Ὁ φόβος τῆς Δύσης γιὰ ἀναβίωση τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμανίας θὰ καταστεῖ πραγματικότητα
Ποιὸ Βυζάντιο βρὲ ἀπατεῶνες; Ρωμανία!
Μήπως ἴσως ἔχετε ἀπορήσει γιατί ποτὲ δὲν ἔχει γυρισθεῖ κάποια κινηματογραφικὴ ταινία γιὰ τὰ ὑπέρλαμπρα 1123 (330 – 1453) χρόνια της «γαλανόλευκης» αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμανίας – Βυζαντίου; Μήπως ἴσως ἔχετε ἀναρωτηθεῖ γιατί ποτὲ δὲν εἴδαμε στὴν ξένη τηλεόραση ἔργα, ντοκιμαντὲρ ἢ σειρὲς ποὺ νὰ ἀφοροῦν τὴν μοναδικὴ καὶ ὑπερένδοξη ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας;
Μήπως ἔχετε διερωτηθεῖ γιατί ποτὲ δὲν ἔχει γίνει κάποια εἰδικὴ ἱστορικὴ ἔκδοση καὶ κάποια εἰδικὰ διεθνῆ συνέδρια γιὰ τὸ πιὸ μεγάλο, γεωγραφικῶς, τὸ πλέον φημισμένο καὶ τὸ πιὸ πλούσιο κράτος-συνομοσπονδία ποὺ ὑπῆρξε ποτὲ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία μετὰ Χριστόν; Μήπως σᾶς κίνησε ἴσως τὴν περιέργεια γιατί ποτὲ τὸ Χόλυγουντ δὲν ἔχει κάνει κάποια εἰδικὴ ἱστορικὴ ἀναφορὰ ἢ κάποια ξεχωριστὴ παρουσίαση τῆς «γαλανόλευκης» καὶ ἐκλαμπρότατης ἱστορίας τῆς Ρωμανικῆς αὐτοκρατορίας;
Ναί, πολὺ ὀρθὰ τὸ ἀπαντήσατε μέσα σας: Οἱ ἡγέτες τῆς παπικὸ-Δύσης μισοῦν θανάσιμα τὸν Τριαδικὸ Θεό, τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τοὺς Ὀρθόδοξους Ἕλληνες-Ρωμηοὺς καὶ ἀπογόνους της Ἁγίας Ρωμανίας! Ἡ χαρὰ τῶν Φραγκολατίνων ἡγετῶν θὰ ἦταν ἀπερίγραπτη ἐὰν μποροῦσαν νὰ ἐξαφανίσουν παντελῶς ἀπὸ τὸν χάρτη τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα. Εἶναι δὲ τόσο μεγάλο τὸ διαχρονικό τους μίσος πού, ἱστορικά, ποτὲ δὲν ὑπῆρξε αὐτοκράτορας στὴ Φράγκο-Δύση μὲ τὸ «μιαρὸ» καὶ «βρώμικο» ὄνομα Κωνσταντῖνος, ποὺ εἶναι ὁ Μέγας Γενάρχης τοῦ Ρωμαίικου στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή.
Μετὰ τὴν διάλυση τῆς περὶ τῆς παλαιᾶς Ρώμης ἑνωμένης Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (27 – 395 μ.Χ.), οἱ συντριπτικὰ περισσότεροι ἀπόγονοι ἡγέτες τῆς Φράγκο-Λατίνο-Δύσης δὲν ἔπαψαν μέχρι καὶ σήμερα νὰ πολεμοῦν ὑπόγεια, ἀσταμάτητα καὶ μὲ λύσσα τὴ νέα Ρώμη ἢ τὴν Κωνσταντίνου-Πόλη καὶ τὸ γενικὰ τὸ Ἀνατολικὸ καὶ Ὀρθόδοξο Ρωμαίικο. Οἱ «Ρωμαῖοι» ἡγέτες τῆς παπικῆς Δύσης μισοῦν, φθονοῦν, πολεμοῦν καὶ θὰ συνεχίζουν νὰ πολεμοῦν τοὺς Ἑλληνοκεντρικοὺς «Ρωμηοὺς» τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς.
Καὶ προσοχή: Ἄλλη ἔννοια καὶ πολιτικοκοινωνικὴ διάσταση εἶναι ἢ ἀποτελεῖ τὸ Ρωμαϊκὸ καὶ ἄλλη παντελῶς καὶ διαφορετικὴ ἑνότητα εἶναι ἢ ἀποτελεῖ τὸ Ρωμαίικο. Ἐδῶ, τὸ δεύτερο «ι» ποὺ προστίθεται κάνει τὴν τεράστια καὶ τὴν ἀγεφύρωτη ἱστορικὴ διαφορά: Τὸ ἕνα «ι» εἶναι ἡ Δύση καὶ τὰ δύο «ι» εἶναι ἡ Ἀνατολή. Τὸ δυτικὸ εἶναι τὸ παπικοκεντρικό, τὸ ἀνατολικὸ εἶναι τὸ Χριστοκεντρικό. Τὸ ἕνα ἔχει ὡς σημεῖο ἀναφορᾶς τὸν Φράγκο-παπισμὸ καὶ τὸ ἄλλο ἔχει σημεῖο ἀναφορᾶς τὸν «γαλανόλευκο» Χριστοκεντρισμό.
Πέραν τούτων, ἐρωτῶ καὶ τὰ ἀκόλουθα: Ποῦ μπορεῖ νὰ βρεῖ κάποιος σήμερα τὴν ἄρτια, τὴν ὁλοκληρωμένη, τὴ δίκαιη καὶ τὴ σωστὴ πληροφόρηση σὲ σχέση μὲ τὴν πιὸ ἰσχυρὴ καὶ λαμπερὴ αὐτοκρατορία τῆς οἰκουμένης σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία; Ποῦ γράφουν τὰ σχολικά μας βιβλία, δίκαια καὶ ἔστω καὶ σὲ κάποια ἀνεκτὴ ἔκταση, γιὰ τὴν πιὸ σπουδαία, τὴν πιὸ κραταιά, τὴν πιὸ ἀκτινοβόλα καὶ τὴν μακραίωνη αὐτοκρατορία τῶν Ἑλληνο-Ρωμηῶν προγόνων μας; Μήπως ἐνοχλοῦνται κάποιοι ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτοὶ οἱ πρόγονοί μας ἦταν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί;
Ποῦ βρίσκονται ἄραγε ἢ ποῦ εἶναι κρυμμένες ὅλες οἱ ἄβολες γιὰ τὴ Δύση ἱστορικὲς ἀλήθειες καὶ ἡ διηγηματικὴ πιστότητα γιὰ τὴ Ὀρθόδοξη Ρωμανία-Βυζάντιο ἐκ μέρους τῶν παπικὸ-Φράγκων ἱστορικῶν καὶ πολιτῶν ποὺ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ζοῦσαν μέσα σὲ χειροποίητες καλύβες καὶ σὲ ἀχυρένια καταφύγια ἐνῶ, ἀντιστοίχως, οἱ Ἑλληνορωμηοὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς ἔτρωγαν μὲ χρυσὰ κουτάλια, γνώριζαν ἀπέξω τὴν Ἰλιάδα, εἶχαν τὸ πρῶτο παγκοσμίως Πανεπιστήμιο, εἶχαν μαρμάρινα δάπεδα καὶ ἔκαναν χρήση πολυτελῶν λουτρῶν;
Τὸ ὅτι οἱ παπικὸ-Φράγκοι ἡγέτες τῆς Ρωμαϊκῆς Δύσης ἔβλεπαν ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες τὴν τεράστια πρόοδο ὅσο ἔτι καὶ τὴν «πλάτη» τῆς Χριστοκεντρικῆς Ἀνατολῆς, αὐτὸ γι’ αὐτοὺς πάντα ἀποτελοῦσε διαχρονικὰ ἕνα μεγάλο «καρφὶ» μίσους μέσα στὴν καρδιὰ τους ὅσο ἔτι καὶ ἑνὸς αὐξανόμενου θυμοῦ στὰ πάγια σχέδιά τους κατὰ τοῦ Ρωμαίικου. Τὸ ἴδιο αὐτὸ γεγονὸς πάντα ἦταν ἐπίσης καὶ ἕνα ἀναμμένο «φυτίλι» γιὰ νὰ ἐξαλείψουν τὴν Ὀρθόδοξη Ρωμανία-Βυζάντιο ὅσο καὶ τὰ κράτη ποὺ τὴν συναποτελοῦσαν ἱστορικὰ στὴ συνέχεια.
Ἱστορικά, ἀπὸ τὴν κατάλυση τῆς Δυτικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας το 476 μ.Χ., τὸ ὄνομα αὐτὸ ἄρχισε νὰ σημαίνει ἀποκλειστικὰ τὴν Ἀνατολικὴ Αὐτοκρατορία μὲ πρωτεύουσα τὴν Κωνσταντινούπολη. Ψάξτε το καὶ ἐσεῖς καὶ θὰ τὸ δεῖτε: Οἱ ἱστορικοὶ καὶ οἱ χρονογράφοι ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ποτὲ τους δὲν μεταχειρίστηκαν τὶς λέξεις «Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία»!
Οἱ αὐτοκράτορες τῆς Βασιλεύουσας καὶ Ἁγίας Πόλης στὶς ἐμπορικὲς συνθῆκες, κλπ, ποὺ αὐτοὶ ὑπέγραφαν μὲ ἄλλες χῶρες χρησιμοποιοῦσαν τὸν ὅρο «Ρωμανία»! Τὸ γράφω ξανὰ γιὰ τοὺς δυτικοὺς πλαστογράφους ἀπατεῶνες: Ρ-ω-μ-α-ν-ι-α!
Τὸ ἔτος 476 σηματοδοτεί τὴν ὁριστικὴ πτώση τῆς Δυτικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, μὲ τὴν καθαίρεση ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ τελευταίου Ρωμαίου αὐτοκράτορα Ρωμύλου Αὐγούστου ἀπὸ τὸν Γερμανό Ὁδόακρο, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἡγεμόνας τῆς Ἰταλίας. Αὐτό τὸ ἱστορικὸ γεγονὸς θεωρεῖται ὡς ἡ ἀρχὴ τοῦ Μεσαίωνα στὴν Φράγκο-Δύση καὶ ὁδήγησε στὴ συνέχεια στὴ δημιουργία τῶν γερμανικῶν βασιλείων (π.χ., Ὀστρογότθοι, Βησιγότθοι, Βάνδαλοι), ἐνῶ ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμαίικη Αὐτοκρατορία συνέχισε τὴν ὕπαρξή της μέχρι τὸ ἔτος 1453.
Εἰδικὰ μετὰ τὸ ἔτος 800 μ.Χ. καὶ δυστυχῶς, οἱ παπικὸ-Φράγκοι ἡγεμόνες καὶ ἀπόγονοι τοῦ Καρλομάγνου προσπάθησαν διαχρονικά, μὲ σχέδιο, μὲ φθόνο καὶ μὲ δόλο καὶ στὸ τέλος τὰ κατάφεραν σὲ τρεῖς τουλάχιστον περιπτώσεις ὥστε νὰ παραχαράξουν, νὰ ἀλλοιώσουν καὶ τελικῶς νὰ ψαλιδίσουν ὑπέρμετρα τὴν πιὸ λαμπρὴ καὶ τὴν πιὸ ἔνδοξη αὐτοκρατορία ποὺ εἶδε ποτὲ ὁ πλανήτης γῆ γιὰ μία περίοδο 11 περίπου αἰώνων: Τὴν Ρωμανία.
Πρῶτον, ἀλλάζοντας, πλαστογραφώντας καὶ νοηματοδοτώντας ἀρνητικὰ τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα, ἐν τέλει οἱ παπικὸ-Φράγκοι τὸ ἐπέτυχαν καὶ μᾶς νοηματοδότησαν, πονηρά, σκοπίμως, μὲ δολιότητα καὶ σχεδὸν μονοσήμαντα ὡς ἀπατεῶνες, ὡς τυχοδιῶκτες καὶ ὡς αὐθάδεις «Γραικούς». Προσοχὴ ἐδῶ: Ὄχι ὅτι ἡ λέξη «Γραικὸς» ἀφευατὸ ἢ ἀπὸ μόνη της ἱστορικὰ εἶναι κακή. Ὄχι. Κάθε ἄλλο. Οἱ παπικὸ-Φράγκοι μὲ τὸ «στανιὸ» τὸ ἔκαναν ὡς νοηματικῶς κακό, κατὰ τό, αὐτὸς μωρὲ εἶναι ..«Γραικὸς» («Greek»).
Μὲ διαφορετικὰ λόγια, εὐρηματικά, δόλια καὶ μὲ τὸ ἔτσι θέλω ἱστορικά, οἱ Λατίνο-Φράγκοι μᾶς βάπτισαν, μᾶς λεξικοποίησαν, μᾶς ἀποκαλοῦσαν καὶ μᾶς νοηματοδότησαν ἀρνητικὰ ὡς ἀστοιχείωτους, ἄγριους, πανούργους καὶ λωποδύτες «Γραικούς». Ἐνῶ ποτὲ τους αὐτοὶ δὲν μᾶς ἀποκαλοῦσαν, ὅπως ὄφειλαν ἢ θὰ ἔπρεπε κανονικὰ καὶ νόμιμα νὰ μᾶς ἀποκαλοῦν, μὲ τὰ ὀνόματα Ρωμηούς, Ρωμαίικο καὶ Ρωμανία. Μᾶς ἤθελαν καὶ μᾶς θέλουν νοηματοδοτικὰ καὶ πάντα ὡς ξεπεσμένους ἀπατεωνίσκους «Γραικούς».
Δεύτερον, στὴ συνέχεια, ἐπίτηδες καὶ πάλι, οἱ Λατίνο-Φράγκοι μᾶς ὀνόμασαν πολίτες τοῦ Βυζαντίου καὶ ὄχι πολίτες τῆς Ρωμανίας. Δηλαδή, καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ σκόπιμα καὶ μὲ δόλο μᾶς παρουσίασαν ὡς ἕνα Γραικικὸ γένος τυχοδιωκτῶν, ἀπατεώνων καὶ ἀγροίκων ποὺ κατοικοῦσε γεωγραφικῶς στὸ Βυζάντιο ἢ στὴ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία πού, ἐντούτοις ὅμως, ὡς γένος δὲν εἶχε καμία οὐσιώδη συνέχεια καὶ ἱστορικὴ διασύνδεση μὲ τὴν κλασικὴ Ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ τὸν Ἑλληνικὸ πολιτισμό. Παρότι στὴ Ρωμανία ἡ ἐπίσημη γλώσσα ἦταν ἡ Ἑλληνικὴ καὶ ἡ ἐπίσημη θρησκεία ἦταν ἡ Ὀρθοδοξία.
Γιὰ νὰ μᾶς ξεκόψουν ἱστορικά, γεωγραφικὰ καὶ κυρίως ὑπονοηματικὰ οἱ παπικὸ-Φράγκοι ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες προγόνους μας, ὅσο ἔτι καὶ ἀπὸ τοὺς Ἑλληνιστικοὺς χρόνους τοῦ Μεγαλέξανδρου, οἱ Δυτικοὶ μιλοῦσαν ἐσκεμμένα γιὰ τὸ μικρὸ καὶ περιορισμένο χωρικὰ «Βυζάντιο». Καὶ ὄχι γιὰ τὴν ὑπὲρ-γιγαντιαία καὶ πολυεθνικὴ «Ρωμανία» μὲ τὸ ὑπερχιλιετὲς καὶ ἐπίσημο ὄνομά της. Οἱ Φράγκοι μισοῦσαν τὴν ἐκλαμπρότατη καὶ τὴν τεράστια σὲ γεωγραφικὴ ἔκταση Ρωμανία καί, σμικρύνοντας την, τὴν ἀποκαλοῦσαν δόλια, σκόπιμα ὅσο καὶ Γραικὸ-περιφρονητικὰ «Βυζάντιο».
