Ἡ θεολογία τῶν ἁγίων Γρηγορίου θεολόγου, Ἰωάννου Χρυσοστόμου καί Γρηγορίου Παλαμᾶ πρός ὑπόδειξη τῆς εἰδωλολατρίας τῆς ἐκ Φαναρίου θεολογίας τοῦ προσώπου πρός θέσπιση παπίζοντος πρωτείου ἐξουσίας.
Γράφει ὁ Γιῶργος Δέδες
Ὡς τοῦ οὐρανοφάντορος μεγάλου Βασιλείου βοῶντος,
«ὅτι ὁ ἀγέννητος οὐ γεγέννηται, οὔτε αὐτὸς ὑφ᾽ ἑαυτοῦ, οὔτε ὑφ᾽ ἑτέρου”[1] «ἀγέννητον μὲν φῶς ἀκούσαντας, τὸν Πατέρα νοεῖν»[2]
«φῶς νοητόν, ἀΐδιον, ἀγέννητον τὴν τοῦ Πατρὸς οὐσίαν»[3]
«Σκότος, οὐ παρ´ ἑτέρου τὸ εἶναι ἔχον, ἀλλὰ κακὸν αὐτογέννητον.»[4]
ὀρθοδόξως οὐκ ἄν ἔσται αὐτογέννητος μή ἄναρχος θεός πατέρας ὡς τοῦ αἰτίου τῆς θείας οὐσίας, τό ἀρειανικῶς καὶ νεοπλατωνικῶς κακοδοξούμενον ἐκ Φαναρίου διά κειμένων τοῦ μητρ. Περγάμου Ίωάννου Ζηζιούλα μετά τῶν χειροκροτητῶν αὐτοῦ ὁμοῦ μετὰ τῶν ἀπὸ Βατικανοῦ διά τῆς λατινικῆς θρησκευτικῆς γραμματείας.
Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔχει καταθέσει τήν θεολογική ἔκφραση εἰς τόν μήτ΄ ἀφ΄ ἑαυτοῦ καί μήδ΄ ἐξ ἑτέρου ἀγένητον τρόπον τοῦ ΕΙΝΑΙ τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί τῆς θείας οὐσίας,
«Ὅτι μὲν γὰρ πανταχοῦ ἔστιν ὁ Θεὸς οἶδα, καὶ ὅτι ὅλως ἔστι πανταχοῦ οἶδα· τὸ δὲ πῶς οὐκ οἶδα· ὅτι ἄναρχος ἐστι καὶ ἀγέννητος καὶ ἀΐδιος οἶδα, τὸ δὲ πῶς οὐκ οἶδα· οὐ γὰρ δέχεται λογισμὸς εἰδέναι πῶς οἷόν τε οὐσίαν εἶναι, μήτε παρ᾽ ἑαυτῆς μήτε παρ᾽ ἑτέρου τὸ εἶναι ἔχουσαν. » Περὶ ἀκαταλήπτου, PG 48, 704
ὅτι ὁ Θεὸς ἄναρχος καὶ ἀγέννητος ….. τόν Θέον ἄναρχον λέγουσιν ὃ τοῦ ἐξ οὐκ ὄντων πολλῷ θαυμασιώτερον. Τοῦ γὰρ εἰπεῖν, ὅτι ἐξ οὐκ ὄντων τὰ ὄντα ὁ Θεὸς ἐποίησε, τὸ εἰπεῖν, ὅτι ἄναρχος ἐστιν, ὅτι ἀγέννητος, οὔτε ὑφ᾽ ἑαυτοῦ, οὔτε ὑφ᾽ ἑτέρου γεννηθείς, ἀπορώτερον. Ομιλια κβ΄., PG 63,155
Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος ἔχει καταθέσει τήν θεολογική ἔκφραση εἰς τόν μήτ΄ ἀφ΄ ἑαυτοῦ καί μήδ΄ ἐξ ἑτέρου ἀγένητον τρόπον τοῦ ΕΙΝΑΙ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς, καὶ
Ἄναρχος οὖν ὁ Πατήρ· οὐ γὰρ ἑτέρωθεν αὐτῷ, οὐδὲ παρ´ ἑαυτοῦ τὸ εἶναι. PG 35, 1073B
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁμοπίστως τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί ἰδίως διά τοῦ Χρυσοστόμου πατρός, θεολογεῖ τήν μήδ΄ ἐξ ἑτέρου ἄναρχον τρισυπόστατον θείαν οὐσίαν ὡς τοῦ ἑνός Θεοῦ, καί είς αὐτοῦ τούτου τοῦ ΕΙΝΑΙ· καί συνθεολογεῖ τήν κακοδοξία τῆς ἐκ θεοῦ ὑπαρχούσης θείας οὐσίας πρός ἄρνηση τοῦ τρισυποστάτου ἰδιώματος αὐτῆς, συνοδὰ τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἰδίου εἰς σέβας τριαδικοῦ τέρατος τοῦ ἱεραρχικῶς τεταγμένου εἰς σειρὰν καὶ τάξιν πρώτου καὶ δευτέρου καὶ τρίτου,
