Ἡ Οὐκρανία εἶναι ἡ δεύτερη μεγαλύτερη σὲ ἔκταση χώρα τῆς Εὐρώπης μετὰ τὴ Ρωσία. Ἔχει ἔκταση 603.500 τ.χλμ. καὶ πληθυσμὸ 41.1 ἑκατ. κατοίκους. Μετὰ τὰ θετικὰ δημοψηφίσματα στὶς αὐτοανακηρυχθεῖσες δημοκρατίες τοῦ Ντονμπὰς τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2022, πάνω ἀπὸ τὸ 15% τῆς Οὐκρανίας περιῆλθε στὸν ἔλεγχο τῆς Ρωσίας, μία περιοχὴ ὅση εἶναι περίπου ἡ ἔκταση τῆς Ἑλλάδας.
Ἡ Ρωσία ἔκανε εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία στὶς 24 Φεβρουαρίου 2022. Ὁ πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὰ Ἀνθρώπινα Δικαιώματα στὸ οὐκρανικὸ κοινοβούλιο Ντμίτρο Λούμπινετ εἶπε ὅτι περίπου 7,9 ἑκατ. πολίτες ἐγκατέλειψαν τὴ χώρα μετὰ τὴν εἰσβολὴ τῶν Ρώσων. Ἡ Οὐκρανία ἔγινε ἀνεξάρτητη μετὰ τὴ διάλυση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης τὸ 1991.
Τὸ ὄνομα τῆς Οὐκρανίας πιθανότατα προέρχεται ἐτυμολογικὰ ἀπὸ τὸν παλιὸ σλαβικὸ ὅρο «krajina» ἢ «συνοριακὴ χώρα». Ἡ Οὐκρανία ἔχει τὸν δεύτερο μεγαλύτερο πληθυσμὸ Ὀρθοδόξων στὸν κόσμο μετὰ τὴ Ρωσία. Εἶναι μέλος τοῦ ΟΗΕ, τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, τοῦ ΠΟΕ καὶ τοῦ ΟΑΣΕ, ἐνῶ βρίσκεται στὴ διαδικασία ἔνταξης στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ νὰ γίνει μέλος τοῦ ΝΑΤΟ.
Ἱστορικά, ὁ οἰκισμὸς τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων στὴν Οὐκρανία χρονολογεῖται πίσω στὴν Παλαιολιθικὴ ἐποχή, μὲ στοιχεῖα τοῦ λεγόμενου «Gravettian» πολιτισμοῦ στὰ βουνὰ τῆς Κριμαίας. Μέχρι τὸ 4.500 π.Χ., ὁ Νεολιθικὸς πολιτισμὸς Cucuteni–Trypillia ἄκμαζε σὲ εὐρεῖες περιοχὲς τῆς σύγχρονης Οὐκρανίας. Κατὰ τὴν Ἐποχὴ τοῦ Σιδήρου, ἡ γῆ κατοικήθηκε ἀπὸ Ἰρανόφωνους Κιμμέριους, Σκύθες καὶ Σαρμάτες. Μεταξὺ 700 π.Χ. καὶ 200 π.Χ., ἡ σημερινὴ Οὐκρανία ἦταν μέρος τοῦ σκυθικοῦ βασιλείου.
Ἀπὸ τὸν 6ο αἰώνα π.Χ., ἑλληνικὲς ἀποικίες ἱδρύθηκαν στὴ βορειοανατολικὴ ἀκτὴ τῆς Μαύρης Θάλασσας, ὅπως στὴν Τύρα, στὴν Ὀλβία καὶ στὴ Χερσόνησο (σημερινὴ Χερσώνα). Οἱ ἀποικίες τῶν Ἑλλήνων ἄκμασαν μέχρι τὸν 5ο αἰώνα μ.Χ. Τὸν 5ο καὶ 6ο μ.Χ. αἰώνα, οἱ πρώιμοι Σλάβοι, οἱ λεγόμενοι Ἄντες, ζοῦσαν στὴν Οὐκρανία. Οἱ Σλάβοι Ἄντες εἶναι πρόγονοι τῶν Οὐκρανῶν μὲ διάφορες φυλὲς καὶ ὁμάδες, ὅπως ἦταν οἱ Λευκοὶ Κροάτες, Σεβεριανοί, Ἀνατολικοὶ Πολωνοί, Ντουλέμπες, κλπ.
