Τοῦ Διονύση Μακρῆ
Ἄντε καὶ στὰ δικά μας! Γεμίζει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ νέα φῶτα ποὺ περιχορεύουν μέσα στὸ μέγα καὶ ἄπλετον φῶς! Τοῦτος ἐδῶ, εἶναι στήλη φωτὸς καθ’ ὅτι καὶ ἐδῶ ἐχρημάτισε Στύλος τῆς Ἐκκλησίας! Τὸν κατέταξε ὁ Θεὸς μὲ τοὺς ὁμολογητές, κοντὰ στὸν Ἅγιο Μάξιμο.
Ἔλαβε στεφάνι ἀπλανοῦς διδασκάλου καὶ ὁμολογητοῦ. Ἦταν ὁμολογητὴς τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως καὶ σύγχρονος μάρτυρας. Κατέδειξε εὐθαρσῶς καὶ ἀπαθῶς τὶς πλάνες τῆς Δύσεως, τὶς ἐπιπτώσεις τῆς κατάκτησης ἀπὸ τοὺς Φράγκους τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρώμης. Αἰτιολόγησε πῶς διεκόπη καὶ ὡς ἀλληλοδιαδοχὴ ἡ Ἀποστολικὴ συνέχεια στὸ ἐκφρακευμένο σύστημα τοῦ Βατικανοῦ, ἀφοῦ ὁ Ὀρθόδοξος Πάπας ἐκρεουργήθη καὶ ἀντ’ αὐτοῦ ἐπεβλήθη πρόσωπο ἀχειροτόνητο μυστηριακῶς καὶ ἄγευστο τῆς παραδόσεως ἐμπειρικῶς. Πρόσωπο ἐμβόλιμο ἀπὸ τὶς καλένδες τῆς φραγκοσύνης γιὰ νὰ εἶναι καὶ εὔχρηστο στὴν ὑλοποίηση τῶν προγραμματισμῶν τῆς χειραγωγημένης ἀπ’ αὐτοὺς νέας χριστιανοσύνης! Κατονόμασε ἀπροκάλυπτα τὴν φοβερὴ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ ὡς πολιτικὸ-οἰκονομικὴ ὀργάνωση μὲ θρησκευτικὴ ἐπένδυση. Καὶ ἀνέδειξε τὸν ἀτίμητο ἁγιοπνευματικὸ πλοῦτο τῆς ὀρθοδοξίας ὡς τὴ μοναδικὴ πνευματικὴ τροφὴ τοῦ λιμώττοντος πληρώματος τῆς ὑφηλίου! Τρόμαξε γιὰ τὴν γοητεία ποὺ ἀσκεῖ στοὺς πρωτεύθυνους τῆς Ἐκκλησίας «τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων», τῆς μόνης Ἐκκλησίας ἤτοι τῆς Ὀρθοδόξου, ἡ κοσμικὴ λαμπρότητα καὶ ἡ ἐξουσιαστικὴ λαγνεία τοῦ Βατικανοῦ… Πιὸ πολὺ ἔφριξε ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐπωνυμία ποὺ τῆς ἔδωσε ἡ ἐσχάτως συγκροτηθεῖσα καινοτόμος σύνοδος τοῦ Κολυμβαρίου.