Τὶ δὲ καὶ ὅτι τὸ αὐθυπόστατον οὐ κατάλληλον ἐπὶ τῶν θείων ; Τὰ γὰρ ἐφεξῆς καὶ τινὰ τῶν προεξητασμένων μεταξὺ παρήσειν ἔγνων δεῖν ὡς σαφεῖς ὄντα φλυαρίας.Τὸ δ’ αὐθυπόστατον οὐ κατάλληλον φασὶ τοῖς θείοις, ἐπειδὴ φησιν ὁ Χρυσόστομος πατὴρ πρὸς τοὺς καταληπτὴν οἰομένους τὴν οὐσίαν τοῦ Θεοῦ· “πῶς ἐστι νοῆσαι οὐσίαν, μήτε παρ’ ἑτέρου μήτε παρ’ ἑαυτῆς ὑποστᾶσαν»; Ὁρᾷς ὣς οἱ νεοφανεῖς οὗτοι θεολόyοι τὸ παρ’ ἑυατοῦ ὑφεστηκὸς οἴονται τὸ αὐθυπόστατον σημαίνειν; Ἡμεῖς δ’ ἴσμεν αὐθυπόστατον τὸ ἐν ἰδίᾳ ὑποστάσει ὄν.” Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Πρός Δανιήλ Αἲνου, ΕΠΕ 63, 202
«Τί οὖν, ἡ ὑπερούσιος οὐσία του θεοῦ ἐκ του Θεοῦ ἐστίν; Ὄντως τοῖς κατηλογημένοις ἀναπλασμοῖς της οἰκείας διανοίας δύο θεούς ἐδημιούργησαν καί διθεΐᾳ περιέπεσον ἀθεΐας χείρονι. Εἰ γὰρ ἡ ὑπερούσιος οὐσία, ἥv φασιv οὗτοι, ἐκ Θεοῦ ἔχει τὸ εἶναι, οὐχ ἡ τρισυπόστατός ἐστιν αὕτη οὐσία, ἥν μόνην Θεὸv ἀληθῆ δοξάζομεv ἡμεῖς· αὕτη γὰρ οὐδαμόθεν ἔχει τὸ εἶναι, ἀλλ΄ αὐτή ἐστι τὸ εἶναι.» Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Περὶ θείων ἐνεργειῶν, ΕΠΕ 61(3), 182-184
Οὐ μή πᾶν τό προϊόν ἤ ἐκπεμπόμενον ἤ ἐκλάμπον ἔκ τινος καί ἐξ ἐκείνου γεννητῶς ἤ ἐκπορευτῶς τήν ὕπαρξιν ἔχει καί ἐν ἰδίᾳ ὑποστάσει ἐστίν. Οὗτος δέ, ὁ τάς ἐπιγραφάς ταύτας συγγραψάμενος, τόλμαν ἐγκαλεῖ τοῖς εὐσεβῶς καί νουνεχῶς φρονοῦσι τολμητίας ὤν αὐτός περί τό δυσσεβεῖν. αγιος Γρηγοριος Παλαμας αντεπιγραφη 12η. ΕΠΕ 51(1) 372
οὐδέ γάρ πρῶτον μέν Θεόν τόν Πατέρα σέβομεν, δεύτερον δέ τόν Υἱόν, τρίτον δέ τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ἵν᾿ ἀεί τό δεύτερον μετά τό πρῶτον λέγωμεν καί μετ᾿ αὐτό τό τρίτον, ὑπό τάξιν ἐξ ἀνάγκης ἄγοντες τά ὑπεράνω τάξεως, ὥσπερ καί τῶν ἄλλων πάντων. ΕΠΕ 51(01), 144
«Ὁ γάρ χρυσοῦς τήν γλῶτταν Ἰωάννης ἐξηγούμενος τό παρά τοῦ Ἀβραάμ πρός τόν οἰκεῖον οἰκέτην εἰρημένον, «θές τήν χεῖρά σου ὑπό τόν μηρόν μου», κατά τήν ὁμιλίαν προϊών φησι˙ «κηρυττέσθω Πνεῦμα ἅγιον˙ ὑψούσθω ὁ μονογενής˙ δοξαζέσθω ὁ Πατήρ. Μηδείς ἀνατετράφθαι τήν ἀξίαν νομιζέτω, εἰ Πνεύματος πρῶτον μνημονεύομεν, εἶτα Υἱοῦ, εἶτα Πατρός˙ ἤ Υἱοῦ πρῶτον, εἶτα Πατρός. Οὐ γάρ ἔχει τάξιν ὁ Θεός, οὐχ ὡς ἄτακτος, ἀλλ᾿ ὡς ὑπέρ τάξιν ὤν. Οὐδέ γάρ σχῆμα ἔχει ὁ Θεός, οὐχ ὡς ἀσχήμων, ἀλλ᾿ ὡς ἀσχημάτιστος». ΕΠΕ 51, 144