Ἔπειτα ἀπὸ μία ἐπιδρομὴ τῶν Ἀβάρων τὸ 602 καὶ τὴν κατάρρευση τῆς Ἕνωσης τῶν Ἄντες, οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς λαοὺς ἔζησαν ὡς χωριστὲς φυλὲς μέχρι τὶς ἀρχὲς τῆς δεύτερης χιλιετίας. Τὸν 7ο αἰώνα, ἡ περιοχὴ ποὺ βρίσκεται σήμερα ἡ ἀνατολικὴ Οὐκρανία ἦταν τὸ κέντρο τῆς Παλαιᾶς Μεγάλης Βουλγαρίας. Στὰ τέλη τοῦ 7ου αἰώνα, ἡ πλειονότητα τῶν βουλγαρικῶν φυλῶν μετανάστευσε πρὸς διαφορετικὲς κατευθύνσεις καὶ οἱ Χαζάροι κατέλαβαν μεγάλο μέρος τῆς οὐκρανικῆς γῆς καὶ κυριάρχησαν μεταξὺ τῶν ἐτῶν 650 καὶ 965.
Τὸν 9ο αἰώνα μ.Χ. καὶ πρὶν τὴν ἐμφάνιση τοῦ Κράτους τῶν Ρῶς, οἱ χῶρες μεταξύ τῆς Βαλτικῆς καὶ τῆς Μαύρης Θάλασσας κατοικοῦντο ἀπὸ ἀνατολικὲς σλαβικὲς φυλές. Στὴ βόρεια περιοχὴ γύρω ἀπὸ τὸ Νόβγκοροντ ἦταν οἱ Ἰλμένοι Σλάβοι, οἱ γειτονικοὶ Κριβίτσι, κλπ, ποὺ κατεῖχαν ἐδάφη γύρω ἀπὸ τὶς πηγὲς τῶν ποταμῶν Δυτικοῦ Ντβίνα, Δνείπερου καὶ Βόλγα. Ὑπῆρχε ἐπίσης στὴν περιοχὴ αὐτὴ καὶ μία μικρὴ μειοψηφία ἀπὸ Σκανδιναβοὺς Βάραγγους -τὸ 882, ὁ πρίγκιπας Oleg κατέλαβε τὸ Κίεβο-, οἱ ὁποῖοι Βάραγγοι διαχρονικὰ ἀφομοιώθηκαν ἀπὸ τὸ κυρίαρχο στοιχεῖο τῶν σλαβικῶν φυλῶν.
Ὁ Ὀρθόδοξος ἐκχριστιανισμὸς τῶν πληθυσμῶν τῆς περιοχῆς ἐπῆλθε τὸ ἔτος 988, ὅταν ὁ Πρίγκιπας Βλαδίμηρος Α΄ ὁ Μέγας βαπτίστηκε στὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ Δνείπερου ἀπὸ ἱερεῖς ποὺ ἦρθαν ἐπὶ τούτου ἀπὸ τὴν αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας-Βυζαντίου. Ἡ Ἄννα ἡ Πορφυρογέννητη καὶ σύζυγος τοῦ Βλαδίμηρου Α΄ τοῦ Μέγα ἦταν κόρη τοῦ αὐτοκράτορα Ρωμανοῦ Β΄ καὶ τῆς αὐτοκράτειρας Θεοφανοῦς. Ὁ Μέγας Βλαδίμηρος Α΄ ἦταν ἐγγονὸς τῆς Ἁγίας Ὄλγας (889-969) ποὺ εἶναι ἡ πρώτη Ἁγία προερχόμενη ἀπὸ τοὺς Ρῶς.
Ὁ Βλαδίμηρος Α΄ ὁ Μέγας τοῦ Κιέβου ἔλαβε τὸ χριστιανικὸ ὄνομα «Βασίλειος» πρὸς τιμὴν τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Ρωμανίας-Βυζαντίου Βασίλειο τὸν Βουλγαροκτόνο (963-1025) καὶ εἶναι ἕνας ἁγιοκαταταγμένος ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ἑορτάζει 15 Ἰουλίου). Συμβολικά, ὁ Μέγας Βλαδίμηρος Α’ γκρέμισε τὸ ἄγαλμα τοῦ εἰδωλολατρικοῦ θεοῦ Περοῦν ποὺ δέσποζε σὲ λόφο πάνω ἀπὸ τὸ Κίεβο.
Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ 10ου καὶ 11ου αἰώνα, ἡ Ρωσία τοῦ Κιέβου ἔγινε τὸ μεγαλύτερο καὶ ἰσχυρότερο κράτος στὴν Εὐρώπη. Μία περίοδος γνωστὴ ὡς «Χρυσὴ Ἐποχὴ» ποὺ ξεκίνησε μὲ τὴ βασιλεία τοῦ Μεγάλου Βλαδίμηρου τοῦ Α’ (980-1015). Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς βασιλείας τοῦ γιοῦ του, Γιαροσλὰβ τοῦ Σοφοῦ (1019-1054), ἡ Ρωσία τοῦ Κιέβου ἔφτασε στὸ ἀπόγειο τῆς πολιτιστικῆς καὶ στρατιωτικῆς της ἀνάπτυξης καὶ ἰσχύος. Στὴ συνέχεια, τὸ κράτος τῶν Ρῶς κατακερματίστηκε καθότι ἡ σχετικὴ σημασία τῶν περιφερειακῶν δυνάμεων αὐξήθηκε.
Τὸν 11ο καὶ 12ο αἰώνα, ἡ νομαδικὴ συνομοσπονδία τῶν τουρκόφωνων Κουμάνων καὶ Κιπτσάκων ἦταν ἡ κυρίαρχη δύναμη στὴν ποντιακὴ στέπα βόρεια τῆς Μαύρης Θάλασσας. Ἡ εἰσβολὴ τῶν Μογγόλων τὸν 13ο αἰώνα κατέστρεψε τὴ Ρωσία τοῦ Κιέβου καὶ τὸ Κίεβο καταστράφηκε ὁλοσχερῶς τὸ 1240.
Στὴ σημερινὴ οὐκρανικὴ ἐπικράτεια ἢ σὲ διάφορα τμήματά της προέκυψαν στὴ συνέχεια διάφορα πριγκιπάτα, χανάτα, κλπ, ὅπως: Τὸ κράτος τῆς Γαλικίας-Βολυνίας, τὸ Βασίλειο τῆς Ρουθηνίας, τὸ Βασίλειο τῆς Πολωνίας, τὸ Μεγάλο Δουκάτο τῆς Λιθουανίας, τὸ Χανάτο τῆς Κριμαίας, ἡ Πολωνο-Λιθουανικὴ Κοινοπολιτεία καὶ τὸ Χετμανάτο τῶν Κοζάκων.
Τὸ 1686, ἡ Μητρόπολη Κιέβου προσαρτήθηκε ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας μὲ συνοδικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Διονυσίου Δ’. Μετὰ τὸν Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο (1700-1721) καὶ τὴν συντριβὴ στὴ Μάχη τῆς Πολτάβα (1709), ἡ αὐτονομία τοῦ Κοζάκικου Χετμανάτου περιορίστηκε ἀπὸ τοὺς νικητὲς Ρώσους. Τὸ 1781, ἡ Μεγάλη Αἰκατερίνη ἐνσωμάτωσε μεγάλο μέρος τῆς Κεντρικῆς Οὐκρανίας στὴ Ρωσικὴ Αὐτοκρατορία. Τὸ 1783, ἡ Ρωσία προσάρτησε τὴν περιοχὴ τῆς Κριμαίας.
Ὁ 19ος αἰώνας εἶδε τὴν ἄνοδο τοῦ οὐκρανικοῦ ἐθνικισμοῦ. Στὸν εἰκοστὸ αἰώνα, ἡ Οὐκρανία βυθίστηκε σὲ ἀναταραχὴ μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ Α’ Παγκοσμίου Πολέμου καὶ οἱ μάχες στὸ οὐκρανικὸ ἔδαφος συνεχίστηκαν μέχρι τὰ τέλη τοῦ 1921. Κατὰ τὸν Α΄ΠΠ, οἱ Οὐκρανοὶ χωρίστηκαν πολεμώντας γιὰ τὶς Κεντρικὲς Δυνάμεις (Γερμανία, Αὐστροουγγαρία, Ἰταλία), ἂν καὶ ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Οὐκρανῶν ὑπηρετοῦσε στὸν Ρωσικὸ Στρατὸ ποὺ ἦταν μέλος τῆς Τριπλῆς Ἀντὰντ (Ἀγγλία, Γαλλία, Ρωσία).
