Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα -μᾶς ἔλεγε ὁ ψάλτης τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τῆς Πολυκλινικῆς Ἀθηνῶν κύριος Φώτης Παπαγεωργίου- ἦταν ἀνεπανάληπτη!
Κάθε φορὰ ποὺ διάβαζε τὸ Εὐαγγέλιο ἢ κάτι ἄλλο γιὰ τὸν Χριστό, συγκινιόταν.
Εἶχε «προσήλωση»! Ἔβλεπε τὴν ἱστορία, ἔβλεπε τὸν Χριστὸ ποὺ περνοῦσε καὶ Τὸν ὑποδέχονταν ὅλοι μὲ λαχτάρα. Ἔβλεπε τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ κοβότανε ἡ φωνὴ μέσα στὴν ἐκκλησία, χωρὶς νὰ τὸ θέλει.
Τὴ Μεγάλη Πέμπτη τὸ βράδυ, κατὰ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ἐκκλησιάστηκαν στὸν ναὸ τῆς Πολυκλινικῆς Ἀθηνῶν ὁ πρόεδρος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Ἀμίλκας Ἀλιβιζάτος, ὁ καθηγητὴς πανεπιστημίου Γεράσιμος Κονιδάρης καὶ ἄλλοι δύο καθηγητές.
Τὴν ὥρα ποὺ ἔβγαινε ὁ Γέροντας ἔξω μὲ τὸν Σταυρὸ καὶ ἔλεγε τό ¨Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου¨, ἦταν πάντα πολὺ συγκινημένος.
Ὁ κόσμος ἔκλαιγε! Λίγο μετὰ διάβασε τὸ Ζ΄ Εὐαγγέλιο καὶ ἔφτασε στὸ σημεῖο ποὺ ὁ Κύριος ἔβγαλε τὴν κραυγή: «Ἠλὶ ἠλί, λαμὰ σαβαχθανί; Τοῦτ’ ἒστί, Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατὶ μὲ ἐγκατέλιπες;» (Μάτθ. 27, 46).
Εἶδε μπροστά του «ὁλοζώντανη» τὴ φοβερὴ σκηνὴ τῆς Σταύρωσης τοῦ Κυρίου. Ὁ Κύριος μὲ τὸ ἀκάνθινο στεφάνι, τὰ καρφιὰ στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια, τὴν πλευρὰ ματωμένη ἀπὸ τὴ λόγχη τοῦ στρατιώτη.
Κόπηκε ἡ φωνὴ τοῦ Γέροντα καὶ δὲν μποροῦσε νὰ συνεχίσει τὴν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀμέσως, γύρισε στὴν Ἁγία Τράπεζα, προχώρησε καὶ ἀσπάστηκε τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ βρισκόταν ἐκεῖ καὶ ἔβαλε μιὰ ἄλλη εἰκόνα μέσα του. Εἶδε τὴν Ἀνάσταση.
Ἐπέστρεψε στὸ ἐκκλησίασμα μὲ «ἄλλο πρόσωπο». Ζήτησε συγγνώμη γιατί «παρασύρθηκε» καὶ συνέχισε τὴν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου.
Τὸ εἶπε καλά, δυνατὰ καὶ ὡραῖα, χωρὶς νὰ συγκινηθεῖ ἔντονα αὐτὴ τὴ φορά.
Τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ τὸ πρωὶ στὴν Πολυκλινικὴ ὁ Γέροντας Πορφύριος διάβασε τὴν εὐχὴ τῆς Θ΄ Ὥρας: «Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ μακροθυμήσας», καὶ τὴ ζοῦσε ἔντονα. Ἦταν ἐκεῖ ὁ καθηγητὴς τῆς Ἰατρικῆς Κωνσταντῖνος Ἀλιβιζάτος, ἀνιψιός του Ἀμίλκα.
Τὴν ἑπόμενη μέρα ὁ καθηγητής, μέσα στὸ χειρουργεῖο, ἔλεγε στοὺς φοιτητές του γιὰ τὸ πόσο ὡραία ἦταν ἡ ἀνάγνωση τῆς εὐχῆς ἀπὸ τὸν Γέροντα καὶ ὅτι πρέπει νὰ εἶναι ἅγιος.
Ὁ Γέροντας ἐξήγησε στὸν καθηγητὴ πὼς διαβάζοντας αὐτὴ τὴν εὐχὴ ζητοῦσε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ πράγματι ἡ ψυχή του συγκινήθηκε.
Γιατί ἦταν μιὰ «νεύση τοῦ Θεοῦ». Τὴ συγκεκριμένη εὐχὴ τὴ θεωροῦσε «καλλιτέχνημα» καὶ ζητοῦσε νὰ τὴ διαβάζουν «πάλι καὶ πάλι».
“Ἡ Ἀναστάσιμη Λειτουργία”.
Μᾶς ἔλεγε ἀκόμα ὁ ψάλτης του στὴν Πολυκλινική, «ἄλλαζε τὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Δὲν ἔβλεπες πρόσωπο. Ἔβλεπες λάμπα. Γύρω γύρω ἕνα φῶς. Στὸ ψαλτήρι, μὲ τὸν ἀγκῶνα ὁ ἕνας σκούνταγε τὸν ἄλλο, γιατί ἐκεῖ δὲ μίλαγαν Καὶ ὅσοι βρίσκονταν κάτω, σκούνταγαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο γι’ αὐτὸ ποὺ ἔβλεπαν.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος εἶχε «ἀπεραντοσύνη» στὴν ἀγάπη του, ἕνα πνεῦμα ἑνότητας τοῦ ἀνθρώπινου γένους.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι πλασμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἐμεῖς δὲν εἴμαστε οἱ κριτές τους. «Οὖ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Χάρις» (Ρώμ. 5, 20). Εἶχε ἔντονο τὸ αἴσθημα τῆς χαρᾶς. Τοῦ ἔλεγες: «Εὐλογεῖτε Γέροντα», καὶ σοῦ ἀπαντοῦσε σὰν σὲ ἀποχαιρετισμό: «Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε»!
Ἀποσπάσματα (Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Γεώργιος Ν. Φουκαδάκης, Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Ἡ ζωή του καὶ τὸ ἔργο του, Ἐκδόσεις Ψυχογιός, Ἀθήνα, 2021, σελ. 156-161).