Τρίτον, τὸ 1830, οἱ Λατίνο-Φράγκοι ἡγέτες μᾶς κατασκεύασαν ἐπίτηδες καὶ καθ’ ὑποτροπή, ὡς μία μικρὴ καὶ μία ἐλεγχόμενη γεωγραφικὰ χώρα ποὺ κατοικεῖται ἀπὸ κάποιους κλέφτες, γραικίζοντες, πανούργους καὶ ἀκαλλιέργητους πολίτες. Ἀφοῦ οἱ ἴδιοι εὐρηματικά μᾶς νοηματοδότησαν ἀρνητικὰ ὡς τυχοδιῶκτες «Γραικοὺς» (καὶ ὄχι Ρωμηοὺς ἢ Ἕλληνες), στὴ συνέχεια μᾶς τοποθέτησαν νοηματικῶς πάνω στὴ λέξη καὶ στὴ γεωγραφικὴ ἔννοια «Βυζάντιο» (καὶ ὄχι «Ρωμανία»), εἶχε φτάσει πλέον ὁ καιρὸς γιὰ τὸ γράψιμο τοῦ τέλους τῆς ἰδέας τῆς ἀναβίωσης τῆς Ρωμανίας μὲ ἕνα ἀκόμη χτύπημά τους.
Αὐτὸ τὸ χτύπημα πραγματώθηκε τὸ 1821, ὅταν οἱ Λατίνο-Φράγκοι ἔδωσαν τὴν τελικὴ συγκατάθεσή τους γιὰ τὴν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, μετὰ βεβαίως ἀπὸ τὶς Ἑλληνικὲς διαβεβαιώσεις της μὴ ἀπαίτησής μας γιὰ τὴν ἀναβίωση τῆς πάλαι ποτὲ Ρωμανίας. Οἱ Φράγκοι δὲν ἤθελαν νὰ ἀκούσουν οὔτε μία λέξη περὶ τῆς ἀναβίωσης τοῦ ὑπερκράτους τῶν Ὀρθοδόξων. Οἱ Δυτικὸ-Φράγκοι ἡγέτες ὅλα μποροῦσαν νὰ τὰ δεχθοῦν καὶ ὅλα θὰ μποροῦσαν νὰ τὰ ἀνεχθοῦν, πλὴν μόνον ἑνός: Τὴν ἀναβίωση τῆς Ὀρθόδοξης Ρωμανίας!
Ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμαίικη αὐτοκρατορία καθιερώθηκε ἀπὸ τοὺς Παπόφραγκους νὰ ὀνομάζεται ἐπίτηδες Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἢ Βυζάντιο καὶ ὄχι Ρωμανία ἢ αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας. Ὁ ὅρος-ἐργαλεῖο καὶ νεολογισμὸς «Βυζάντιο» ἐπινοήθηκε τὸ 1562 μ.Χ. ἀπὸ τὸν Γερμανόφραγκο Ἱερώνυμο Γοὺλφ (1516-1580), φιλόλογο, οὐμανιστὴ καὶ γραμματέα στὸν οἶκο τῶν τότε ἰσχυρῶν τραπεζιτῶν Fugger, στὸ ἔργο τοῦ Corpus Byzantinae Historiae. Για δὲ τὴν Βικιπαίδεια, ὁ Γοὺλφ ἢ Λύκος «θεωρεῖται ὁ ἱδρυτὴς τῆς Βυζαντινολογίας»!
Τὸ ἐκ προμελέτης, εὐρηματικό, δυσῶδες καὶ νοηματοδοτούμενο γλωσσικὸ τέχνασμα καὶ κόλπο μὲ τὴ δοθεῖσα τότε δόλια καὶ παρένθετη ὀνοματοδοσία «Βυζάντιο», ἔλαβε χώρα ἢ συνέβη γιατί οἱ Λατίνο-Φράγκοι ἡγέτες εἶχαν διαχρονικὰ ἕναν σταθερό, μακροχρόνιο, ὑποχθόνιο καὶ ἀπόλυτα συγκεκριμένο στόχο. Σύνθετο στρατηγικὸ στόχο ποὺ περιεῖχε πέντε βασικὰ στοιχεῖα.