Ἡ μὲ σιωνιστικὸ σχέδιο, βοήθεια καὶ χρήματα Κόκκινη ἢ Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση τοῦ «πεφωτισμένου» παιδιοῦ καὶ πρωτοκλασάτου πιονιοῦ τῶν κοσμοκρατόρων Ρότσιλντ, τοῦ Βλαδίμηρου Λένιν, ἡ ἀνατροπὴ καὶ ἐκτέλεση τοῦ Τσάρου Νικόλαου Β’ τῶν Ρομανὼφ ἀπὸ τοὺς ἑβραῖο-κατευθυνόμενους Μπολσεβίκους καὶ ὁ Ρωσικὸς Ἐμφύλιος Πόλεμος (1917-1923) ἔφεραν, ἀνάμεσα στ΄ ἄλλα, καὶ τὸν σχηματισμὸ τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης (ΕΣΣΔ) στὶς 30 Δεκεμβρίου 1922. Τὴν ἴδια μέρα ἐντάσσεται στὴν ΕΣΣΔ καὶ ἡ Οὐκρανικὴ Σοβιετικὴ Σοσιαλιστικὴ Δημοκρατία ποὺ εἶχε ἤδη ἱδρυθεῖ ἀπὸ τὸ 1919.
Οἱ γερμανικοὶ στρατοὶ εἰσέβαλαν στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση στὶς 22 Ἰουνίου 1941, ξεκινώντας σχεδὸν 4 χρόνια ὁλοκληρωτικοῦ πολέμου. Στὴ μάχη τοῦ Κιέβου, ἡ πόλη ἀναγνωρίστηκε ὡς «Πόλη τῶν Ἡρώων», λόγω τῆς σκληρῆς ἀντίστασής της. Κατὰ τὸν Β΄ ΠΠ, ἡ ἰσχυρότατη πλειοψηφία τῶν Οὐκρανῶν πολέμησε τοὺς Γερμανοὺς μέσα στὸν Κόκκινο Στρατὸ καὶ τὴ σοβιετικὴ ἀντίσταση. Ὁ ἀριθμὸς τῶν Οὐκρανῶν ποὺ πολέμησαν τότε στὶς τάξεις τοῦ Σοβιετικοῦ Στρατοῦ ὑπολογίζεται σὲ 5-7 ἑκατομμύρια.
Τὸ 1945, ἡ Οὐκρανικὴ ΣΣΔ ἔγινε ἕνα ἀπὸ τὰ ἰδρυτικὰ μέλη τοῦ ΟΗΕ, μέρος μίας εἰδικῆς συμφωνίας στὴ Διάσκεψη τῆς Γιάλτας καί, μαζὶ μὲ τὴ Λευκορωσία, εἶχε δικαιώματα ψήφου στὸν ΟΗΕ, παρόλο ποὺ δὲν ἦταν ἀνεξάρτητες χῶρες. Στὶς 26 Ἀπριλίου 1986, ἕνας ἀντιδραστήρας στὸ πυρηνικὸ ἐργοστάσιο τοῦ Τσερνομπὶλ ..ἐξερράγη, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν καταστροφὴ τοῦ Τσερνόμπιλ, τὸ χειρότερο ἀτύχημα πυρηνικοῦ ἀντιδραστήρα στὴν ἱστορία.
Ἀκολουθεῖ ἡ πολιτικὴ τῆς γνωστῆς «περεστρόικα» καὶ τοῦ «Γκλάσνοστ» ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Γκορμπατσὸφ (1985-1991). Ἡ ἀποτυχίες στὴν οἰκονομία τροφοδότησαν ἐθνικιστικὲς καὶ ἀποσχιστικὲς τάσεις μεταξὺ τῶν ἐθνοτικῶν μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν Οὐκρανῶν. Στὶς 16 Ἰουλίου 1990, τὸ νεοεκλεγμένο Ἀνώτατο Σοβιὲτ τῆς Οὐκρανικῆς Σοβιετικῆς Σοσιαλιστικῆς Δημοκρατίας υἱοθέτησε τὴ Διακήρυξη τῆς Κρατικῆς Κυριαρχίας τῆς Οὐκρανίας.
