Λάμπρου Κ. Σκόντζου
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐπιφανεῖς ἀποστόλους τῆς εὐρύτερης ὁμάδος, τῶν Ἑβδομήκοντα, εἶναι ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἀριστόβουλος.
Πατρίδα του ἦταν ἡ Κύπρος, εἶχε ἰουδαϊκὴ καταγωγή, ἀναφέρεται ὡς ἀδελφὸς τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Βαρνάβα καὶ ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πάμπολλους Ἰουδαίους ἑλληνιστές, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐνστερνιστεῖ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό, τὴν ἑλληνικὴ παιδεία καὶ τὸν ἑλληνικὸ τρόπο ζωῆς.
Ἄλλωστε αὐτὸ μαρτυρεῖ καὶ τὸ ἑλληνικὸ ὄνομά του Ἀριστόβουλος, ποὺ σημαίνει αὐτὸς ποὺ συμβουλεύει τὰ χρήσιμα. Αὐτὸς ποὺ συμβουλεύει τὰ ἄριστα.
Γεννήθηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ 1ου μ. Χ. αἰῶνα καὶ ἔλαβε σοβαρὴ ἑλληνικὴ παιδεία.
Δυστυχῶς δὲν γνωρίζουμε περισσότερα γιὰ τὴν πρότερη ζωή του. Ἄνηκε στὴ χορεία τῶν 70 Ἀποστόλων.
Νὰ ἐπισημάνουμε ἐδῶ πὼς ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ τρία ὁλόκληρα χρόνια ἀκολουθοῦσαν τὸν Κύριο στὶς περιοδεῖες του στὶς πόλεις καὶ τὰ χωριὰ τῆς Παλαιστίνης, ὑπῆρξαν αὐτήκοοι τοῦ σωτηρίου κηρύγματος Τοῦ καὶ αὐτόπτες μάρτυρες τοῦ ἔργου καὶ τῶν θαυμάτων Του, στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια γίνεται λόγος καὶ γιὰ ἑβδομήκοντα ἄλλους Ἀποστόλους.
Τοὺς ἐπέλεξε ἀπὸ τοὺς πολυπληθεῖς ἀκροατές Του.
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφέρει: «Μετὰ δὲ ταῦτα ἀνέδειξεν ὁ Κύριος καὶ ἑτέρους ἑβδομήκοντα καὶ ἀπέστειλεν αὐτοὺς ἀνὰ δύο πρὸ προσώπου αὐτοῦ εἰς πᾶσαν πόλιν καὶ τόπον οὐ ἤμελλεν αὐτὸς ἔρχεσθαι. Ἔλεγεν οὔν πρὸς αὐτοὺς· ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι. Δεήθητε οὔν τοῦ κυρίου τοῦ θερισμοῦ, ὅπως ἐκβάλη ἐργάτας εἰς τὸν θερισμὸν αὐτοῦ. Ὑπάγετε· ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς ἄρνας ἐν μέσῳ λύκων. Μὴ βαστάζετε βαλλάντιον, μὴ πῆραν, μηδὲ ὑποδήματα, καὶ μηδένα κατὰ τὴν ὁδὸν ἀσπάσησθε· εἰς ἢν δ’ ἂν οἰκίαν εἰσέρχησθε, πρῶτον λέγετε· εἰρήνη τῷ οἴκῳ τούτῳ καὶ ἐὰν ἡ ἐκεῖ υἱὸς εἰρήνης, ἐπαναπαύετε ἐπ’ αὐτὸν ἡ εἰρήνη ὑμῶν· εἰ δὲ μῆγε, ἐφ’ ὑμᾶς ἀνακάμψει… καὶ θεραπεύετε τοὺς ἐν αὐτῇ ἀσθενεῖς, καὶ λέγετε αὐτοῖς· ἤγγικεν ἐφ’ ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Λούκ.10,1-10).
Ἀναφέρει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς ἐπίσης ὅτι ἔστελνε αὐτοὺς δύο μαζὶ νὰ προπορευθοῦν ἀπὸ Αὐτὸν σὲ κάθε πόλη καὶ τόπο, ὅπου ἐπρόκειτο νὰ πάει, νὰ προπαρασκευάσουν τρόπον τινὰ τὸ ἔδαφος, νὰ προετοιμάσουν τὶς καρδιὲς νὰ ὑποδεχθοῦν καὶ νὰ ἀκούσουν τὸν Κύριο.
Ὁ Ἀριστόβουλος λοιπὸν ἦταν ἕνας ἀπὸ αὐτούς. Γνωρίστηκε μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ τὸν ἀκολούθησε σὲ κάποιες ἀπὸ τὶς περιοδεῖες του.
Δοκίμασε πολλὲς δοκιμασίες, περιπέτειες, κόπους καὶ πίκρες κοντά του.
Τὶς περιγράφει ὁ Παῦλος στὴν Α΄ Κορινθίους ἐπιστολή του: «δοκῶ γὰρ ὅτι ὁ Θὲὸς ἡμᾶς τὸὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χρὶστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροὶ· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσὶ· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α΄Κορ.4,9-15).
Ὁ θερμὸς καὶ ζηλωτὴς ἀκόλουθός του Ἀριστόβουλος τὰ ὑπέμεινε ὅλα αὐτὰ μὲ καρτερία καὶ ὑπομονή, κάτι ποὺ ἐκτίμησε ἰδιαζόντως ὁ Παῦλος.