Προέβαλλε τὸ ἡσυχαστικὸ ὑπόβαθρο τῆς Ρωμηοσύνης καὶ μὲ πόνο ψυχῆς στηλίτευσε κάνοντας τεκμηριωμένες ἐπιστημονικὲς ἀναγωγὲς στὶς δέλτους τῆς ἱστορίας καὶ ἐπιστρατεύοντας ἀδιάσειστα ἁγιοπατερικὰ ἐπιχειρήματα, τὴν νόθευση τῆς παραδόσεώς μας ἀπὸ τὸν ἠθικισμὸ καὶ τὸν ἀμοραλισμὸ τῆς Δύσεως. Ἔλεγε ὅτι ἡ ἠθικὴ στοὺς Ὀρθοδόξους δὲν εἶναι ἡ ἐπιδερμικὴ στιλπνότητα τῆς ψυχῆς ἀλλὰ ἡ ἐνδογενὴς ἀσκησο-μυστηριακή της ἀναγέννηση. Ὑποστήριζε ἀκόμη, ὅτι ἐπειδὴ ἡ Δύση ἀπεμπόλησε τὸν ἡσυχασμὸ γι’ αὐτὸ κατέληξε στὸν ἐκχυδαϊσμὸ … Λυσσοῦν λόγω εὐσεβοφανοῦς ἀνάσκητης βιοτῆς στὴν Δύση τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας…Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ σ’ ἐμᾶς, σὲ ὅσους ἔχουν ὀρθόδοξη ἐπωνυμία καὶ δυτικόφερτη νοοτροπία. Ἀγαποῦσε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὡς εὐσεβῆ πηγὴ τοῦ Γένους, ἀλλὰ πονοῦσε ἀφάνταστα γιὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ του μετάλλαξη καὶ τὴν Ἀθηναγορικὴ-Βαρλααμικὴ προβληματικὴ καὶ πρακτικὴ ποὺ υἱοθέτησε τὰ τελευταῖα χρόνια. Ὁ Οἰκουμενισμὸς –ἔλεγε- συντίθεται ἀπὸ τρία στοιχεῖα: Τὸν σχολαστικισμό, τὸν ἀγαπισμὸ καὶ τὸν δογματικὸ μινιμαλισμό. Θεωρεῖ αὐτὴ ἡ Παναίρεση τὰ δόγματα, ὄχι ὡς καρπὸ θεωρίας τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὡς κατάθεση τῆς ἐμπειρίας τῶν θεουμένων, ποὺ ὁριοθετοῦν τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη καὶ τροχιοδρομοῦν ἀπλανῶς τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας στὴν προσοικείωση τῆς σωτηρίας, ἀλλὰ ἐναντιθέτως τὰ ἐκλαμβάνει ὡς χονδροειδῆ ἔκφραση ἐγκεφαλικῆς ἰδεοληψίας, ποὺ μπορεῖς νὰ τὰ κρατήσεις, ὡς μουσειακὰ ἐκθέματα στὸ ντουλάπι τῆς ἱστορίας γιατί δὲν ἔχουν καμιὰ σωτηριολογικὴ βαρύτητα καὶ ἀξία. Γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς εἶναι ἄχρηστα τὰ δόγματα, πέραν αὐτοῦ τοῦ FILIOQUE, ποὺ εἶναι προϊόν τῆς δυτικῆς φεουδαρχικῆς νομοτέλειας καὶ ἂν ἐκλείψει, καταπίπτει ὅλο τὸ σαθρὸ οἰκοδόμημα τῆς παπικῆς κακοδοξίας!
4 Ὑπηρέτησε τόν ἡσυχασμό καί τή Ρωμηοσύνη ὡς Πανεπιστημιακός, ὡς ἱερέας ἀλλά καί ὡς πατέρας
Τὰ τρία αὐτὰ στοιχεῖα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπιβάλλονται μὲ τὴ βία καὶ τὸν ἐτσιθελισμό. Γι’ αὐτὸ καὶ ὑποφέρει ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ ἀπὸ τὴν ἐνσυνείδητη φθοροποιὸ δράση τῶν πολιτικῶν «μισσιοναρίων» τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων καὶ τὸ «σουλτανικὸ» δίκαιο τῆς σύγχρονης θεσμικῆς ἔκφρασης τοῦ Φαναρίου. Αὐτὸς εἶναι ὁ μεγάλος Μεταλληνός!