Ἡ Σοβιετική Ἔνωση διαλύθηκε στὶς 26 Δεκεμβρίου 1991. Ἡ πλήρης ἀνεξαρτησία τῆς Οὐκρανίας κηρύχθηκε ἐνωρίτερα στὶς 24 Αὐγούστου 1991 καὶ ἡ ὁποία ἐγκρίθηκε ἀπὸ τὸ 92% τοῦ οὐκρανικοῦ ἐκλογικοῦ σώματος σὲ δημοψήφισμα τὴν 1η Δεκεμβρίου 1991. Νέος πρόεδρος τῆς ἀνεξάρτητης Οὐκρανίας ἔγινε ὁ Leonid Kravchuk καὶ ἡ χώρα ἔγινε ἰδρυτικὸ μέλος τῆς πολὺ πιὸ χαλαρῆς Κοινοπολιτείας Ἀνεξάρτητων Κρατῶν (CIS). Τὸ 1994 ψηφίστηκε νέο Σύνταγμα.
Τὸν Νοέμβριο τοῦ 2004 στὴν Οὐκρανία ἔγιναν προεδρικὲς ἐκλογές, τὶς ὁποῖες κέρδισε ὁ ρωσόφιλος Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Ἡ ἀντιπολίτευση ὑπὸ τὸν ἀμερικανόφιλο Βίκτορ Γιούστσενκο διαφώνησε, μίλησε γιὰ ἐκτεταμένη νοθεία καὶ ζήτησε τὴν ἐπανάληψη τῶν ἐκλογῶν. Σὲ αὐτὴ τὴ συγκυρία, οἱ σιωνιστὲς Ἑβραῖοι ἀρχίζουν νὰ ξεδιπλώνουν, μαεστρικά, ἀοράτως, γιὰ μία ἀκόμη φορὰ καὶ ἕνα ἀκόμη ἐπιπρόσθετο καὶ βρώμικο σχέδιό τους: Τὴν λεγόμενη «Πορτοκαλὶ Ἐπανάσταση».
Οἱ διαδηλωτὲς μὲ πορτοκαλὶ διακριτικὰ κατέκλυσαν τὴν Πλατεία Ἀνεξαρτησίας στὸ Κίεβο καὶ πολλὰ τραγικὰ συμβάντα καὶ σκηνὲς καὶ αἷμα ἀκολούθησαν. Τελικά, τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο ἀποφάσισε τὴν ἐπανάληψη τῶν ἐκλογῶν τὶς ὁποῖες αὐτὴ τὴ φορὰ κέρδισε ὁ δυτικόφιλος Β. Γιούστσενκο.
Ἡ δεύτερη μεγάλη διαδήλωση κατὰ τοῦ Β. Γιανουκόβιτς, ποὺ ξανὰ-ἐκλέχθηκε πρόεδρος τῆς Οὐκρανίας τὸ 2010, ἔγινε τὸν χειμώνα τοῦ 2013, ὅταν οἱ διαδηλωτὲς συγκεντρώθηκαν στὸ «Euromaidan» ἢ «Εὐρωπλατεία» γιὰ νὰ ἀντιταχθοῦν στὴν ἄρνηση τοῦ Γιανουκόβιτς νὰ ὑπογράψει τὴ Συμφωνία Σύνδεσης Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης-Οὐκρανίας.
Οἱ μαζικὲς καὶ ὑποβολιμαῖες διαδηλώσεις στὴν Οὐκρανία εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα: Νὰ σκοτωθοῦν 98 ἄτομα καὶ νὰ τραυματιστοῦν χιλιάδες, τὴν πτώση τῆς κυβέρνησης, τὴ διαφυγὴ τοῦ προέδρου Γιανουκόβιτς στὴ Ρωσία ὅπου ἔλαβε ἄσυλο, τὴν ἐκλογὴ τοῦ ἀμερικανόφιλου Πέτρο Ποροσένκο στὴν προεδρία τῆς Οὐκρανίας, τὴν ὑπογραφὴ τῆς συμφωνίας σύνδεσης μὲ τὴν ΕΕ, τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Κριμαίας στὴ Ρωσία μετὰ ἀπὸ δημοψήφισμα τὸν Μάρτιο τοῦ 2014 καὶ τὴν εἴσοδο ρωσικῶν δυνάμεων στὸ ρωσόφωνο Ντονμπὰς ἢ Ἀνατολικὴ Οὐκρανία τὸν Αὔγουστο τοῦ ἴδιου ἔτους.