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δια του μεγαλου Βασιλειου, Ἐπιφανείου Κύπρου, καὶ τοῦ κειμένου τῶν Ἀποστολικών Διαταγῶν καταδικάζουν την κακοδοξία αυτογεννήτου είδώλου του Θεοῦ Πατρὸς, καὶ δια του Ἁγίου Γρηγορίου τοπυ Παλαμᾶ την κακοδοξία τῆς ἐκ θεοῦ ὑπαρχούσης θείας ούσίας,
Τούτη ἡ ἄρνηση τοῦ ἄναρχου καί τοῦ τρισυποστάτου τῆς θείας οὐσίας τῆς μή οὔσης αὐτό τοῦτο τὸ ΕΙΝΑΙ, προσημαίνει τήν ἄρνηση πίστεως εἰς τόν ἕναν τρισυπόστατον Θεόν αὐτήν τήν Ἁγία Τριάδα, μεθ΄ ἀρνήσεως τῆς πίστεως εἰς τήν ἐνανθρώπησιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅπως τούτη δογματοῦται ὑπό τῆς δ΄ ἁγίας καί οἰκουμενικῆς συνόδου, καθώς τὸ ἀτρέπτως ΕΙΝΑΙ ἀληθεύει ἀποκλειστικῶς καί μόνον ἐπί τοῦ μήτ΄ ἀφ΄ ἑαυτοῦ καί μήδ΄ ἐξ ἑτέρου ἀγενήτου καί ἀτρέπτου τρόπου τοῦ ΕΙΝΑΙ τῆς θείας φύσεως[5] τῆς ὑποστάσεως τοῦ Σωτῆρος.
Ἐκ τοῦ Φαναρίου διά πατριαρχικῆς ἐπευλογίας καί ἐπιβραβεύσεως ὁ ὄντως ἐκλαμπρότατος κατά τήν θύραθεν ἐπιστήμη, μητρ. Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, ἔχει καταθέσει ἐν προσχήματι Ὀρθοδοξίας νεοπλατωνική[6], γνωστική[7], ἀρειανική[8] καί λατινική[9] κακοδοξία εἰδωλολατρίας εἰς ἀφ΄ ἑαυτοῦ, μή ἄναρχον αὐτοθελῶς[10] αὐτογεννήτως[11] ὑπάρχον εἴδωλον τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ὡς τοῦ δημιουργηθέντος ὑπό τοῦ ζεύγους τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀγάπης ἀκόμη καί ἐξ οὐκ ὄντων καί ἐκ τοῦ τίποτα[12], καί εἰς μὴ ἀγένητη (καί οὕτως μὴ τρισυπόστατου) θείας οὐσίας· ὡς τῆς κατ΄ αὐτούς αἱρετικῶς ὑπαρχούσης – ὑποστασιαζομένης[13] ἐκ τούτου τοῦ, ἰδίᾳ θελήσει, αὐτογεννήτου ἐρεβώδους τέρατος ἀνουσίου ὑποστάσεως ἐπ΄ όνόματι Θεοῦ Πατρὀς, καὶ οὕτως, κακοδοξουμένου ὑπ΄ αὐτῶν ἀρειανικοῦ τριαδικοῦ τέρατος τοῦ εὐνομιανῶς καὶ λατινικῶς[14] τεταγμένου εἰς σειρὰν καὶ τάξιν πρώτου καὶ δευτέρου καὶ τρίτου[15], τοῦ τούτου ἐρεβώδους πρωτείου αὐτογεννήτου τέρατος ἑλκομένου ἐκ τῆς ἐξ αὐτοῦ ὑποστασιάσεως τῆς θείας οὐσίας, τὸ κατ΄ αὐτούς θεσπίζον πατριαρχικόν πρωτεῖον ἐξουσίας ἐκ θείου δικαίου, τὸ ἀπαιτηθέν διὰ πατριαρχικῆς ὁμιλίας εἰς Βαλουκλῆ τὴν 9η Ἰουνίου 2022 διὰ ἀντορθοδόξου ἀπεμπολήσεως τῶν πρεσβεῖων τιμῆς τῶν θεσπισθέντων ὑπό τῆς β΄ ἁγίας καί οἰκουμενικῆς συνόδου.