Ἐπειδὴ χτύπησε ἀνελέητα τὸν ἄρχοντα τοῦ σκότους, τὸν ἐκδικήθηκε κατὰ παραχώρηση Θεοῦ ὁ διάβολος μὲ σωρεία σωματικῶν καὶ οἰκογενειακῶν χτυπημάτων! Ἦταν ὁ ἱστορικὸς ποὺ προσμέτρησε ἐπακριβῶς τὰ πνευματικὰ ὀφέλη ἀπὸ τὴν μαρτυρικὴ περίοδο τῆς τουρκοκρατίας καὶ ἀνέδειξε τὴν φθοροποιὸ ἐπίδραση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ, τοῦ ἀλλοτριωμένου κοραϊσμοῦ καὶ ὅλων τῶν ἐπίγονων τῆς φραγκικῆς θανατηφόρου νεοπλασίας ποὺ ἐξαπλώθηκε ἐπικινδύνως καὶ στὸ χῶρο τῆς Ἀνατολῆς, κυρίως μετὰ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση. Κάποιος εἶδε , τὴν ἀγγελοΰμνητη, τὴν πανηγυρικὴ καὶ φαντασμαγορική του ἄνοδο! Ἀνέβαινε μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα γιατί τὸν εἵλκυε τὸ τρισήλιον φῶς! Τὸ ἐθεολόγησε παλαμικῶς ἐδῶ, τὸ ἀπολαμβάνει πληθωρικῶς ἐκεῖ. Κατέβηκαν καὶ τὸν ὑπεδέχθησαν ὁ Γέρων Ἐφραὶμ ὁ Φιλοθεΐτης, ὁ Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος καὶ ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης! Ἔγινε χαμὸς σ’ αὐτὴν τὴ συνάντηση! Πῶ, Πῶ, πῶ… Ἂν ἤξεραν, ἂν ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι»!
Ἡ ἀνωτέρω ἀναφορὰ ἀπὸ χαριτωμένο σύγχρονο γέροντα ἀσκητή, σκιαγραφεῖ ἐν συντομία, τὸ θεολογικὸ ἔργο ἑνὸς ἀγωνιστῆ τῆς πίστεως, σύγχρονο ὁμολογητή, ταπεινὸ λειτουργό τοῦ Ὑψίστου καὶ θαυμάσιο ἄνθρωπο, τὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό, ὁ ὁποῖος ἐκδήμησε πρὸς Κύριον σὲ ἡλικία 79 ἐτῶν, τὴν 19η Δεκεμβρίου!
Λαμπρὸς ἐπιστήμων τῆς Θεολογίας, τὴν ὑπηρέτησε, ὅσο κανεὶς ἄλλος λειτουργώντας αὐτὴν σὲ θεωρία καὶ πράξη. Ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς καὶ ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἀναγέννησαν, θὰ ὑποστήριζα, μέσα ἀπὸ τὰ πολύτιμα συγγράμματα τους τὴν ἀπολεσθεῖσα, τὶς τελευταῖες δεκαετίες, μνήμη τῆς Ρωμηοσύνης. Χτύπησαν τὸν μισόκαλο διάβολο, ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ πονοῦσε. Καὶ ὡς ἦταν φυσικὸ κυνηγήθηκαν, ἀμφισβητήθηκαν καὶ περιθωριοποιήθηκαν, κυρίως ἀπ’ αὐτούς, τοὺς ἐνδεδυμένους τὸ κοσμικὸ παντελῶς γυμνὸ «ἔνδυμα» τοῦ ἐκμοντερνισμοῦ ἢ τοῦ μεταπατερικοῦ ἰσοπεδωτικοῦ πνεύματος καὶ τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ, πού ἡγοῦνται ἑνὸς ξένου πρὸς τὴν μυστηριακὴ ζωὴ καὶ παράδοση νέο-ὀρθοδόξου χριστιανισμοῦ!
Ὁ ὁμολογητὴς π. Γεώργιος Μεταλληνός, πάτησε ἀκριβῶς στὰ χνάρια τοῦ πολυαγαπημένου του, ἀπὸ τὰ φοιτητικά του χρόνια, Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητῆ, γιὰ νὰ στηλιτεύσει τὸ θηρίο ποὺ θὰ ἐξέλθει ἐκ τῆς εὐσεβείας, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Γόρδιος, ἤτοι τὸν παπισμό. Μέσα στὸ πλαίσιο αὐτὸ δὲν δίστασε νὰ μεταβεῖ στοὺς ἀφιλόξενους πνευματικὰ χώρους τοῦ θηρίου γιὰ νὰ γνωρίσει καὶ νὰ ἐρευνήσει ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὸν τρόπο δράσης του. Ἐκεῖ ἐπηρεάστηκε ἀπό τόν μέγα θεολόγο τῆς ἐποχῆς πρωθιερέα π. Γεώργιο Φλωρόσκυ, τά βιβλία τοῦ ὁποίου μελέτησε ἐπισταμένως.