Καὶ ἐδῶ ἦρθε συγκυριακὰ καὶ τὸ πλέον τραγικὸ καὶ καταστροφικὸ γιὰ τὴν Οὐκρανία: Οἱ «πεφωτισμένοι» σιωνιστὲς ἔβαλαν μὲ σχέδιο, μὲ ἀόρατο γάντι, ἐπιλεγμένα καὶ σωρηδὸν στὴν κορυφὴ τῆς ἐξουσίας τῆς Οὐκρανίας δικά τους ἀκροδεξιὰ κόμματα-μαγαζιά, ἐνεργούμενα ναζιστικὰ ἀνδρείκελα, ἀκραίους ἡγέτες-πιόνια καὶ πολλοὺς φασίστες ἠγετίσκους ποὺ ὑμνοῦν τὸν Χίτλερ καὶ τὸν ἐωσφορισμό. Ὅλα αὐτὰ τὰ σιωνιστικὰ «προσανάμματα» θὰ ἔπαιρναν στὴ συνέχεια ὅλο καὶ μεγαλύτερη φωτιά. Ὅπως καὶ ὄντως πῆραν φωτιὰ καὶ συνεχίζουν μέχρι καὶ αὐτὴ τὴ στιγμὴ νὰ κατακαῖνε τὴν αἱματοβαμμένη καὶ ἄτυχη Οὐκρανία.
Μέχρι τὴν εἰσβολὴ τῶν Ρώσων στὴν Οὐκρανία, τὸν Φεβρουάριο 2022, ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι Ρωσία καὶ Οὐκρανία βρίσκονται σὲ ἀκήρυχτο πόλεμο ἀπὸ τὸ 2014. Ὁ ἰδιότυπος πόλεμος Ρωσίας-Οὐκρανίας ἄρχισε μὲ τὶς διαδηλώσεις στὸ Κίεβο, κλπ, ὅσο, ὁμοίως, καὶ μὲ τὶς φιλορωσικὲς καὶ ἀντικυβερνητικὲς διαμαρτυρίες καὶ πορεῖες ποὺ πραγματοποιήθηκαν στὶς δύο ρωσόφωνες ἐπαρχίες (Ὄμπλαστ) Ντονέτσκ καὶ Λουγκάνσκ, ποὺ οἱ δύο τους μαζὶ συναποτελοῦν τὴ γιγάντια περιφέρεια τοῦ Ντονμπὰς τῆς Ἀνατολικῆς Οὐκρανίας.
Στὴ συνέχεια, οἱ ἀρχικὲς πορεῖες καὶ βίαιες διαδηλώσεις τῶν ρωσόφιλων τοῦ Ντονμπᾶς κλιμακώθηκαν σὲ μία χωρὶς τέλος ἔνοπλη ἀντιπαράθεση καὶ αἱματηρὴ σύγκρουση μεταξὺ τῶν ἀποσχιστικῶν δυνάμεων τῶν δύο αὐτὸ-ἀνακηρυχθεισῶν Λαϊκῶν Δημοκρατιῶν τοῦ Ντονέτσκ καὶ τοῦ Λουγκάνσκ, ἀπὸ τὴν μία πλευρά, καὶ τῆς «μητέρας» Οὐκρανίας, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά.
Πέραν τῶν πρόσφατων θετικῶν δημοψηφισμάτων στὴν Ἀνατολικὴ Οὐκρανία, οἱ δύο Λαϊκὲς Δημοκρατίες τοῦ Ντονέτσκ καὶ τοῦ Λουγκὰνσκ ἀποτελοῦν σήμερα δύο διαφορετικὰ αὐτὸ-ἀποκαλούμενα κράτη, ποὺ καὶ τὰ δύο κήρυξαν τὴν ἀνεξαρτησία τους ἀπὸ τὴν Οὐκρανία τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2014.
