Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, ποὺ τελέσθηκε στὸν ὁμώνυμο ἱερὸ ναὸ τῆς Ἁγίας τῆς κοινότητος Βυζακιάς, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (24.11.2017).
Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, ἦταν ἕνα παιδὶ θαῦμα τῆς ἐποχῆς της. Δὲν τῆς ἔλειπε τίποτε. Ἦταν ἡ πιὸ ἔξυπνη κόρη της Ἀλεξάνδρειας. Ξέρετε τί ἦταν ἡ Ἀλεξάνδρεια τότε; Ὅτι εἶναι στὶς μέρες μας ἡ Νέα Ὑόρκη. Ἡ πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ὅτι εἶναι ἡ Μόσχα. Ὅτι εἶναι τὸ Παρίσι. Αὐτὸ ἦταν ἡ Ἀλεξάνδρεια γιὰ τὴν ἐποχή της. Καὶ σ’ αὐτὴ τὴν πρωτεύουσα τῆς τότε αὐτοκρατορίας, ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη ἦταν ἡ πιὸ ἔξυπνη γυναῖκα τῆς ἐποχῆς, ποὺ τότε νὰ εἶσαι γυναῖκα καὶ νὰ εἶσαι ἔξυπνη, ἦταν καὶ ἐπικίνδυνο πρᾶγμα.
Δὲν εἶναι ὅπως σήμερα ποὺ ἡ γυναῖκα ἔχει ἀρκετὲς δυνατότητες νὰ διαπρέψει ὅταν ἔχει κάποια προσόντα. Στὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ἡ γυναῖκα τὸ προσόν της ἦταν νὰ γίνει μία καλὴ σύζυγος ἑνὸς πλουσίου. Σπάνια οἱ γυναῖκες ξεχώριζαν. Εἴτε ὡς ἔμποροι, εἴτε ὡς γραμματισμένοι, εἴτε ὡς ἄνθρωποι ποὺ νὰ ἐκπέμπουν μίαν καλλιτεχνικὴ ἔκφραση. Καὶ ὅμως, ἡ Αἰκατερίνη μὲ τὴν γνώση της, μὲ τὴν σοφία της, μὲ τὶς ἰατρικές της ἐπιστῆμες, τὴν ἀστρονομία, τὶς γλῶσσες τὶς πολλὲς ποὺ γνώριζε, ἀπὸ τὰ δεκαοχτώ της χρόνια ἤδη, εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ σταθεῖ ἀπέναντι σὲ ὅλους τοὺς ἐπιστήμονες καὶ φιλόσοφους καὶ καλλιτέχνες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἐπαναλαμβάνω ἐν μέσῳ πρωτευούσης. Ὄχι ὁποιασδήποτε μικρῆς πόλης ἐπαρχιακῆς. Ἐν μέσῳ πρωτευούσης. Καὶ ἐπιπλέον, εἶχε τὸν πλοῦτο τῶν γονέων της καὶ ἦταν ἡ ὡραιότερη κόρη της Ἀλεξάνδρειας.
Μοῦ ἔλεγε μία ἁγία γυναῖκα (ἡ μακαριστὴ Γερόντισσα Γαλακτία) ποὺ γνωρίζω στὴν Κρήτη ὅτι τῆς παρουσίασε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ εἶδε πολλὲς ἀπὸ τὶς Ἁγίες ποὺ τιμοῦμε. Ὅπως κάποτε ὁ Ἄγιος Παΐσιος στὸ Ἅγιον Ὅρος, εἶδε τὴν Ἁγία Εὐφημία. Καὶ τοῦ ἔκαμε ἐντύπωση, λέει, πόσο ἀδύνατη ἦταν ἡ Ἁγία Εὐφημία. Καὶ εἶπε, μὰ εἶναι δυνατὸν μιὰ τόσο ἀδύνατη κοπέλα νὰ ἄντεξε τόσα βασανιστήρια; Καὶ εἶπε ἡ Ἁγία Εὐφημία τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, ἂν ἤξερα τί δόξα καὶ τί χαρὰ καὶ τί χάρη, ὑπάρχει στὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἤθελα νὰ περάσω διπλάσια. Καὶ τῆς λέει, καὶ πῶς ἄντεξες, μιὰ σταλιὰ εἶσαι. Τόση δὰ εἶσαι. Καὶ τοῦ εἶπε, μὲ ἐνδυνάμωναν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἴμαστε μόνοι μας.
Οὔτε ἐμεῖς εἴμαστε μόνοι μας. Τὸ ὅτι ἀντέχομε τὲς δυσκολίες τῆς ζωῆς, μᾶς ἐνδυναμώνουν οἱ ἄγγελοι τοῦ Χριστοῦ. Ὅλους μας. Φτάνει νὰ ἔχομε καλοσύνη καὶ μετάνοια. Καὶ ὁ ἄγγελός μας ἔρχεται κοντά μας. Ὅταν δὲν ἔχομε καλοσύνη καὶ δὲν ἔχομε μετάνοια, θέλει ὁ ἄγγελος νὰ ἔρθει κοντά μας. Καὶ δὲν τὸν ἀφήνουν οἱ ἁμαρτίες μας. Οἱ ἐγωισμοί μας. Οἱ κακίες μας.
Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, ἦταν τὸ ἀντίθετο τῆς Ἁγίας Εὐφημίας. Ἐνῷ ἡ Ἁγία Εὐφημία ἦταν καὶ εἶναι καὶ στὸν οὐρανὸ κοντούλα, ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, μοῦ εἶπε αὐτὴ ἡ σύγχρονη ἐνάρετη γερόντισσα τῆς Κρήτης, εἶναι ἡ πιὸ ψηλὴ Ἁγία ἀπ’ ὅλες. Καὶ ἡ πιὸ ὄμορφη. Δὲν εἶδα, μοῦ λέει, πιὸ ψηλὴ γυναῖκα στὴ ζωή μου καὶ τόσον ὄμορφη σὰν τὴν Ἁγία Αἰκατερίνη. Αὐτὰ βεβαίως, προκαλοῦν σ’ ἐμᾶς τοὺς σύγχρονους καὶ περίεργους τάχα μου Εὐρωπαίους θαυμασμό. Καὶ ἔκπληξη.
Αὐτὰ ὅλα τὰ καλά, ἦταν ὁ πειρασμὸς τελικὰ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης. Δηλαδή, μιὰ ὡραία κόρη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ὁ πειρασμός της θὰ ἦταν νὰ γίνει μιὰ περιζήτητη νύφη κάποιου πλουσίου. Νὰ γλεντήσει νὰ νιᾶτα της καὶ μετὰ νὰ βρεῖ μιὰ ἄλλη νεώτερη καὶ ὡραιότερη. Ὅπως γίνεται καὶ στὶς μέρες μας ἐνίοτε.
Ὁ ἄλλος πειρασμὸς τῆς Ἁγίας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὀμορφιά της, ἦταν ὁ πλοῦτος της. Πόσοι πλούσιοι διαχρονικὰ δὲν παγιδεύονται μέσα στὴν ἀναζήτηση τοῦ πλούτου καὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι «πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον».
Ὁ ἄλλος πειρασμὸς τῆς Ἁγίας, ἦταν ἡ γνώση της. Ἡ ἐξυπνάδα της. Πόσοι δὲν ἀναζητοῦν ἔξυπνοι ἄνθρωποι μὲ ἱκανότητα στὶς ἐπιστῆμες, εἰς τὶς τέχνες, εἰς τὴν καλλιτεχνία, μίαν δόξα, μίαν ἀναγνώριση ἐπιστημονική, φήμη, ἕνα Nobel, θὰ λέγαμε στὶς μέρες μας. Ἕνα Oscar. Ἕνα βραβεῖο. Τὸν ἔπαινο τοῦ δήμου καὶ τῶν σοφιστῶν. Πόσες φορὲς δὲν παγιδευόμαστε καὶ ἐμεῖς σ’ αὐτὰ τὰ πρότυπα ποὺ θέτει ὁ κόσμος. Τῆς ὀμορφιᾶς τοῦ σώματος, τῆς ὑγείας τοῦ σώματος.
Ἐνῷ ἔρχεται ὁ Ἁπόστολος Παῦλος, ποὺ ἦταν μιὰ ζωὴ ἄρρωστος. Καὶ λέει, παρεκάλεσα τρεῖς φορὲς τὸν Χριστὸ νὰ μὲ κάμει καλά. Καὶ τὶ τοῦ εἶπε ὁ Χριστός; Παῦλο, σοῦ φτάνει ἡ χάρις μου. «Ἡ γὰρ δύναμις μου, ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Μὴ γυρεύεις, τοῦ λέει, νὰ γίνεις καλὰ στὸ σῶμα. Σοῦ φτάνει ἡ χάρις ποὺ σοῦ ἔδωσα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ δύναμίς μου, ὁλοκληρώνεται καὶ φανερώνεται μέσα ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες.
Βλέπετε; Στὴ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν, ὅλα αὐτὰ τὰ πρότυπα, οἱ τάχα μου ἀξίες, τὰ ἰδανικὰ ποὺ θέλει ὁ κόσμος ὁ σύγχρονος καὶ ὁ παλαιός, ἀνατρέπονται. Τὰ πάνω ἔρχονται κάτω. Καὶ τὰ κάτω μᾶς παίρνουν πάνω. Πᾶν ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. Ἐνῷ ἐμεῖς, τί λέμε; Νὰ εἴμαστε περήφανοι, λέμε; Νὰ ἔχομε ἀξιοπρέπεια. Δὲν ὑπάρχει πουθενὰ μέσα στὸ Εὐαγγέλιο, ἡ λέξη ἀξιοπρέπεια. Καὶ ἡ περηφάνια, θεωρεῖται ἡ χειρότερη ἁμαρτία. Ἔριξε τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἔκαμε δαίμονες ἡ περηφάνια.
Στὶς μέρες μας ἡ περηφάνια, ἔγινε ἡ σημαία μας. Ἡ ἀναζήτηση τοῦ πλούτου καὶ τῆς ἐπιτυχίας ποὺ προκαλεῖ ὁ πλοῦτος καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀναγνώριση καὶ ἡ φήμη εἴτε ἡ ἐπιστημονική, ἢ καλλιτεχνική, ἔγινε ἐπιδίωξη ὅλων τῶν νέων ἀνθρώπων. Καὶ αὐτὴν δυστυχῶς τὴν ἀξιακὴ στοχοθεσία ἔχουν καὶ τὰ ὑπουργεῖα μας ἰδιαιτέρως λανθασμένη Εὐρωπαϊκή μας ἐκπαίδευση. Δὲν ἔχει στόχο τὴν ταπείνωση. Δὲν ἔχει στόχο τὴν κατὰ Θεὸν σοφία. Δὲν ἔχει στόχο τὴν φιλανθρωπία. Δὲν ἔχει στόχο τὴν ὑπομονή.
Καὶ ἔρχεται ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη καὶ ὅλοι οἱ Ἄγιοι. Ὁ καθένας μέσα ἀπὸ τὸν δικό του βίο καὶ τὴν δική του περιπέτεια νὰ μᾶς ποῦν ὅτι μπορεῖ νὰ εἶσαι ἀσθενὴς καὶ εἰς τὰ μάτια τοῦ Θεοῦ νὰ εἶσαι ὑγιής. Γιατί εἶναι ὑγιὴς ἡ ψυχή σου. Μπορεῖ νὰ εἶσαι πλούσιος καὶ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ νὰ εἶσαι φτωχός. Καὶ νὰ εἶσαι φτωχὸς καὶ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ νὰ εἶσαι πλούσιος, γιατί εἶσαι ὑπομονετικὸς καὶ ἐλεήμων. Μὲ τὰ λίγα ποὺ ἔχεις.
Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, εἶχε καὶ τὸν πειρασμό, ὅπως εἴπαμε, τῆς ὀμορφιᾶς. Καὶ αὐτὸς ὁ πειρασμὸς ἰδιαιτέρως της ἀνάτρεψε τὴν ζωὴ τὴν κοσμικὴ καὶ τὴν ὁδήγησε στὴν ἁγιότητα. Διότι εἶπε, θὰ βρῶ ἕναν νέο νυμφίο, γαμπρὸ δηλαδή, ποὺ νὰ εἶναι τοὐλάχιστον σὰν ἐμένα. Νὰ εἶναι ὡραῖος, νὰ εἶναι ἔξυπνος, νὰ εἶναι σοφός, νὰ εἶναι πλούσιος, νὰ γνωρίζει πράγματα πολλὰ καὶ ἐπιστῆμες καὶ τέχνες. Καὶ τότε πανικοβλήθηκε ἡ μάνα της καὶ τὴν ἔστειλε σ’ αὐτὸν τὸ σοφὸν ἀσκητή. Καὶ ὁ ἀσκητής, τῆς εἶπε. Ἐὰν ἔχεις αὐτὲς τὶς ἀπαιτήσεις, ὑπάρχει μόνον ἕνας καὶ αὐτὸς ὁ ἕνας, ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι ὁ δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ὁ ὡραῖος κάλλη παρὰ πάντας ἀνθρώπους. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.
Καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἡ Ἁγία βεβαίως ἐξάπτεται ὡς νέα ποὺ ἦταν καὶ ἡ φαντασία της καὶ ὁ πόθος της καὶ ἡ ἐπιθυμία της καὶ ἡ ἐξυπνάδα της καὶ ἡ ὀμορφιά της καὶ λέει, πῶς νὰ ἑνωθῶ μὲ τὸν Δεσπότη Χριστό. Καὶ τότε τὴν παραλαμβάνει πραγματικὰ καὶ τὴν ἀναλαμβάνει ἡ Παναγία.
Αὐτὸ εἶναι τὸ δεύτερο στοιχεῖο ποὺ μοῦ κάμνει ἐντύπωση. Τὸ ἕναν εἶναι ὅτι τὰ χαρίσματα τῆς Ἁγίας στὴν ἀρχὴ ἦταν ὁ πειρασμός της. Καὶ συγκρατήθηκε ἡ Ἁγία, ἔβαλε αὐτὸν τὸν ψηλὸ στόχο καὶ ἐπιδίωξη ὡς ὁ στόχος δὲν ἦταν ἡ περηφάνια ἀλλὰ ἤτανε πόθος. Πόθος Θεοῦ.
Ἔστειλε τὸν ἀσκητὴ καὶ τὸ δεύτερο εἶναι διὰ τοῦ ἀσκητοῦ, πῶς μπαίνει στὴ ζωή της ἡ Παναγία. Ἡ ὁποία ὅταν τὴν βλέπει στὴν πρώτη ὅραση ποὺ εἶχε ἡ Ἁγία, καὶ ἦταν τότε ἀβάφτιστη, ἐνῷ τὴν προσεγγίζει ἡ Παναγία, δὲν τὴν θέλει νὰ τὴν δεῖ. Διότι εἶναι ἄσχημη ὁ ὡραιότερος ὅλων. Ὁ ὡραῖος πάντων. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ τῆς λέει, ὄχι μόνον εἶσαι ἄσχημη. Λέει στὸν παλαιό της βίο. Καὶ μυρίζεις ἄσχημα, τῆς εἶπε. Γιατί εἶσαι ἀμύρωτη. Καὶ ἐπιπλέον, τῆς λέει, ἔχεις ὅλα τὰ δαιμονικὰ μικρόβια πάνω σου. Γιατί εἶσαι ἀβάφτιστη. Καὶ τότε τρέχει καὶ βαφτίζεται ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη. Καὶ τὴ δεύτερη φορά, στὴ δεύτερη ὅραση ποὺ ἔχει ὄχι μόνον ὁ Χριστὸς χαίρεται ποὺ τὴν βλέπει, ἀλλὰ ἡ Παναγία ὅταν ἡ ἁγία ὑπόσχεται αἰώνια παρθενία ψυχῆς καὶ σώματος, περνᾶ ἐν εἴδῃ ἀρραβώνων ἕνα δαχτυλίδι εἰς τὴν Ἁγία Αἰκατερίνα. Γιὰ νὰ φανεῖ ὅτι πλέον εἶναι νύμφη τοῦ Χριστοῦ. Ἄρα ἡ Παναγία εἶναι τὸ δεύτερο πρόσωπο, τὸ ὁποῖον καθορίζει τὴ ζωὴ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνας.
Καὶ τὸ τρίτο καὶ ποτὲ δὲν εἶναι τελευταῖο. Ἂν καὶ ὁ ἴδιος πολλὲς φορὲς καταδέχεται νὰ εἶναι τελευταῖος εἰς τὲς ἐπιλογές μας, ὁ Χριστός. Καὶ τὰ χαρίσματα τῆς ἁγίας καὶ ἡ παρουσία τῆς Παναγίας ποῦ ὁδηγοῦν; Ὁδηγοῦν εἰς τὸν Χριστό.
Θέλομε λοιπὸν ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι ὁ καθένας μας, κάποια χαρίσματα τὰ ἔχομε. Κι ἂς μὴν ἔχομε τὴν ἐξυπνάδα καὶ τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὰ πλούτη τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης. Δὲν ἔχει ἄνθρωπο, ποὺ δὲν ἔχει κάποια χαρίσματα. Κάποια τάλαντα. Κάποια ταλέντα. Ἂς ἀναλογιστοῦμε. Πῶς χρησιμοποιοῦμε τὰ δικά μας τάλαντα καὶ ταλέντα καὶ χαρίσματα. Κατὰ Θεὸν ἢ γιὰ νὰ δοξαστοῦμε προσωρινὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ κολάσουμε αἰώνια τὴν ἀθάνατο ψυχή μας. Ἂς ἀναλογιστοῦμε ποιός εἶναι ὁ πόθος ὁ δικός μας. Τὸν πόθο τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης τὸν ἀκούσαμε προηγουμένως στὸν βίο της. Ἤθελε τὸ καλὸν καλύτερο. Καὶ ἀπὸ ὅλους τὸν ὡραιότερο καὶ καλύτερον καὶ σοφότερο. Καὶ τὸ ἤθελε τόσο πολὺ ποὺ τῆς δόθηκε.
Μοῦ κάμνει ἐντύπωση καὶ ἀπὸ τὴ δική μου μικρὴ ἐμπειρία, ὅσο ἔχω ἕναν πόθο δυνατό, συνωμοτεῖ ὅλο τὸ σύμπαν καὶ ὅλοι οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ νὰ πραγματοποιήσουν τὸν πόθο μου. Καὶ πραγματοποιεῖται. Ἀργὰ ἢ γρήγορα πραγματοποιεῖται. Ἂν ὁ πόθος μου εἶναι καλὸς καὶ κατὰ Θεόν. Ἂν εἶναι κακὸς πόθος ἡ ἐπιθυμία μας ἡ δυνατή, ἐὰν εἶναι κατὰ δαιμόνων πόθος τρέχουν ὅλοι οἱ σατανᾶδες νὰ πραγματοποιήσουν τὴν κακία μας. Καὶ ἂν κάμομε καὶ κάποιες ἁμαρτίες καὶ δὲν μετανιώσουμε καὶ δὲν ἐξομολογηθοῦμε ἀμέσως, τότε αὐτὸ ποὺ θέλουμε τὸ κακὸν γίνεται. Ἀλλὰ στρέφεται ἐναντίον μας. Καὶ ἐναντίον τῶν παιδιῶν μας καὶ τῶν ἐγγονιῶν μας.