Κατὰ τὴν παραμονή του στὴ Δυτικὴ τότε Γερμανία, τὸ 1971 καὶ ἀφοῦ εἶχε ὁλοκληρώσει τὶς σπουδές του στὴν κλασικὴ φιλολογία στὸ Ἐθνικὸ Καποδιστριακὸ Πανεπιστήμιο τῶν Ἀθηνῶν, σὲ ἡλικία 31 ἐτῶν ἀνταποκρίνεται θετικὰ στὴ κλίση πρὸς ἱερωσύνη καὶ χειροτονεῖται διάκονος καὶ ἐν συνέχεια πρεσβύτερος, μέ τή σύμφωνη γνώμη τῆς πρεσβυτέρας του, Βαρβάρας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό στήριγμά του σέ ὅλη τήν ἐπίγεια ζωή του. Ὁ ἀνατολικὸ-φερμένος νέος κληρικός, μὲ τὸ ὀξυδερκὲς πνεῦμα δὲν περνᾶ ἀπαρατήρητος! Σύντομα ἀποκτᾶ τὸ διδακτορικό του δίπλωμα καὶ τοῦ ἀνοίγεται διάπλατα ἡ ὁδὸς γιὰ μία πετυχημένη σταδιοδρομία σὲ πανεπιστήμια τῆς ἀλλοδαπῆς.
Ἐκεῖνος ὅμως, γυρίζει τὴν πλάτη στὴ Δύση. Ἐπιστρέφει στὴν Ἑλλάδα καὶ ἀναλαμβάνει πλέον ἐνεργὰ ὡς καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀπὸ τὸ 1984, νὰ ἐμφυτεύσει ἀφενὸς μὲν στοὺς φοιτητὲς του τὴν ἀνάγκη ἐπιστροφῆς στὴν μυστηριακὴ σωτηριολογικὴ διδασκαλία τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί ἀφετέρου στόν λαό μας τήν ἀγάπη γιά τή ρωμηοσύνη! Στηλιτεύει μὲ κάθε δυνατὸ τρόπο τὴ διδασκαλία τοῦ Βαρλαάμ, τόσο στὶς πανεπιστημιακὲς αἴθουσες καὶ τὰ πολυπληθῆ συγγράμματά του, ὅσο καὶ μὲ ὁμιλίες του σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα. Χτυπᾶ σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις της τή λαίλαπα τῆς μασονίας, πού εἶχε ἁπλώσει τά πλοκάμια της ἀκόμη καί μέσα σέ ἐκκλησιαστικούς ἀμιγῶς χώρους… Ταυτόχρονα μαζὶ μὲ τὸν δάσκαλό του, ὅπως ἔλεγε χαριτολογώντας π. Ἰωάννη Ρωμανίδη ἀναβαπτίζουν, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, τὸν ἑλληνισμὸ στὰ νάματα τῆς Ρωμηοσύνης, ὅπως ἀκριβῶς οἱ μεγάλοι τοῦ Γένους Διδάσκαλοι.
4Ἔλαβε στεφάνι ἀπλανοῦς διδασκάλου καὶ ὁμολογητοῦ.
4Ἦταν ὁμολογητὴς τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως καὶ σύγχρονος μάρτυρας
«Ἔχοντας ὅλη αὐτή τήν θεολογική ἐπάρκεια, ἐμποτισμένος ἀπό τό ὀρθόδοξο πνεῦμα τῆς Ρωμηοσύνης μέ τήν οἰκουμενική διάστασή της, συνδέοντας στενά θεολογία καί ἱστορία, θεία Λειτουργία καί ἡσυχασμό, ἐκκλησιαστική ζωή καί κοινωνική ζωή ξεχύθηκε ὡς ὁρμητικός ποταμός σέ ὅλους τούς τομεῖς προσφορᾶς καί διακονίας, ἤτοι στήν λατρεία καί τόν ἄμβωνα, στά Συνέδρια καί τίς συνάξεις, στό ραδιόφωνο καί τίς τηλεοράσεις, στό ἐσωτερικό καί τό ἐξωτερικό, στούς θεολογικούς καί κοινωνικούς διαλόγους, στήν κοινωνία τῶν πολιτῶν καί τήν Βουλή τῶν πολιτικῶν, σέ ὅλους τούς χώρους θεολογικῆς προσφορᾶς.