Τὰ βασικὰ αὐτὰ στοιχεῖα ἦταν τὰ ἀκόλουθα: α) Ἡ ὑποτίμηση τῶν Γραικῶν-Ἑλληνο-Ρωμηῶν, β) Ἡ διάλυση καὶ ἡ ἀποσύνδεση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ρίζες τῶν Ρωμηῶν, γ) Ἡ μετέπειτα ἱστορικὴ σύγχυση καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς ἐν γένει ἀπώλεια τῶν γενεαλογικῶν μας ἰχνῶν, καθὼς καὶ τῆς ἀδιάλειπτης ἱστορικῆς μας παράδοσης, δ) Ἡ τεχνητὴ δημιουργία διὰ τῶν ὅπλων τῆς νέας τότε «Ἁγίας Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Γερμανίας»: Ἐξ’ οὐ καὶ ἐπισήμως ὀνόμασαν τότε τὸν Τέκτονα-Φράγκο ἡγεμόνα τῆς Γερμανίας «βασιλέα τῶν Ρωμαίων».
Καί, τέλος: ε) Ἡ ἱκανοποίηση τῆς ἀξίωσης τοῦ Πάπα νὰ τοῦ ἀναγνωρισθεῖ στὴ συνέχεια ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία τόσο στὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία ὅσο καὶ γενικότερα στὴν Χριστιανοσύνη καὶ ἄρα καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Δηλαδή, νὰ σιγουρευτεῖ ἡ ἐπικυριαρχία τοῦ Ρωμαίου Πάπα καὶ στὴν Ρωμαίικη Ἐθναρχία. Αὐτὸ ἑρμηνεύει καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ αἱρετικὸς παπισμὸς γρήγορα καὶ μὲ ἰδιαίτερη χαρμοσύνη «μετέφερε τὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες στοὺς Γερμανούς, στὸ ὄνομα τῆς Μεγαλειότητας του, τοῦ Καρόλου τοῦ Μέγα» (Epistola 86, of year 865, PL 119, 926).
Καὶ δυστυχῶς, οἱ παπικὸ-Φράγκοι ἡγέτες ξανὰ τὰ κατάφεραν: Τόσο ὥστε νὰ ἐξελιχθεῖ τὸ μετέπειτα ἱστορικὸ ὁδοιπορικὸ ὅσο καὶ νὰ δρομολογηθεῖ ἐπίσης καὶ ὁ γενικότερος διεθνὴς προσανατολισμός, ἔτσι ὅπως αὐτὰ βόλευαν τὰ δόλια καὶ τὰ μακροχρόνια ἀντὶ-Ρωμαίικα σχέδιά τους. Κάνοντας εὐρεία, στοχευμένη καὶ ἀσταμάτητη χρήση τοῦ ὑποτιμητικοῦ γι’ αὐτοὺς ὅρου «Βυζάντιο» (ἐξ οὐ καὶ ἡ ἦχο-παραγόμενη λέξη «βυζαντινισμοί»), οἱ Φράγκοι κατάφεραν καὶ ἄλλαξαν σταδιακὰ τόσο τὸν ἐσωτερικὸ καμβὰ ὅσο καὶ τὸν πνευματικὸ ροῦ τῆς ἴδιας τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τοῦ Ρωμαίικου.
Μὲ αὐτὸ τὸ λεκτικὸ κόλπο καὶ τὸ δόλιο ἱστορικὸ τρύκ, μὲ τὴν ἐπίμονη καὶ τὴ συνεχῆ χρήση τοῦ εὐρηματικοῦ, νοηματοδοτούμενου, φορτισμένου καὶ παρένθετου ὅρου «Βυζάντιο», ἀντὶ τοῦ πραγματικοῦ καὶ τοῦ ἱστορικὰ ὀρθοῦ ὅρου «Ρωμανία», οἱ ἄθεοι ἡγέτες τῆς Φραγκίας κατάφεραν νὰ πραγματοποιήσουν καὶ τὸ ἑξῆς σπουδαῖο καὶ ἀνιστόρητο: Νὰ ἐπιτύχουν τὴ σχεδὸν ὁριστικὴ ἐξάλειψη ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἱστορικὴ μνήμη τόσο τῆς σημαντικῆς καὶ ἀκμάζουσας τότε Ἑλληνοορθοδοξίας ὅσο παρομοίως καὶ τῆς πραγματικῆς ταυτότητας τοῦ Ρωμαίικου.
Οἱ Χριστομάχοι Λατίνο-Φράγκοι ἡγέτες μὲ αὐτὴ τὴν τεχνητῶς νοηματοδοτούμενη καὶ τὴν ἐσκεμμένη λεκτικὴ σύγχυση πέτυχαν βαθμιαία τὴν σχεδὸν ὁριστικὴ διαγραφὴ τόσο τῆς ἴδιας τῆς λαμπρῆς Ρωμαίικης ἱστορίας μας, ὅσο ἐπίσης καὶ τὸ γιὰ αἰῶνες τὸ «θάψιμο», τὴν ἐξακολουθητικὴ καὶ ἀδιάλειπτη ἱστορικὴ συνέχειά της, ποὺ ἔχει ἱστορικό της ἐπίκεντρο τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καὶ τὸν Ἑλληνισμό. Αὐτὴ ἡ ἐσκεμμένη ἀρνητικὴ νοηματοδότηση καὶ προπαγάνδα εἶχε καὶ ἔχει ὡς κεντρικό, διαχρονικὸ καὶ ἀνομολόγητο στόχο τὴν διὰ παντὸς ταφὴ τοῦ Χριστοκεντρικοῦ κόσμου καὶ τοῦ Ἑλληνο-Ὀρθόδοξου πολιτισμοῦ.
Οἱ Χριστοπόλεμοι ἡγέτες τῆς Λατίνο-Φραγκίας πέτυχαν τὴν τεχνητὴ διαγραφὴ τῆς Ρωμανίας καὶ τοῦ «γένους τῶν Ρωμηῶν», ὅπως ἔλεγε ὁ ἀρχικαπετάνιος τοῦ Μοριὰ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Προσέτι, ὀ Clifton R. Fox, καθηγητὴς ἱστορίας στο Tomball College τῶν ΗΠΑ, ἔχει γράψει χαρακτηριστικά: «Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦσαν στὴ “Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία” ποτέ δὲν ἤξεραν ουτε καὶ χρησιμοποίησαν τὴ λέξη Βυζαντινός. Αὐτοὶ ἤξεραν γιὰ τὸν ἑαυτό τους ὅτι εἶναι Ρωμαῖοι (Ρωμηοί), τίποτα παραπάνω καὶ ἀπολύτως τίποτα λιγότερο».
Κατάφεραν ἔτσι οἱ παπικὸ-Φράγκοι νὰ διαγράψουν μέχρι καὶ σήμερα τὸ κάποτε «Ρωμαίικο Μιλλέτι» καὶ τοὺς «Ροὺμ» (Ρωμηούς), ἔτσι ὅπως μᾶς ἀποκαλοῦσαν καὶ ἀκόμη ἔτσι μᾶς ἀποκαλοῦν οἱ Ὀθωμανοί. Ξέγραψαν αὐτὸ ποὺ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος εἶχε ἀναφέρει σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς του τὸν 4ο μ.Χ. αἰώνα: «Μητρόπολις ἐστὶν ἡ Ρώμη τῆς Ρωμανίας». Ἔσβησαν μέχρι καὶ τὶς μέρες μας αὐτὸ ποὺ τὰ δημοτικὰ τραγούδια γράφουν γιὰ αἰῶνες: «Οἱ Τούρκ’ ἐκούρσευσαν τὴν Πόλ’ τὴ Ρωμανίαν» καὶ τὸ «Ἡ Ρωμανίαν ’πέρασεν, ἡ Ρωμανίαν ’πάρθεν, Ἡ Ρωμανία ἂν ’πέρασεν, ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο»! Κάτι μεγάλο ἔρχεται…
https://www.facebook.com/profile.php?id=100000270536476
ΠΗΓΗ ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