Πρὸς διαβεβαίωση τῶν ἀνωτέρω κακοδοξιῶν θέτουν κακοδοξία ἐνέργειας τοῦ ( τούτου μή ὄντος αἰτία φωτός) ἐρεβώδους τέρατος, εἰς συνεμφάνιση τῆς τούτης ἐρεβώδους θείας οὐσίας μετά τῶν ἐξ ἀγάπης καί θελήσεως, μὴ φυσικῶς ἄλλ΄ ὀντολογικῶς μὴ ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ Πατρὸς αἰτιατῶν εἰδώλων Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος τοῦ κατ΄ αὐτούς λαβόντος τήν ὕπαρξιν ἱεραρχικῶς ὕστερον τῆς γεννήσεως τοῦ μονογενοῦς.
Ἐκ τοῦ Φαναρίου διά πατριαρχικῆς ἐπευλογίας καί ἐπιβραβεύσεως ὁ ὄντως ἐκλαμπρότατος κατά τήν θύραθεν ἐπιστήμη Χρῆστος Γιανναρᾶς, ἔχει καταθέσει ἐν προσχήματι Ὀρθοδοξίας νεοπλατωνική καί λατινική κακοδοξία μή ἀγενήτου θείας οὐσίας ὡς ὑπαρκτῆς ἐκ τίνος θεοῦ, εἰς ἐπαναδιατύπωση ὑπ’ αὐτοῦ τῆς ἀρνήσεως τῆς πίστεως εἰς τόν ἕναν τρισυπόστατον Θεόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπό τῆς λεγομένης οἰκουμενιστικῆς κινήσεως.
Ἡ ἀπό Φαναρίου διὰ πατριαρχικῆς ἐπευλογίας καί ἐπιβραβεύσεως κακοδοξία εἰς αὐτογέννητο εἴδωλο τοῦ Θεοῦ Πατρός ὡς αἰτίου μή – ἀγενήτου μή – ἀνάρχου θείας οὐσίας, τὸ ἀποβαῖνον εἰς ἄρνησιν τοῦ ἑνός τρισυποστάτου Θεοῦ συμφώνως τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τίθεται πρός ὁμοπιστία μετά τῆς νεοπλατωνικῆς, γνωστικῆς, ἀρειανικῆς, λατινικῆς εἰδωλολατρίας σαβελλιανοῦ τριαδικοῦ τέρατος, τὸ ἀπό 4ου αἰῶνος θεμέλιο τῶν κακοδοξιῶν τοῦ Βατικανοῦ εἰς τὸ filioque καί τήν κτιστή θέωση δεσποτικοῦ προσλήμματος εἰδώλου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ διά κτιστῆς θείας οὐσίας κτιστῶν ἐνεργειῶν, ὡς τῆς ὑπαρκτῆς ἐξ αὐτογεννήτου εἰδώλου τοῦ Θεοῦ Πατρός.
Ἡ ἀπό ἀρχιεπισκοπικοῦ καί οἰκουμενικοῦ θρόνου τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας κακοδοξία εἰς ἀρειανικῶς αὐτοθελῶς νεογεννήτως δημιουργηθέντος εἰδώλου τοῦ Θεοῦ Πατρός τίθεται ἐν ἑτεροδοξία πρός τους ἁγίους προκατόχους τοῦ θρόνου τούτου Γρηγορίου θεολόγου καί Ἰωάννου Χρυσοστόμου τῶν συνομολογούντων μετά τοῦ οὐρανοφάντορος μεγάλου Βασιλείου τόν μήτ΄ ἀφ΄ ἑαυτοῦ καὶ μήδ΄ ἐξ ἑτέρου ἀγένητον τρόπον τοῦ ΕΙΝΑΙ τοῦ Θεοῦ Πατρός, τὸ ἐπιφέρον κατ΄ ἐναντίον τοῦ τούτου θρόνου τόν λόγον τοῦ Κυρίου περί τῆς αὐτοκαταλυομένης βασιλείας, “Πᾶσα βασιλεία ἐφ’ ἑαυτὴν διαμερισθεῖσα, ἐρημοῦται, καὶ οἶκος ἐπὶ οἶκον, πίπτει.” Καὶ “ἐὰν βασιλεία ἐφ’ ἑαυτὴν μερισθῇ, οὐ δύναται σταθῆναι ἡ βασιλεία ἐκείνη· καὶ ἐὰν οἰκία ἐφ’ ἑαυτὴν μερισθῇ, οὐ δύναται σταθῆναι ἡ οἰκία ἐκείνη. καὶ εἰ ὁ σατανᾶς ἀνέστη ἐφ’ ἑαυτὸν καὶ μεμέρισται, οὐ δύναται σταθῆναι, ἀλλὰ τέλος ἔχει”.
Τοῦτα τά φρικτά ὁρίζουν ἐκ Φαναρίου νέον δόγμα ἑτέρου θεοῦ ἑτέρου λατινοπρεποῦς εὐαγγελίου, τὰ ἀποδεκτά καί κηρυττόμενα μετά πατριαρχικῆς ἐπευλογίας ὑπό τῶν ὑποκριτικῶς τιμώντων τούς ἁγίους τῆς Ὀρθοδοξίας ἐν ἀθετήσει τοῦ Θεοῦ τῆς θεολογίας αὐτῶν.
Δέος ἐπί τῆς ἐνδεχομένης παραβιάσεως τοῦ προαιρετικοῦ τοῦ ιε΄ κανόνος τῆς προσδιοριζομένης ὡς τῆς η΄ ἁγίας καί οἰκουμενικῆς συνόδου, ὡς τῆς τούτης παραβιάσεως ἀποβαινομένης εἰς ἔστω ἀνεπίγνωστον σχίσμα διά κακῆς ἐφαρμογῆς τοῦ καλοῦ.
Εὐχή τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως διὰ πρεσβειῶν τῶν ἁγίων προκατόχων τοῦ σεπτοῦ οἰκουμενικοῦ θρόνου καὶ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμά, ἴδωμεν τήν Α.Π.Θ. τὸν οἰκουμενικόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖον ὁμολογητήν της ἁγίας πίστεως αὐτῶν καί ὀλετήρα αἱρέσεων και παλαιοτέρων και προσφάτων σχισμάτων.
Παραπομπές
[1] PG 29,516C
[2] PG 29,637B
[3] PG 32, 1101AB
[4] PG 29,36CD
[5] «Τὸ δὲ άγένητον, αύτοτελὲς καὶ ἄτρεπτον φανθὲν, καὶ ἀπροσδεὲς καὶ ἄφθορον ἔσται.» μέγας Φώτιος, ΕΠΕ 136, 440
«Τὸ ἄναρχον ἄτρεπτον, τροπὴ γἀρ ἐστι τὸ μὴ πρότερον ὅντα ὕστερον γενέσθαι. Ὥν δε τὸ εἶναι ἀπὸ τροπῆς, τρεπτά εὶσι φύσει˙ ὥν δε εἶναι οὐκ ἀπὸ τροπὴς ἥρξατο, ἀλλ᾽ ἄναρχον, ἄτρεπτα φύσει» ΕΠΕ 108(5), 226
«[…]τρεπτὴ ουσα , ὡς ἀπὸ τροπῆς ἀρχομένη.Τροπὴ γὰρ ἐστὶ τὸ ἐκ τοῦ μὴ ὅντος εἰς τὸ εἶναι ἐλθεῖν. Ὥν δε τὸ εἶναι ἀπό τροπῆς ἥρξατο, τρεπτά πάντως καὶ ἀλλοιωτά» ΕΠΕ 108(5), 170
[6] “Παράδειγμα δὲ ἵδρυταὶ τοῦ αὐτοῦ πατρός, αὐτογόνου, καὶ μονοπάτορος Θεοῦ, τοῦ ὄντως ἀγαθοῦ. […], Ἀπὸ δὲ τοῦ ἑνὸς τούτου, ὁ αὐτάρχης Θεὸς ἑαυτὸν ἐξέλαμψε διὸ καὶ αὐτοπάτωρ καὶ αὐτάρχης. Ἀρχή γὰρ αὐτὸς καὶ Θεὸς Θεῶν. Μονὰς ἐκ τοῦ ἑνός, πρὸ οὐσίας, καὶ Ἀρχή τῆς οὐσίας ἀπ’ αὐτοῦ γὰρ ἡ οὐσιότης καὶ ἡ οὐσία διὸ καὶ νοητάρχης προσαγορεύεται. Αὗται μὲν εἰσὶν ἀρχαὶ πρεσβύταται πάντων, ἁς Ἑρμῆς πρὸ τῶν αἰθέριων καὶ ἐμπυρίων Θεῶν προστάττει καὶ τῶν ἐπουρανίων.” The Ancient Fragments; Containing What Remains Of The Writings Of Sanchoni Atho, Berossus, Abydenus, Megasthenes, And Manetho. Also The Hermetic Creed, The Old Chronicle,The Laterculus Of Eratosthenes,The Tyrian Annals,The Oracles Of Zoroaster, and The Periplus Of Hanno.By I. P. Cory, Esq. London: William Pickering. The Hermetic Creed, σ. 45-46
[7] « It is in the proper sense that he begets himself as ineffable, since he alone is self-begotten.” «Εἶναι στὴν σωστὴ ἔννοια ὅτι ὁ ἴδιος γεννᾶ ἀρρήτως τὸν ἑαυτὸ τοῦ, ἐφόσον αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος αὐτογέννητος. ” THE NAG HAMMADI LIBRARY IN ENGLISH TRANSLATED AND INTRODUCED BY MEMBERS OF THE COPTIC GNOSTIC LIBRARY PROJECT OF THE INSTITUTE FOR ANTIQUITY AND CHRISTIANITY,CLAREMONT, CALIFORNIA , James M. Robinson, General Editor, THIRD, COMPLETELY REVISED EDITION, Harper San Francisco, THE TRIPARTITE TRACTATE σ. 62
[8] “Ἀδύνατα γὰρ αὐτῷ τὸν Πατέρα τε ἐξιχνιάσαι, ὅς ἐστιν ἐφ’ ἑαυτοῦ” Θάλια Ἀρείου, The Historical Writings of St. Athanasius according to the Benedictine Text, Oxford: Clarendon, 1881, pp. 260
[9] «Deus vero, qui semper est, nec habet aliunde principium, et ipse sui origo est suaeque causa substantiae, non potest intelligi aliunde habere quod subsistit.» (Ἀλλά ὁ Θεός, ὁ ὅποιος πάντα ὑπάρχει, καί δέν ἔχει τήν ἀρχὴ ἀπό κάποια ἄλλη πηγή, ἄλλα εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ἡ πηγή τοῦ ἑαυτοῦ τοῦ, καί ἡ αἴτια τῆς δικῆς τοῦ οὐσίας- δέν εἶναι δυνατό νά κατανοηθεῖ τό νά ἔχει κάτι τό ὁποῖο ἔχει τήν ὕπαρξη τοῦ ἀπό ἄλλη πηγή.) ἅγιος Ἰερώνυμος PL 26, 489A
«pater est a se, quia non est ab alio». «Ὁ ατέρας εἶναι ἀφ΄ ἑαυτοῦ , ἐπειδή δὲν εἶναι ἀπό άλλον» Θωμᾶ Ἀκινάτου Summa Theologica, μέρος 1Α, ἐρ. 16 ἄρθ. 5
«Sic igitur vult et se esse, et alia.» «Ἔτσι , λοιπόν, θέλει τόσο τόν ἑαυτό τοῦ , ὅσο καί ἄλλα ὅντα νά ὑπάρχουν.» Θωμᾶ Ἀκινάτου Summa Theologica, μέρος 1Α, ἐρ. 19 ἄρθ. 2
[10] “As Athanasius says, the Father wills his own person.He means two things by this. The one is that God᾽s ᾽substance᾽ exists because of the Father. The other is that the being of the Father exists because it is willed by the Father. The Father wills his own existence as person, so his own existence is not thrust on him.” (Όπως λέει ο Αθανάσιος , ο Πατέρας θέλει το δικό τοῦ προσωπο. Αυτος εννοει δύο πράγματα με αυτό . Το ένα είναι ότι υπάρχει η « ουσία» τοῦ Θεού , λόγω τοῦ Πατέρα . Η άλλη είναι ότι η υπαρξι τοῦ Πατέρα υπαρχει, γιατί είναι θέλημα τοῦ Πατέρα . Ο Πατέρας θέλει τη δική τοῦ ύπαρξη ως πρόσωπο , έτσι ύπαρξή τοῦ δεν είναι βεβιασμενη επ᾽ αυτου . ” John D. Zizioulas, Lectures in Christian Dogmatics,t&t Clark, London, 2008, σελ. 60
The uncreated is that which exists because it decides for itself to do so. It does not exist because nature makes it do so, or because someone else decides that it should do so.( Το ἄκτιστο εἶναι αὐτὸ πού ὑπάρχει , διότι ἀποφασίζει γιὰ τὸν ἑαυτὸ τοῦ γιὰ νὰ ὑπάρχει . Δὲν ὑπάρχει, διότι ἡ φύση τὸ κάνει νὰ ὑπάρχει , ἤ διότι κάποιος ἄλλος ἀποφασίζει ὅτι πρέπει νὰ ὑπάρχει. ) John D. Zizioulas, Lectures in Christian Dogmatics,t&t Clark, London, 2008, σελ. 91
[11] “Gregory distinguishes between ᾽will᾽ (θέλησις) and ᾽the willing one᾽ (ο θέλων). The significance of his position for our purpose here is twofold. On the one hand, it implies that the question of freedom is a matter of personhood: God᾽s being ultimately depends on a willing person — the Father; and, on the other hand, it indicates, as indeed Gregory explicitly states, that even, the Father᾽ s own being is a result of the ᾽willing one᾽ — the Father himself. Thus, by making a person —— the Father — the ultimate point of ontological reference, the αίτιον, the Gappadocian Fathers made it possible to introduce freedom into the notion of being, perhaps for the first time in the history of philosophy.” (Ὁ Γρηγόριος διακρίνει μεταξὺ « θελήσεως» ( θέλησις ) καὶ « θέλοντος» ( ὁ θέλων ) . Ἡ σημασία τῆς θέσης τοῦ γιὰ τὸ σκοπὸ μᾶς ἐδῶ εἶναι διττὸς . Ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ , αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ ζήτημα τῆς ἐλευθερίας εἶναι θέμα προσώπου : ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ἐξαρτᾶται τελικὰ ἀπὸ ἕνα θέλον πρόσωπο – τὸν Πατέρα · καὶ , ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, δείχνει , ὅπως ἄλλωστε Γρηγόριος δηλώνει ρητὰ , ὅτι ἀκόμη καὶ ἡ ὕπαρξη τοῦ Πατρὸς εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ « θέλοντος » – τοῦ ἴδιου τοῦ Πατρὸς . Ἔτσι , κάνοντας ἕνα πρόσωπο – τὸν Πατέρα – τὸ ἀπόλυτο σημεῖο ὀντολογικῆς ἀναφορᾶς , τὸ αἴτιον , οἱ Καππαδῶκες Πατέρες ἐπέτρεψαν νὰ καθιερώσουμε τὴν ἐλευθερία στὴν ἔννοια τῆς ὕπαρξης , ἴσως γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς φιλοσοφίας .) John D. Zizioulas, Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church, ed. Paul McPartlan (New York: T&T Clark, 2006), σελ 108
[12] «As to how and why nature cannot exist in itself but only as a relationship-person, this is difficult for us to understand without accepting that relationship (= freedom and love) creates beings, hypostases, even from nothing. Consequently we have an undeniable need for an ontology of love as freedom, not as nature.» «Τό ὅτι τό πῶς καί τό διατί ἡ φύσις δέν δύναται νά ὑπάρχει ἄφ΄ἑαυτῆς ἀλλά μόνο σάν σχέση προσώπων, εἶναι δύσκολο γιά ἐμᾶς νά τό καταλάβουμαι χωρίς νά δεχθοῦμε ὅτι ἡ σχέσις (ἐλευθερίας καί ἀγάπης) δημιουργεῖ ὑπάρξεις, ὑποστάσεις , ἀκόμα καί ἀπό τοῦ τίποτα. Συνεπῶς, ἔχουμε τήν ἀδήρητο ἀνάγκη μίας ὀντολογίας τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐλευθερίας, ὄχι τῆς φύσεως» John D. Zizioulas, Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church, ed. Paul McPartlan (New York: T&T Clark, 2006), σ. 283
And since hypostasis is now identical with person, freedom is combined with love (relationship) and the two together are identified with the Father — a relational
notion in its very nature. Καὶ δεδομένου ὅτι ἡ ὑπόσταση εἶναι πλέον ταυτόσημη μὲ τὸ πρόσωπο, ἡ ἐλευθερία συνδυάζεται μὲ τὴν ἀγάπη (σχέση) και τὰ δύο μαζὶ προσδιορίζονται μὲ τὸν πατέρα – μία σχεσιακὴ ἀντίληψη σὲ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν φύση τῆς. John D. Zizioulas, Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church, ed. Paul McPartlan (New York: T&T Clark, 2006), σ. 187
[13] The existence of God (the Father) constitutes His substance, makes it hypostases. The being of God is identified with the person. John D. Zizioulas,Being as Communion Studies in Personhood and the Church, St. Vladimir’s Seminary Press, Crestwood,N.Y. 10707,1997 , σελ 41
Just like “substance,” “communion” does not exist by itself: it is the Father who is the “cause” of it. John D. Zizioulas,Being as Communion Studies in Personhood and the Church, St. Vladimir’s Seminary Press, Crestwood,N.Y. 10707,1997 , σελ 17
[14] Ὁ ΕΦΕΣΟΥ. Αὐτό δῆ τοῦτο καί ὁ Εὐνόμιος ἔλεγεν , ὅτι τρίτον τῇ τάξει καί τῷ ἀξιωμάτι το πνεῦμα το ἅγιο.
Ὁ ΙΩΑΝΝΗΣ. Οὕτως ἔλεγε καί ὁ Εὐνόμιος παρειληφέναι παρὰ τῶν θείων γραφῶν καί ἀπό τούτου ἐβούλετο δεῖξαι ὡς το πνεῦμα καί τρίτον τῇ φύσει. καί οὐκ ἐλέγχεται ὁ Εὐνόμιος παρὰ τοῦ Βασιλείου λέγων το πνεῦμα το ἅγιον τρίτον τῇ τάξει καί τῷ ἀξιωμάτι, ἐπειδή ἐν τούτῳ συνεφώνει τῷ Βασιλείῳ ὁ Εὐνόμιος, ἀλλ ἐπιχειρεῖ κατ΄ ἐκείνου, ὡς οὐχ ἕπεται, εἰ τρίτον τῷ ἀξιωμάτι καί τῇ τάξει, τρίτον καί τῇ φύσει.
Ὁ ΕΦΕΣΟΥ Ἠλήθευεν ἄρα ὁ Εὐνόμιος τῷ λέγειν, τρίτον εἶναι τα τάξει καί τῷ ἀξιωμάτι το πνεῦμα το ἅγιον;
Ὁ ΙΩΑΝΝΗΣ. Ναί. MANSI 31, 789C
[15] There is,in fact,an ordering or ταξις in the Trinity, since the Father always comes first, the Son second, and the Spirit third in all biblical and patrisric references to the Holy Trinity. It is of the utmost significance that we cannot reverse or upset this order and place any of the other persons before the Father. Gregory Nazianzen is explicit in speaking of ordering (ταξις) in the immanent Trinity: “[t]he union (ενωσις) is the Father from whom and to whom the ordering (τάξις) of persons runs its course […]Every movement in God, ad extra as well as ad intra, begins with the Father and ends with him, as Gregory Nazianzen’s words, quoted above, indicate. This inevitably establishes an ordering in both the
economic and the immanent Trinity. Ὑπάρχει , πράγματι , μία ἱεραρχία ἤ τάξις στὴν Ἁγία Τριάδα , ἀφοῦ ὁ πατέρας ἔρχεται πάντα πρῶτος , ὁ Υἱὸς δεύτερος καὶ τὸ Πνεῦμα το τρίτο σὲ ὅλες τὶς βιβλικὲς καὶ πατερικὲς ἀναφορὲς στὴν Ἁγία Τριάδα . Εἶναι ὑψίστης σημασίας πού δὲν μποροῦμε νὰ ἀνατρέψουμε ἤ νὰ διαταράξουμε αὐτὴ τὴ σειρὰ καὶ θέση ὁποιουδήποτε ἀπὸ τὰ ἄλλα πρόσωπα ἐνώπιον τοῦ Πατέρα . Ὁ Γρηγόριος ὁ Νανζιανζηνός εἶναι ὅταν μιλᾶ γιὰ ἱεραρχία –ordering- ( τάξις ) στὴν ἀΐδιο Τριάδα : « [ἕνωση ] [ένώνει] – [t]he union –( ἕνωσις ) εἶναι ὁ Πατέρας ἀπὸ τὸ ὁποῖον καὶ γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ ἱεραρχία – ordering- ( τάξις ) τῶν προσώπων ἔχει τὴν ἀρχή – runs its course- », John D. Zizioulas, Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church, ed. Paul McPartlan (New York: T&T Clark, 2006), σελ 137-138
ΠΗΓΗ orthodoxia.gr ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