Οἱ πάντες, ἐκκλησιαστικοί καί μή, θρησκευτικοί καί ἄθεοι, δημοσιογράφοι καί πολιτικοί, δεξιοί, κεντρῶοι καί ἀριστεροί, γνώριζαν, ἄκουγαν, ἔβλεπαν καί παρακολουθοῦσαν μέ σεβασμό καί ἐκτίμηση τόν σταθερό λόγο του, τόν συγκροτημένο μέ ἐπιχειρήματα, στολισμένο μέ ὡραία ἐκφορά καί διατυπωμένο μέ τόν καλλιεπῆ ἕλληνα λόγο.
Στούς διαλόγους στούς ὁποίους συμμετεῖχε στήν τηλεόραση καθήλωνε τούς πάντες μέ τόν εἰλικρινῆ, εὐγενῆ, πηγαῖο καί τεκμηριωμένο λόγο του, τίς εὔστροφες ἀπαντήσεις, τόν αὐθορμητισμό του. Ὅπου κι ἄν βρέθηκε κόσμησε τόν χῶρο μέ τήν παρουσία του», ἔγραψε προσφάτως σέ ἐπικήδειο ἄρθρο του ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος.
Ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Ἀντύπα στήν Ὁδοντιατρική Σχολή, στόν ὁποῖο διακονοῦσε μέχρι τά γεράματά του συγκέντρωνε πολυάριθμους πιστούς καί ἀποτελοῦσε γιά τόν ἀγαπητό μας παπα-Γιώργη τό πνευματικό του μετερίζι, πάνω στό ὁποῖο συντρίβονταν τά βέλη τοῦ Βελίαρ. Ἄλλοι πήγαιναν γιά νά ἀφουγκραστοῦν τά φλογερά κηρύγματά του, ἄλλοι γιά νά συμμετάσχουν στίς μυσταγωγικές Θεῖες Λειτουργίες καί ἄλλοι γιά νά ἐξολογηθοῦν.
Τά τελευταῖα χρόνια, ὅταν διέγνωσε τούς κινδύνους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν δίστασε νά καταστεῖ πρωτοπόρος μέσα ἀπό ἕνα κίνημα ἀντίστασης καί προστασίας τῆς πατερικῆς κληρονομιᾶς καί τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως. Μαζί μέ τόν ὁμότιμο καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης π. Θεόδωρο Ζήση καί πλειάδα εξαίσιων κληρικῶν καί λαϊκῶν συστήνουν τή Σύναξη Κληρικῶν καί Λαϊκῶν καί δίδουν θεολογικές μάχες, γιά νά ἀνακόψουν τή λαίλαπα τῆς παναίρεσης. Πραγματοποιοῦν συναντήσεις μέ Ἀρχιερεῖς καί ἡγουμένους, ἀποστέλλουν ἀνοικτές ἐπιστολές, διοργανώνουν ἡμερίδες καί συνέδρια ἀφύπνισης τῶν Ὀρθοδόξων. Καταγγέλλουν ἀνοικτά τήν καινοῦ περιεχομένου ψευτο-σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου.
Μπαίνει, ὡς ἦταν φυσικό στό στόχαστρο τοῦ θηρίου, τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος προκειμένου νά χτυπήσει τόν π. Γεώργιο Μεταλληνό ἐκτοξεύει τά φαρμακερά βέλη τῆς συκοφαντίας. Τά βέλη, ὅμως, συντρίβονται στήν πανοπλία τοῦ ἀγωνιστῆ ὁμολογητή. Συνεχίζει, παρά τίς ὅποιες ταλαιπωρίες νά πορεύεται στόν καλόν ἀγώνα τῆς μαρτυρίας τοῦ Χριστοῦ, μήν ὑπολογίζοντας τίς πολλαπλές ἐπιθέσεις, εὐελπιστώντας στήν τελική νίκη τοῦ πιστοῦ λαοῦ.
Εἴμαστε βέβαιοι σεβαστέ μου δάσκαλε, ὅτι ἀπό τίς οὐράνιες Μονές τῶν Ὁμολογητῶν ὁ ἀγώνας σου αὐτός θά συνεχιστεῖ μέ μεγαλύτερη πλέον ἔνταση μέχρι νά ἠττηθεῖ κατά κράτος ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τήν εὐχή σου νά ἔχουμε.
(Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – Ἰανουάριος 2020)