύω, καὶ ὅλοι, ὅσοι παρευρίσκονται καὶ λένε τὴν τρίτη φορὰ τὸ Πιστεύω. Κι αὐτὸ τὸ λόγο ἔχουν καὶ τὰ σταυρουδάκια τὰ μαρτυρικὰ ποὺ παίρνουμε στὸ τέλος τῆς Βάπτισης. Ὅτι ὅλοι πρέπει νὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτὸ τὸ παιδάκι. Τὰ σταυρουδάκια δὲν πρέπει νὰ τὰ πετάμε. Ἀποδεικνύουν ὅτι τὸ παιδάκι βαφτίστηκε Ὀρθόδοξο καὶ ἐμεῖς ἤμασταν ἐκεῖ.
Ἄν, λοιπόν, τὸ παιδὶ αὐτὸ πάρει στραβὸ δρόμο, ὀφείλουμε μὲ ὅποιον τρόπο μποροῦμε νὰ τὸ βοηθήσουμε!
-Ὅταν ὁ ἱερεὺς λέει «έβαπτίσθης, ἐφωτίσθης, ἐμυρώθης, ἠγιάσθης, ἀπελούσθης» πῶς ραντίζει τὸ παιδάκι;
-Μουσκεύει τὴν πετσέτα.
-Ὄχι, πάτερ μου. Μουσκεύει τὴν ἄκρη ἀπὸ τὸ πετραχήλι καὶ ραντίζει τὸ παιδάκι, γιατί ἀπὸ ‘κείνη τὴ στιγμὴ τὸ παιδὶ αὐτὸ είναι κρεμασμένο στὸ πετραχήλι, καὶ ὁ ἱερεὺς ποὺ κάνει τὸ μυστήριο τὴν ὥρα αὐτὴ ἀντιπροσωπεύει ὅλους τοὺς Ὀρθόδοξους κληρικοὺς σὲ ὅποιο σημεῖο τῆς γῆς κι ἂν βρίσκονται!
β) Ὡς πρὸς τὸ Ἅγιο Ευχέλαιο.
-Ξέρεις γιατί, εἶπε σε κάποιον άδελφό λαϊκό, ὅταν κάνουμε εὐχέλαιο σᾶς δίνουμε ἁγιασμένο λαδάκι;
-Γιὰ νὰ χριόμαστε ὅταν ἔχουμε προβλήματα υγείας.
-Καὶ γι’ αὐτό, ἀλλὰ κυρίως γιατί δὲν μποροῦμε ἐμεῖς οἱ παπάδες νὰ σᾶς χρίσουμε ὅπως πρέπει.
-Δηλαδή, γέροντα, τί ἐννοεῖτε; τον ρώτησα έγώ.
-Ἀκοῦστε πάτερ μου. Ὅταν κάνουμε Ευχέλαιο, πρέπει νὰ χρίσουμε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ παρευρίσκονται, ὅπως χρίεται τὸ μικρὸ παιδάκι ὅταν τὸ βαπτίζουμε. Σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ σώματος. Ἐπειδή, ὅμως, δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε στοὺς ἀνθρώπους νὰ γυμνωθοῦν ὅπως τοὺς γέννησε ή μάνα τους, γι’ αὐτὸ τοὺς δίνουμε τὸ λαδάκι νὰ χρισθοῦν μόνοι τους.
– Γέροντα, εἴπατε νὰ χριόμαστε μὲ τὸ λάδι τοῦ Εὐχελαίου σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ σώματος. Δηλαδὴ καὶ στὰ γεννητικὰ ὄργανα καὶ στοὺς γλουτούς;
-Γιατί, πάτερ μου, οἱ περιοχές αὐτὲς δὲν ἁγιάστηκαν μὲ τὸ Βάπτισμα; Γράφει πουθενὰ ὅτι τὰ μέλη αὐτὰ εἶναι ἁμαρτωλά;
Ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματος εἶναι ἄγια! Εἶναι μέλη Χριστοῦ! Ἐμεῖς τὰ κάνουμε ἁμαρτωλά! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος (Παῦλος) λέει: « θὰ πάρω τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ τὰ κάνω μέλη πόρνης; Μὴ γένοιτο!…»
Ἐκτὸς αὐτῶν ὁ παππούλης εὐκαίρως-ἀκαίρως στηλίτευε καὶ τὴ νοοτροπία τῶν γυναικῶν (πέραν τῆς παντελονοφορίας) νὰ κόβουν τὰ μαλλιά τους καὶ νὰ μὴν φοροῦν μαντήλι, παρ’ ὅτι εἶναι Άγιογραφικὴ ἐντολή. Ἔλεγε δὲ χαρακτηριστικὰ ἀπευθυνόμενος μὲ ἔντονο ύφος στὶς γυναῖκες:
Ἡ Παναγία καὶ οἱ Ἁγίες φορᾶνε τὸ μαντήλι τους. Πιὸ ἔξυπνες ἤ πιὸ ἁγίες εἶστε ἐσεῖς ἀπὸ τὴν Παναγία καὶ τὶς Ἁγίες ποῦ φορᾶνε τὸ μαντηλάκι τους»;
Πηγή: “Στύλος Ορθοδοξίας”, αρ. φύλλου 262, σελ.14