Γι’ αὐτὸ νὰ ἔχομε λίγη ἔγνοια. Τί πόθους καὶ τί ἐπιθυμίες ἔχουμε στὴν καρδιά μας. Καὶ συνεχῶς νὰ βάζομε ἀνώτερους πόθους μέσα μας. Ἐγώ, ἕναν πόθο ποὺ σᾶς συστήνω ὅλοι σας νὰ ἀποκτήσετε καὶ νὰ λέτε τοῦ Χριστοῦ. Χριστέ μου, βοήθα μὲ νὰ σὲ γνωρίσω. Χριστέ μου, βοήθα μὲ νὰ σὲ ἀγαπήσω. Δὲν σὲ ξέρω Χριστέ μου. Νομίζω πὼς σὲ ξέρω. Δὲν σὲ ἀγαπῶ χριστέ μου. Νομίζω πὼς σὲ ἀγαπῶ. Ἄλλο νὰ εἶσαι θρῆσκος καὶ ἄλλο νὰ εἶσαι Χριστιανός. Καὶ δὴ Ὀρθόδοξος. Θρῆσκοι εἶναι καὶ οἱ μουσουλμᾶνοι. Ἀλλὰ Χριστιανοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι δὲν εἶναι. Γι’ αὐτό, ὁ βίος τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, εἶναι ἕνας πολυθαύμαστος καὶ πολυδύναμος βίος μὲ πολλὲς δυνάμεις, μὲ πολλὰ σημεῖα ποὺ ἀφοροῦν τὴ ζωή μας.
Καὶ τὸ ἄλλο ποὺ μᾶς λέει, σχέση μὲ τὴν Παναγία. Ὅτι εἶναι ἀδύνατο στὶς δικές μας δυνάμεις, θὰ μᾶς τὸ δώσει ἡ Παναγία.
Ἦλθε σήμερα τὸ πρωί, κόσμος νὰ ἐξομολογηθεῖ. Καὶ μοῦ ἔλεγαν ὅλοι δύσκολα προβλήματα ποὺ εἶχαν. Τοὺς ἔλεγα ὅλους. Ἔχεις αὐτὸ τὸ πρόβλημα τὸ δύσκολο; Ἀνάλαβε τὴν Παναγία ἀπὸ κοντά. Κάμε τοὺς χαιρετισμούς της. Κάμε της ἕνα κομποσκοίνι τὴν ἡμέρα. Μίλα τῆς Παναγίας. Μὲ ἁπλᾶ λόγια. Ἐὰν δὲν ἔχεις χρόνο γιὰ κομποσκοίνια καὶ γιὰ μεγάλες προσευχές. Κάμε μικρές. Σύντομες. Ἀλλὰ στὴν Παναγία, μὲ πόνο. Ἔρχονται μετά, ὅσοι μὲ πάρουν στὰ σοβαρὰ καὶ ἐφαρμόσουν αὐτὰ ποὺ τοὺς λέω. Δεσπότη μου, αὐτὸ ποὺ μοῦ εἶπες, μὲ βοήθησε ἡ Παναγία. Καὶ ἀντὶ νὰ μοῦ δώσει δύο μοῦ ἔδωσε τέσσερα. Μοῦ ἔδωσε ἕξι. Καὶ ἡ Παναγία, βεβαίως, μᾶς ὁδηγεῖ σὲ μεγαλύτερη καὶ δυνατότερη σχέση μὲ τὸν Υἱό της. Μὲ τὸν Χριστό. Θέλεις νὰ γνωρίσεις τὸν Χριστό; Θέλεις νὰ ἀγαπήσεις τὸν Χριστό; Γνώρισε καὶ ἀγάπησε προηγουμένως τὴν Παναγία. Μπορεῖ νὰ μὴν γίνουμε νύμφη Χριστοῦ, ὅπως ἔγινε ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη. Δὲν ἔχομε τὸν πόθο της. Δὲν ἔχομε τὶς δυνατότητες της. Ὅμως κάτι θὰ μᾶς δώσει ἡ Παναγία. Καὶ αὐτό το κάτι θὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς ταιριάζει. Μοῦ ἔλεγε κι ἡ μάνα μου, στὸν ἄξαμό μας. Ξέρει ἡ Παναγία τον ἄξαμο τοῦ κὰθ’ ἑνός. Τὰ μέτρα μας.