Ἔκτοτε, ὑπάρχει καὶ καίει ἡ σιωνιστικὰ προσχεδιασμένη αὔξηση τῶν συγκρουσιακῶν καταστάσεων καὶ τῶν πολεμικῶν γεγονότων στὸ μαλακὸ ὑπογάστριο τῆς Κόκκινης Ἀρκούδας. Καὶ ὅπως ἔχω ἀναλύσει σὲ ἄλλα ἄρθρα μου, ἡ Ρωσία ἐγκλωβίσθηκε μὲ καμπαλιστικὰ σχέδια δεκαετιῶν, μὲ γεωστρατηγικὸ μασονικὸ διαβήτη, μὲ γεωοικονομικὸ μοιρογνωμόνιο καὶ ἑωσφορικῆς ἔμπνευσης θανατηφόρα γεωδιπλωματικὴ τανάλια ἀπὸ τοὺς νεοταξίτες ὑπηρέτες τῆς «Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης» κατὰ τέτοιο ἀσφυκτικὸ τρόπο, ποὺ τῆς ἔμεινε ὡς τελικὴ ἐπιλογὴ ἕνα καὶ μόνο «σημεῖο διαφυγῆς»: Ἡ εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία.
Δεκαετίες πίσω, ἡ «πεφωτισμένη» Δύση ἐπέλεξε τὴν Οὐκρανία σὰν τὸ προφανὲς καὶ τελευταῖο της γεωστρατηγικὸ χαρτί, γιὰ νὰ προκαλέσει διαχρονικά, ἀσφυκτικὰ καὶ θανάσιμα τὴν πυρηνικὴ Ρωσία. Μὲ παρένθετο πιόνι τὴν Οὐκρανία, τὸ «πολυκατάστημα» τῶν Ἑβραίων Ρότσιλντ ποὺ λέγεται «Συλλογικὴ Δύση», κατάφερε νὰ ἀναδείξει τὸν ἕναν γεωστρατηγικὸ πόλο τῆς στημένης καὶ σὲ ἐξέλιξη παγκόσμιας σύρραξης: Τὴν Ρωσία.
Ἡ ὑπὸ πλήρη σιωνιστικὸ ἔλεγχο καὶ κατοχὴ Ἀμερική, μαζὶ μὲ τοὺς συμμάχους της καὶ τὸν Ἑβραῖο διασκεδαστὸ καὶ ὑπερτοπικὸ νεοταξικὸ ὑποζύγιο Ζελένσκι, ἔβαλαν φωτιὰ στὸ φυτίλι τῆς γιγάντιας πυριτιδαποθήκης ποὺ φέρει πάνω της τὸ ὄνομα «Ντονμπᾶς» ἢ «Ἀνατολικὴ Οὐκρανία». Ἦρθε στὴ συνέχεια καὶ ὡς ἁπλὴ λογικὴ γεωστρατηγικὴ συνέπεια νὰ «κουμπώσουν» ὅλα αὐτὰ καὶ μὲ τὴν ὑποχρεωτικὴ ἐκ τῶν πραγμάτων εἰσβολὴ τῆς Ρωσίας στὴν Οὐκρανία.
Τὰ δολοφονικὰ δίχτυα τῶν νεοταξιτῶν ἤδη ἁπλώθηκαν. Ὁ πλανήτης ἤδη βρίσκεται πάνω σὲ γιγάντιες ὁρατὲς καὶ ἀόρατες νεοεποχίτικες φλόγες. Οἱ συνέπειες εἶναι ἀπρόβλεπτες. Ἤδη μυρίζει θάνατος στὸν ὁρίζοντα. Δὲν εἶναι καθόλου, μὰ καθόλου, τυχαῖο ποὺ ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ παγκόσμιοι ἡγέτες μιλοῦν δημοσίως, ἀπειλοῦν φανερὰ πάλι καὶ ξανά, φοβερίζουν κὰτ΄ ἐπανάληψη καὶ συνεχῶς πιπιλίζουν τὶς σύνθετες λέξεις «πυρηνικὰ ὅπλα», «πυρηνικὸ ὁλοκαύτωμα», «ἐξαφάνιση τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους», «ἐπίγειος ἀρμαγεδδὼν», κλπ. Κάτι ξέρουν! Νὰ δοῦμε ὡστόσο τὶ θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς, ὁ ὁποῖος ἔχει τὸν πρῶτο καὶ τὸν τελευταῖο λόγο.