Παράλληλα ἐκτίμησε τὰ διδακτικὰ καὶ διοικητικά του χαρίσματα, ἀλλὰ καὶ τὸν γνήσιο ζῆλο του, συμπεριλαμβάνοντάς τον, στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του, μεταξὺ τῶν οἰκείων του, πρὸς τοὺς ὁποίους ἀποστέλλει τοὺς ἀσπασμούς του.
Γι’ αὐτὸ τὸν προόρισε γιὰ μεγάλη ἀποστολή. Τὸν ἔστειλε νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο στὴν ἐσχατιὰ τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου, στὶς Βρετανικὲς Νήσους «της νῦν Ἐγκλιτέρας, Σκωτίας καὶ Ἰβερνίας».
Πρὶν τὸν ἀποστείλει τὸν χειροτόνησε Ἐπίσκοπο.
Ὁ Ἀριστόβουλος ἀνάλαβε τεράστιο φορτίο καὶ δυσχερέστατο ἔργο νὰ φέρει εἰς πέρας.
Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς, ἀλλὰ καὶ τοῦ μεγαλύτερου μέρους τῆς κεντρικῆς καὶ βόρειας Εὐρώπης βρισκόταν τότε σὲ ἡμιάγρια κατάσταση.
Ἦταν ἄξεστοι φανατικοὶ εἰδωλολάτρες, ἀκόλουθοι τῆς παγανιστικῆς θρησκείας των Κελτῶν, ὅπου λάμβαναν χώρα φρικτὲς ἀνθρωποθυσίες.
Οἱ κίνδυνοι ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῶν φανατικῶν εἰδωλολατρῶν καὶ κύρια τῶν ἱερέων ἦταν μεγάλοι.
Ὅμως μὲ ἐφόδια τὴν βαθειὰ καὶ φλογερὴ πίστη του στὸ Θεὸ καὶ τὸν ἔνθερμο ζῆλο του νὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἀπελευθερωθοῦν ἀπὸ τὰ δαιμονικὰ δεσμὰ καὶ τὴν φρίκη τῆς εἰδωλολατρίας καὶ βέβαια μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, κατόρθωσε νὰ μεταστρέψει πολλοὺς Βρετανοὺς καὶ νὰ ἱδρύσει τὴν Ἐκκλησία της Βρετανίας καὶ νὰ τὴν καταστήσει ὡς μιὰ ἀπὸ τὶς ἀκμάζουσες ἀρχαῖες Ἐκκλησίες.
Κήρυττε ἀτέλειωτες ὧρες τὸ εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας, ἱερουργοῦσε, ἁγιάζοντας τοὺς Βρετανοὺς καὶ ἀναλίσκονταν στὴν φιλανθρωπία.
Κοιμήθηκε εἰρηνικὰ σὲ μεγάλη ἡλικία, παραδίνοντας τὴν ψυχή του στὸν Κύριο, ποὺ τόσο ἀγάπησε καὶ ἀφιέρωσε ὅλη του τὴ ζωὴ στὴν ὑπηρεσία Του.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 31 Ὀκτωβρίου καὶ στὶς 15 Μαρτίου.
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἀποκαλεῖται «Ἀποστολική», διότι εἶναι θεμελιωμένη στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, στοὺς τιτάνιους ἀγῶνες τους καὶ ἐν πολλοῖς στὸ τίμιο αἷμα τους, τὸ ὁποῖο ἔχυσαν γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του.
Αὐτοί, μὲ μόνα ἐφόδια τὴν Θεία Χάρη καὶ τὸν ζῆλο τους, ἐν μέσῳ ἀπερίγραπτων δυσκολιῶν καὶ κινδύνων, στάλθηκαν στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης νὰ ἀναγγείλουν τὸ Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς συναδελφώσεως τῶν ἀνθρώπων.
Στάλθηκαν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ εἶναι οἱ πρωτεργάτες του τῆς δημιουργίας «καινοῦ κόσμου», τῆς «καινῆς κτίσεως» (Β΄Κορ.5,17) καὶ τὸ κατόρθωσαν!
Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀληθινοὶ φωτιστὲς τῆς ἀνθρωπότητας! Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἀριστόβουλος! Ἂς ἔχουμε τὶς πρεσβεῖες του στὸ θρόνο της μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ!
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν κιθάραν τοῦ Πνεύματος τὴν ἑξάχορδον, τὴν μελωδήσασαν κόσμω τᾶς ὑπὲρ νοῦν δωρεᾶς ὡς ἐκφάντορας Χριστοῦ ἀνευφημήσωμεν, Στάχυν, Ἀμπλίαν, Ἀπελλῆν, σὺν Ναρκίσσω, Οὐρβανὸν καὶ Ἀριοτόβουλον ἅμα ὡς γὰρ Ἀπόστολοι θεῖοι, χάριν αἰτοῦνται ταὶς ψυχαὶς ἠμῶν.
ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ
Ἅγιος Ἀγάπιος καὶ τῶν σὺν αὐτῷ μάρτυρες: Πλήσιος, Ρωμύλος, Τιμόλαος, Ἀλέξανδρος, Ἀλέξανδρος (ἕτερος), Διονύσιος καὶ Διονύσιος (ἕτερος)
Ἅγιος Ἀριστόβουλος, ἐπίσκοπος Βρετανίας
Ἅγιος Μανουὴλ ὁ ἐκ Σφακίων
Ἅγιος Νίκανδρος ὁ ἐν Αἰγύπτου Ανάμνηση της Σωτηρίας της νήσου Λευκάδος
Όσιος Αγάπιος ο εν Σκήτη, Κολιτζοϋ
Όσιος Ιωάννης ο εν τω φρέατι