Γι’ αὐτό, μέσα ἀπὸ τὸν βίο τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, ἂς ἀναλογιστοῦμε. Ἐν περιλήψει τὰ λέω. Πῶς ἀξιοποιοῦμε τὰ ταλέντα μας καὶ τὰ χαρίσματά μας. Τί σχέση ἔχομε μὲ τὴν Παναγία μας. Τί πόθους καὶ τί ἐπιθυμίες βαθύτερες ἔχουμε καὶ καλλιεργοῦμε καὶ ἂν ἡ σχέση μας μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι Ὀρθόδοξη ἢ εἶναι μιὰ θρησκευτικὴ σχέση. Κάποτε-κάποτε πάω λειτουργία, κάποτε-κάποτε ἔτσι γιὰ τὸ ἔθιμο κοινωνῶ, ἀλλὰ δὲν σὲ ξέρω Χριστέ μου. Δὲν σοῦ μιλῶ. Φοβοῦμαι ἀκόμη καὶ νὰ σοῦ μιλήσω. Ἐνῷ βλέπεις μερικοὺς ἁπλοῦς ἀνθρώπους, ποὺ ἀμέσως μόλις τοὺς πεῖς, μίλα τοῦ Χριστοῦ, μίλα τῆς Παναγίας, ξεκινοῦν. Μερικοὶ μοῦ λένε, μὰ εἶμαι ἄξιος ἐγὼ νὰ μιλήσω τοῦ Χριστοῦ; Τοὺς λέω, μίλα ἑνὸς Ἁγίου. Ὅπως μιλοῦσε ὁ γέροντάς μου ὁ Ἰάκωβος τοῦ ὁσίου Δαβίδ. Ἄ, γίνεται; Γίνεται, τοῦ λέω. Μοῦ λέει ἕνας σήμερα, θὰ ξεκινήσω ποὺ τὸν Ἂη Γιώρκη. Εἶναι ὁ Ἂγιος μου. Τοῦ λέω, εἶναι καὶ ὁ δικός μου Ἂγιος. Ξεκίνα νὰ μιλᾶς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ὁ Ἂγιος Γεώργιος θὰ σὲ πάρει στὴν Παναγία. Καὶ ἡ Παναγία θὰ σὲ πάρει στὸν Χριστό. Τὸ δρομολόγιο εἶναι πάντοτε τὸ ἴδιον. Ἀρχὴ καὶ τέλος ὁ Χριστός. Τὸ πᾶν εἶναι ὁ Χριστός. Ἀλλὰ θὰ φτάσομε διὰ τῆς Θεοτόκου καὶ κάποιος ἅγιος θὰ μᾶς πιάσει ἀπὸ τὸ χέρι, ὅπως ὁ ἀσκητὴς ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι τὴν Ἁγία Αἰκατερίνη καὶ τὴν πῆρε στὴν Παναγία. Καὶ ἡ Παναγία εἶναι ὁ καλύτερος προξενητής, ὁ καλύτερος νυμφαγωγός, ὁ καλύτερος ὁ ὁποῖος γνωρίζει τί ἐστὶ ἁγιότητα. Ἀφοῦ εἶναι Παναγία.
Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη νὰ ἐνδυναμώνει ὅλους μας. Καὶ νὰ ἀξιοποιοῦμε τὰ χαρίσματά μας πρὸς δόξαν Θεοῦ.
immorfou.org.cy