Ὅπως βλέπετε μπήκαμε σὲ δύσκολα χρόνια, αὐτὰ ποὺ προφήτευσαν οἱ Ἅγιοι καὶ ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν κι ἐμεῖς ταπεινὰ ταπεινὰ τὰ ὑπενθυμίζαμε. Γίνονται ὅλο καὶ περισσότερο πιὸ δύσκολα. Θὰ γίνονται ὄχι γιατί θέλει ὁ Θεὸς νὰ μᾶς παιδεύει, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν ἔχουμε ἀντιστάσεις εἷς ταῖς δαιμονικὲς ἐνέργειες. Γίναμε Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ μὲ τὰ νομοσχέδια ποὺ ψηφίζουν οἱ βουλευτὲς ποὺ ἐμεῖς τοὺς ψηφίζουμε ὅμως καὶ μὲ τὰ ἐκπαιδευτικά τους προγράμματα καὶ μὲ ταῖς ἐκτρώσεις μας ποὺ ἐφονοκτονήθην ἡ γῆ ἀπὸ τὰ παιδιά μας τὰ ἴδια καὶ ἀπὸ τὶς μαγεῖες ταῖς πολλὲς ποὺ γίνονται συνεχῶς.
Ἐπειδὴ ἐμεῖς ἔχουμε καὶ τὸ προσκύνημα τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ στὸ Μένοικο, ἐμεῖς εἴμαστε τὸ θερμόμετρο, ἡ Μητρόπολη τῆς Μόρφου. Πόση μαγεία ἔχει ἡ Κύπρος… Ἰδιαιτέρως στὶς πόλεις, τὶς μεγάλες πόλεις.
Παλιὰ ἐρχόντουσαν ἐκεῖ νὰ διαβάσουμε 1-2 δαιμονισμένους τὸ χρόνο. Ἀκοῦτε; Τὸ χρόνο. Μαζεύονταν κόσμος νὰ δεῖ τὸ φαινόμενο. “Ἔ, μὰ ἔχει ἀκόμα δαιμονισμένους;”. Λὲς καὶ σκοτώθηκε ὁ δαίμονας καὶ ἐξόφλησε. Τώρα κάθε ἑβδομάδα. Καὶ νέοι ἄνθρωποι ποὺ πέφτουν στὰ σαρκικὰ ἀλλὰ ἔχουν καὶ τὴν τόλμη καὶ τὸ θράσος καλύτερα νὰ πῶ, νὰ πηγαίνουν νὰ κάνουν μαγεῖες. Ἅμα ἑνωθοῦν τὰ μαγικά, μὲ τὰ σαρκικὰ ἐτελείωσε, ὁ ἄνθρωπος γίνεται κατοικητήριο δαιμόνων. Ἀντιλαμβάνεστε τί δύσκολη δουλειὰ ἔχουμε νὰ κάνουμε. Σήμερα νὰ εἶσαι παπᾶς πρέπει νὰ μπορεῖς νὰ σταθεῖς ἀπέναντι στὸν ἐχθρὸ τοῦ ἀνθρώπου, τὸν διάβολο.
Καὶ τί ὡραῖα ποὺ λέει ὁ Ψαλμὸς “Σταυρὸς ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης. Σταυρὸς ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας. Σταυρός, ἀγγέλων ἡ δόξα καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα”. Ἀλλὰ ἅμα ὁ παπᾶς, ἅμα ὁ πατέρας, ἅμα ἡ μητέρα, ἅμα ἡ γιαγιὰ εἶναι ἀπρόσεκτοι καὶ ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι ἀκόμη χειρότερα, μποροῦμε νὰ σταυρώνουμε καὶ νὰ μὴν ἐνεργοποιεῖται ἡ δύναμις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἀκοῦτε;
Ἔχουμε ἕνα πετραχήλι ἑνὸς κοντοχωριανοῦ σας Ἁγίου, τοῦ πατρὸς Σάββα Ἀχιλλέως. Κόκκινο χρῶμα.
Μοῦ φέραν ἕνα παιδὶ νὰ τὸ διαβάσω ἀπὸ τὴν Πάφο, ποὺ ἀσχολήθηκε μὲ μαγικὰ καὶ σαρκικὰ τὸ καημένο. Ξέρετε τί ἔλεγε; “Νὰ μὲ πάρετε εἰς τὸν ψηλὸ τὸ δεσπότη ἀλλὰ νὰ μὴ βάλει πάνω στὸ κεφάλι μου τὸ κόκκινο”. Καὶ διερωτούνταν οἱ φίλοι του γιὰ τὸ κόκκινο ποὺ ἔχει ὁ Μόρφου. Καὶ μόλις μὲ εἶδαν νὰ φορῶ τὸ πετραχήλι τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἀχιλλέως, ποὺ ἀκόμα καὶ οἱ δημοσιογράφοι ἐπειράχτηκαν ἀπὸ μία εἰκόνα του, ἔτσι εἶναι ἅμα βγάζεις δαιμόνια θὰ φανερωθοῦν.
Λοιπὸν μόλις μὲ εἶδαν μὲ τὸ κόκκινο λέει “Ἄ, ἐτοῦτο εἶναι τὸ κόκκινο ποὺ ἔλεγε μὲς τ’ αὐτοκίνητο συνεχῶς τὸ πνεῦμα” “νὰ πᾶμε”, λέει, “ἀλλὰ νὰ μὴ φορέσει τὸ κόκκινο”. Οὔτε πετραχήλι δὲν ἔλεγε… Ἀντιλαμβάνεστε ὅτι ἔχουμε δυνάμεις ποὺ μᾶς βλέπουν, ἀγγέλους ποὺ μᾶς προστατεύουν, Ἁγίους ποὺ μᾶς ἀγαποῦν γιατί εἴμαστε καὶ ἐμεῖς ὅμοιοι μ’ αὐτοὺς βαφτισμένοι, μυρωμένοι, ἀγωνιζόμενοι, ὅμως πέφτουμε-σηκωνόμαστε, πέφτουμε-μετανιώνουμε-σηκωνόμαστε. Σημασία ἔχει νὰ μετανοοῦμε. Οὐδεὶς ἀναμάρτητος.
Youtube: Μόρφου Νεόφυτος: «Σταυρὸς Ἀγγέλων ἡ δόξα καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα» (14.09.23) (ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΟΡΦΟΥ)