Γράφει ὁ καθηγητὴς δρ Παναγόπουλος Ἀλέξιος – Ἀκαδημαϊκὸς τριῶν Ξένων Ἀκαδημιῶν τῶν Ἐπιστημῶν – τάξης πολιτικῶν ἐπιστημῶν καὶ συγγραφέας
Ἡ 28η Ὀκτωβρίου δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ἡμερομηνία στὸ ἡμερολόγιο· εἶναι ἡ ἀναλαμπὴ τῆς ἐθνικῆς ψυχῆς, τὸ ἄσβεστο φῶς τῆς πίστης καὶ τῆς φιλοπατρίας ποὺ φώτισε τὸν δρόμο τῶν Ἑλλήνων στὰ πιὸ σκοτεινὰ μονοπάτια τῆς Ἱστορίας. Τὸ Ἔπος τοῦ 1940 δὲν γράφτηκε μὲ λόγια ἀλλὰ μὲ αἷμα καὶ προσευχή. Ἦταν ἡ συνάντηση τοῦ Ἔθνους μὲ τὸ καθῆκον καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν αὐτοθυσία.
Τὴν ἴδια ἡμέρα, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν Ἁγία Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐκείνη ποὺ σκέπασε τὸν ἑλληνικὸ στρατὸ στὰ χιονισμένα βουνὰ τῆς Πίνδου καὶ τῆς Βορείου Ἠπείρου. Οἱ ἀφηγήσεις τῶν προγόνων μας ἀπὸ τὴν Κορυτσά, τὸ Τεπελένι, τοὺς Ἁγίους Σαράντα, τὴ Χειμάρα καὶ τὴν Κακαβιά, μαρτυροῦν πὼς κάθε βῆμα τοῦ Ἕλληνα στρατιώτη ὅπως καὶ τοῦ παπποῦ μου ἐκ μητρός συνοδευόταν ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὸν σταυρό. Δὲν πολεμοῦσαν μόνο γιὰ τὴν ἐλευθερία· πολεμοῦσαν «ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος».
Σήμερα, καθὼς τιμοῦμε ἐκείνους ποὺ ἀντιστάθηκαν, ὀφείλουμε νὰ θυμηθοῦμε πὼς ἡ ἑλληνικὴ σημαία δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ πανὶ μὲ χρώματα, ἀλλὰ τὸ ἱερὸ σύμβολο τῆς ἑλληνορθόδοξης ταυτότητας. Τὸ γαλάζιο καὶ τὸ λευκὸ τῆς εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὴν Ἑλληνορθόδοξη σημαία, λοιπόν, δικαιοῦνται νὰ κρατοῦν μόνον Ἑλληνορθόδοξοι μαθητές, σπουδαστὲς καὶ στρατιωτικοὶ· ὅσοι μετέχουν συνειδητὰ στὸ ἦθος καὶ στὴν πίστη τοῦ Γένους.
Διότι δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ ἕνα ἐθνικὸ σύμβολο, ἀλλὰ γιὰ ἱερὸ σημεῖο τῆς πίστεως καὶ τῆς ἱστορικῆς συνέχειας τοῦ Ἔθνους.
Ἀπορῶ, ὅπως καὶ πολλοὶ Ἕλληνες, πῶς κανεὶς ἀπὸ τοὺς Προέδρους τῆς Δημοκρατίας, οὔτε ἀκόμη καὶ ὁ ἀείμνηστος συμπατριώτης μου Κωστῆς Στεφανόπουλος, δὲν θέσπισε αὐτὴ τὴ βασικὴ ἀρχή. Εἶναι χρέος τῆς Πολιτείας νὰ διαφυλάξει τὸν σεβασμὸ στὰ ἱερά μας σύμβολα καὶ νὰ θεσπίσει ὅτι τὸ δικαίωμα νὰ φέρει τὴ σημαία στὴν παρέλαση ἢ ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ γιὰ τὴ Δοξολογία, ἀνήκει σὲ σπουδαστὴ προτεινόμενο ἀπὸ τὸν οἰκεῖο Ὀρθόδοξο Ναὸ ἢ τὴ Μητρόπολη. Αὐτοὶ οἱ φορεῖς εἶναι θεσμοὶ τοῦ Δημοσίου Δικαίου καὶ φρουροὶ τοῦ ἐθνικοῦ ἤθους.
Ὁ ἀποχρωματισμὸς τῶν ἐθνικῶν συμβόλων ἀπὸ τὴν Ἑλληνορθοδοξία συνιστᾶ ἀποστασία ἀπὸ τὰ Ἱερὰ καὶ Ὅσια τῶν προγόνων μας. Ἡ φιλοπατρία καὶ ἡ αὐτοθυσία τῶν Ἑλλήνων τῆς Πίνδου καὶ τοῦ Ἀλβανικοῦ μετώπου γεννήθηκαν μέσα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, τὴ Λειτουργία καὶ τὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια. Αὐτὴν τὴ συνέχεια ὀφείλουν τὰ σχολεῖα ὅλων τῶν βαθμίδων νὰ ὑπενθυμίζουν, μέσα ἀπὸ ἐπίκαιρες ἐργασίες καὶ μελέτες πρὸς βράβευση, ποὺ θὰ τιμῶνται κάθε χρόνο στὴν ἐθνικὴ ἐπέτειο ἀπὸ κάθε Μητρόπολη, Δῆμο καὶ Περιφέρεια. Δὲν χρειάζονται ὑπουργικὲς ἐγκυκλίους γιὰ νὰ τιμήσουμε τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὅσιά μας· χρειάζεται, ψυχὴ συνείδηση καὶ πίστη.
Ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, «Ἡ Μακεδονία θὰ σώσει σήμερα τὴν Ἑλλάδα», γιατί ἐκεῖ τὸ ἐθνικὸ φρόνημα ζεῖ πιὸ ἔντονα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἴδιος στήριξε τὶς πολύτεκνες καὶ τρίτεκνες οἰκογένειες, γνωρίζοντας ὅτι ἡ πίστη καὶ ἡ πατρίδα σώζονται μέσα στὴν οἰκογένεια. Τὸ ἴδιο πνεῦμα βλέπουμε σήμερα στὴν Οὑγγαρία του Ὀρμπάν, ποὺ ἐνισχύει καὶ τὶς δίτεκνες χριστιανικὲς οἰκογένειες καὶ τὶς μητέρες, δείχνοντας πὼς ὁ λαὸς ποὺ σέβεται τὶς ρίζες του ἔχει μέλλον.
Ὁ Ἡρόδοτος μᾶς ὑπενθυμίζει πὼς «τὸ ἑλληνικὸν ἑόν, ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον καὶ θεῶν ἱδρύματα κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα». Δηλαδή: ὑπάρχει ἕνα ἑλληνικὸ γένος, μὲ κοινὸ αἷμα, κοινὴ γλῶσσα, κοινὴ πίστη καὶ κοινὰ ἤθη. Αὐτὸ τὸ ὅμαιμον καὶ ὁμόδοξο εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Ἔθνους.
Ἂς ἀναλογιστοῦν, λοιπόν, ὅσοι δροῦν σήμερα ὡς νέοι Ἐφιάλτες, πὼς ἡ ὑστεροφημία τους θὰ τοὺς καταδικάσει στὴν ἱστορικὴ λήθη. Ὁ γέροντας Παΐσιος, ἀσυρματιστὴς στὸ μέτωπο τῆς Βορείου Ἠπείρου, προεῖπε ὅτι οἱ πολιτικοὶ τῆς δόξας καὶ τοῦ πλούτου θὰ σκάσουν σὰν φοῦσκες, γιατί ἔχασαν τὴν πίστη καὶ τὸ φιλότιμο.
Κι ἐνῷ ἄλλοι λαοὶ ἐπενδύουν σὲ πολεμικὰ μέσα καὶ ὑπεροπλίες, ὅπως ἡ Ἰταλία τῆς κυρίας Μελώνη, ποὺ ὁραματίζεται τὸ μεγαλύτερο νέο ἀεροπλανοφόρο στὴ Μεσόγειο, ἂς θυμηθεῖ: ὅποιος ὑβρίζει τὴν Ἱστορία, τὴν ὑφίσταται. Ἡ Ἑλλάδα δὲν χρειάζεται φανταχτερὰ ὅπλα· χρειάζεται ζῶσα ψυχή, πίστη, ἑνότητα καὶ καθαρὴ ψυχή.
Βρισκόμαστε σὲ δύσκολη φάση, μὰ τὸ χρέος μας εἶναι σαφές: νὰ νοικοκυρέψουμε τὴν Πατρίδα μας, νὰ σταματήσουμε τὴν ἀνομία, τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν παρακμή. Μόνο ἔτσι θὰ φανοῦμε ἄξιοι τῶν ἡρώων τοῦ ’40, ποὺ μὲ πίστη καὶ φιλότιμο κράτησαν ὄρθια τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ Ἔθνος τῶν Ἑλληνορθοδόξων πολιτῶν της ἐπικρατούσας κατὰ τὸ Σύνταγμα.